Heimilisblaðið - 01.11.1927, Síða 18

138
HEIMILISBLAÐIÐ
Nú þagnaði María. Gráturinn kæfði rödd hennar
og sorgin bar veiku kraftana hennar ofurliði.
Þeófílus bað hana að tala ekki meira þann daginn,
og lofaði að koma með ungu stúlkurnar aftur daginn
eftir, til þess að þær gætu heyrt það sem eftir væri
af sögunni. En María vildi ekki heyra það.
„Hvernig gæti eg varið betur mínum fáu ólifuðu
dögum og veiku kröftum, en að segja ykkur alt sem
hann hefir gjört mér og ykkur til hjálpræðis og líka
hinum hugsunarlausa, iðrunarlausa múg, sem ekki
vill vita, hvað til friðar heyrir og breytir innan
skamms fagnaðarópinu: „Hósíanna!“ í „Ivrossfestu,
krossfestu hann!“.
Ó, að Zííón-börn hefðu heilsað konungi sínum af
fullum trúnaði, hefðu gjört iðrun, sitjandi í sekk og
ösku, eins og þeir í Níneve; þá mundi dóminum enn
hafa verið afstýrt og þeir fundið líkn. En þeir
hertu hjörtu sín og líflétu hinn heilaga og réttláta.
Og borgin, sem var vottur að dauða hans, verður að
kenna á reiði hans. Daginn, sem Drottinn reið inn í
Jórsali, dvaldi hann lengi í musterinu, kendi fólkinu
og prédikaði; en um kvöldið hvarf hann aftur tii
okkar með postulum sínum.
Morguninn eftir fór hann aftur upp í musterið og
rak þá alla út, sem vanhelguðu hús föðurins með því
að selja og kaupa í forgarðinum. Þetta djarfræði
hans og það að alt fólkið var á hans bandi, tendraði
reiði æðstu prestanna og öldunganna. Og þessir
prestar hefðu átt að laða lýðinn til hans, en nú voru
þeir að ráðgast um, hvernig þeir fengju tekið hann
af lífi. Enginn þorði þó að leggja hendur á hann,
því að allur lýðurinn hneig að honum. Og á því sama
kvöldi gekk hann aftur óhindraður til Betaníu. En
á næsta kvöldi var það, að Júdas fór til æðstu
prestanna og bauð þeim að koma Jesú í hendur
þein'a.
Frelsarinn vissi auðvitað vel, hvað var að gjörast;
en þrátt fyrir það fór hann ekki huldu höfði til borg-
arinnar, heldur neytti hann þar kvöldmáltíðarinnar
með postulum sínum og leyfði jafnvel Júdasi að
vera með, sem þá var búinn að svíkja hann.
Þá stofnaði hann hina heilögu kvöldmáltíð, kær-
leiksmáltíðina, sem allir vinir hans eiga að halda til
minningar um hann til enda veraldar“.
„Þið bæði“, sagði María og sneri sér að Þeófílusi
og Naómí, „hafið nú þegar neytt þeirrar máltíðar og
okkar kæra Kládía fær bráðum að neyta hennar líka,
ekki halda, að það fari vel með þessu
lagi«.
Yiggó átti að verða sveitarforingi
í herliðinu, og þá þarf maður auð-
vitað að vera vel fær í reikningi. En
það, sem menn vissu ekki þá, var
það, að Viggó var alls ekki hæfur til
að verða sveitarforingi; það var ger-
samlega andstætt hinni lingerðu og
viðkvæmu lund lians. Aldrei hefði
hann orðið ánægður í þeirri stöðu.
En það sáu menn ekki þá; sveitar-
foringi átti hann að verða, það var
nú einu sinni afráðið, og því var það,
að faðir lians sagði þetta í gremju:
»Hvernig ætli það fari?« þegar hann
sá, hve lakan vitnisburð sonur hans
fékk í stærðfræðinni.
En veiztu hvernig fór? Viggó fékk
aldrei numið reikning, og þá var af-
ráðið að láta hann ganga aðra götu.
Það var nú reyndar þungt, þótti
foreldrunum, að þau skyldu þurfa að
hætta við hið fyrra áform sitt með
hann. Þau sáu það fyrst eftir á, að
Viggó liafði enga hæfileika til að vera
hermaður.
— Þannig fór það í það skiftið.
Nú liðu nokkur ár. Viggó var orð-
inn stúdent. Nú fanst honum fyrst
heimurinn opnast fyrir sér í allri sinni
dýrð. En sá ógna auður, sein nú blasti
við honum; aldrei liafði hann séð
annað eins. En það sukk og svall,
gleði og gaman, sem honum kom nú
fyrir sjónir smám saman! En hann
lenti þá líka inn á milli hættulegra
skerja, fagurra freistinga, laðaiuli,
töfrandi ginninga.
Og Viggó stóð ekki á móti þeim.
Hann lifði lífi sínu frjáls og flögr-
andi. Hann gleymdi störfum sínuin og
var á leiðinni með að gleyma meiru
— gleyina bænum móður sinnar og
æskudygðum sínum.
En þá liljómaði fyrir eyrum hon-