Heimilisblaðið - 01.10.1928, Blaðsíða 8

118
HEIMILISBLAÐIÐ
„Er það óttinn einn og’ óbeitin, sem eg vek hjá
öðrum og jafnvel hjá börnunum?“ hugsaði Javan,
laut vingjarnlega niður að Davíð og spurði í hljóði;
„Af hverju ertu hræddur við mig?“
„Af því að hún mamma segir, að þú hafir deitt
veslings Þeófílus“, svaraði Davíð með titrandi rómi.
Javan varð niðurlútur og skuggalegur á brúnina.
„Hann heldur þá, að eg sé morðingi“, tautaði
hann, „en þetta verður að taka enda“.
Javan heilsaði nú móður sinni og Naórní, en þó að
þær tækju hlýlega kveðju hans, þá var auðfundið,
að fulla einlægni vantaði. Javan víkur þá systur
sinni á einmæli og talar lengi við hana. Ekki vissu
foreldrar hans, hvað þau töluðu, nema hvað þau
heyrðu síðustu tilsvörin:
Javan mælti: „í sex mánuði, Naórní, mundu það,
að þú hefir heitið mér því“. „Eg skal efna það Ja-
van“, svaraði hún, „þó að þú hafir sett mér harða
raun“.
En öll furðaði þau á, hve mjög glaðnaði yfir svip
þeirra systkina og við kvöldverðarborðið urðu ó-
venju fjörugar samræður, því að Naómí, sem var
líf og gleði heimilisins, var nú búin að ná aftur sinni
fyrri lífsgleði að nokkru leyti; foreldrar hennar sáu
það og glöddust, þótt eigi vissu þau, hvernig á þvi
stóð. —
Títus færðist nær hægt og hægt og ,setti herbúðir
sínar í dalnum undir Sáls.-fjalli, hér um bil 5 kíló-
metra frá Jórsölum.
Marcellus var í hárri virðingu hjá Títusi eins og
faðir hans og hafði sagt Títusi frá ástamálum sín-
um. Títus leyfði honum þá að freista þess, hvort
hann gæti eigi komið bréfi til Naómí, bæði frá hon-
um sjálfum og systur hans. Þetta var hin mesta
hættuför og fór faðir hans með honum upp í Jósa-
fatsdal og beið sonar síns þar, meðan hann freist-
aði hamingjunnar með bréfið. Með snarræði sínu
tókst Marcellusi að komast inn fyrir hliðið, afhenda
bréfið og drjúgan gullsjóð með, þeim er dyranna
gætti; hét hann að koma hvorutveggja til skila til
Naómí; en er Marcellus var farinn, stakk hann gull-
inu í sinn vasa, því að fégræðgi Gyðinga var þá
meiri en svo, að þeir skiluðu nokkrum eyri, sem
þeim var fenginn í hendur, þó embættismenn væru;
en bréfið kornst til skila.
Naónrí las bæði bréfin. Marcellus lagði að henni í
sínu bréfi að flýja borgina sem skjótast, því að Tít-
kennara. Þar dvaldi eg yíir nóttina,
var hjá póstafgreiðslumanni og kaup-
manni Arngrírni Bjarnasyni. Daginn
eftir fylgdi Kristján ínér inn á ísa-
fjörð; hann var að finna þar vin sinn,
fyrrum sóknarprest sinn séra Sigurgeir
Sigurðsson. Yeður var hið versta, rok
og rigning; er þá ekki skemtilegt að
vera á ferð inilli Bolungavíkur og
Isafjarðar. Þar eru hengitlug víða og
grjóthrun mikið niður, en æðandi
briinið fyrir neðan. Yið lvristján fól-
uin okkur vernd Drottins, og stein-
arnir, sem stundum komu ofan úr
hengjunmn, fóru fyrir framan okkur
eða aftan. En slæmt hefði verjð að
verða fyrir grjótskriðunum, sem sum-
staðar voru nýfallnar yfir veginn.
Mér þótti vænt um að hitta Krist-
ján. Eg vissi það fyrirfram, að eg
mundi liafa blessun af því. Hann er
innilega trúaður inaðiir og mjög þrosk-
aður í trú sinni; hún ef þó svo ein-
föld og barnsleg. Þó geri eg ráð fyrir
að liann sé misskilinn af mörg-
um. Höimilisblaðið og Ljósberinn eiga
tryggan vin í Bolungavík, þar sem
Kristján er.
Þegar við Kristján komum inn til
Ísafjarðar, vorum við gegnvotir. Koni
mér þá vel að víkja að heimili Magn-
úsar, því þar var eg eins og heima
hjá mér. Heimilið er framúrskarandi
skemtilegt. Alt er þetta fólk næmt
fyrir söng og hljóðfæraslætti, börnin
ekki síður en foreldrarnir, eiga ekki
heldur langt að sækja slíkt, því kona
Magnúsar er systir Jónasar Tómas-
sonar tónskálds og bóksala á ísaiirði.
Þar var hljómfagurt liarmonium og
stórt pianó, sem ein af dætrum Magn-
úsar átti. Hún hafði sjálf unnið sér
inn fé fyrir þessu fallega hljóðfæri;
en hún hafði aldrei reykt sígarettur.
Yndislegt þótti mér á kvöldin að
hlusta á samstiltan hljóðfæraslátt og
söng.