Heimilisblaðið - 01.09.1931, Qupperneq 9

HEIMILISBLAÐIÐ
149
Belmont fann að hjartað sló óvanalega
j' brjósti sér. - Hvað var að gerast.''
" Elskaði hann þá konu, sem hvíldi við
krjóst hans? — Ö, hvílík fjarstæða — hér
v°fði dauðans sigð yfir höfðum þeirra —
°S þó svo væri ekki, þá var hann ófriðhelg-
Ur afbrotamaður — sakaður ;um morð —
^vílík fjarstæða!
Hugsanir komu og hugsanir fóru, á með-
an hann var að hagræða Elsu, en eitt var
víst, hann sjálfur skildi ekkert í því, sem
' huga hans bærðist. — Svo fór hann að
^ugsa um Giles; hann vissi að hann var í
hsettu staddur frammi á klettabrúninni,
en gínandi djúpið fyrir neðan. Hann sneri
sér við og kallaði til hans, en hann heyrði
ekkert, og raunar var það ekki heldur
‘■auðsynlegt, því að Giles var orðið það
Ijóst í hvaða hættu hann var staddur.
Nú dundi óveðrið og þrumur og elding-
ar geisuðu yfir eyjuna. Hættan mesta var
sú, að stórir steinar losnuðu ofar í klett-
l!I>um og þá væru þau í hættu stödd. Bel-
Uuont gerði því allt hvað hann gat til þess
af' verja Elsu fyrir þeirri hættu, og vafði
hana svo fast upp að sér sem hann gat.
Höfuð hennar hvíldi á öxl hans og hann
fann andardrátt hennar leika um kinn
s'na. Nú var honum það fyrst ljóst, sem
hann áður hafði ekki gert sér glögga grein
fyrir — hann elskaði þessa stúlku, sem nú
hvíldi í örmum hans. Hún hafði megnustu
^heit á honum, sem full ástæða var til,
°hótamanninum — morðingjanum, þótt
hún nú í da.uðans ofboði hefði leitað at_
hvarfs hjá honum. Hann fann nú, að hann
vildi leggja líf sitt í sölurnar fyrir hana.
Hann óskaði þess nú helzt, að björgin
hvyndu saman yfir höfðum þeirra og'
úyggju þeim þarna sameiginlega gröf, þar
Sem hún hvíldi í örmum hans og heitur
andardráttur hennar lék sem þýður vor-
'dser um kinn hans.
Hversu lengi hið ægilega þrumuveður
Varaði, var Belmont eigi ljóst — tímarn-
lr urðu honum að mínútum, en allt í einu
rofaði til, þrumur og eldingar fóru smá-
þverrandi, og á þessum slóðum hverfa
óveðrin eins fljótt og þau koma, verða því
snögg umskifti skins og skúra. Og smám-
saman fór að birta.
Unga stúlkan var meðvitundarlaps, en
hann vafði hana áfram í örmum sér. Allt
í einu sá hann hvar Giles kom reikandi
og hann varð hans ekki var, fyr en hann
var kominn fast að honum.
Belmont leit á Giles og las í augnaráði
hans heift og hatur. Honum fannst sem
Giles væri þess albúinn að vega að sér.
Giles greip með annari hendi í öxl Bel-
monts, en með annari hendi reiddi hann
til höggs. Nú vaknaði Belmont fyrst af
draumi og sá þá að ungfrú Elsa Ventor
hvíldi í faðmi hans — núverandi unnusta
og tilvonandi kona Giles.
Giles hélt hnefanum reiddum, en hann
þorði ekki að láta höggið ríða, því að hann
var hræddur við Belmont, þótt hann í af-
brýðisæði sínu hefði sagt honum stríð á
hendur.
Belmont lagði Elsu rólega niður í gras-
ið og gaf síðan Giles alvarlegt olnbogaskot,
svo að hann hrökklaðist til hliðar. Síðan
gekk hann í hægðum sínum niður á kletta-
brúnina og skyggndist um. Nú var skonn-
eratan horfin. Hafrót var mikið og öld-
urnar æddu hvítfyssandi upp að klettun-
um og skullu að með miklum brimgný.
Honum flaug í hug, hvort skonnertan
mundi ekki hafa nað landi, en brotnað við
klettana og ræningjarnir farist, og' þá lá
við að hann fyndi, þrátt fyrir allt, til með-
aumkvunar með þeim.
Meðan hann stóð þarna í þessum hug-
leiðingum, birti alveg upp, sólin skein aft-
ur í heiði og þokan hvarf, þrumur og' eld-
ingar fjarlægðust.
XIII.
Hönd yðar, herra Belmont.
Belmont varð það ljóst, að eftir þá at-
burði, sem nú er frá skýrt, breyttist af-