Heimilisblaðið - 01.09.1931, Síða 14

154
HEIMILISBL AÐIÐ
eins og þau voru. Hann sparaði saman fé;
það mundi hann ekki gera í Shanghai. Par
að auki hafði það sína kosti að vera í litl-
um bæ fremur en stórborg. Hér var hann
voldugasti maður bæjarins; jafnvel ræðis-
maðurinn leitaði ráða til hans. Ilann brosti
þegar hann var í þessum hugleiðingum,
því að hann var í mjög góðu skapi, er
hann gekk heimleiðis frá skrifstofunni;
árdeg'isverð hafði hann snætt hjá ræðis-
manninum, en þar hafði verið rausnar-
lega á borð borið, bæði matur og marg-
vísleg vínföng. Hið góða skap hans varð
þess valdandi, að hann gekk heim frá
skrifstofunni, en það var annars ekki
venja hans. Þjónarnir gengu á eftir hon-
um, í hæfilegri fjarlægð, með burðarstól-
inn, ef ske kynni að hann yrði þreyttur.
En honum var nautn að göngunni, því að
veðrið var ágætt og hann var léttur í skapi.
Hann nam staðar, þegar hann kom að
kirkjugarðinum. Hann hafði sjálfur ver-
ið einn þeirra, sem valdi kirkjugarðsstæð-
ið, og garðurinn var á fallegum stað og
vel hirtur. Hann gekk inn um hliðið, leit
á grafreitina; þeir voru smekklegir, vel
hirtir og hvergi var neitt illgresi að sjá.
Um leið og hann gekk fram hjá, las hann
nöfnin á grafreitunum. Þarna hvíldu tveir
trúboðar ásamt konum sínum og börnum,
sem myrt höfðu verið í boxara-uppreisn-
inni; það var leiðinlegur atburður. Hann
]-:om að krossi, þar sem kunningi hans
hvíldi undir, Edward Miiloch; hann var
ágætis náungi, en drakk sig í hel, vesl-
ingurinn, aðeins tuttugu og fimm ára.
Líkt hafði farið fyrir fleirum. Það voru
ýmsir krossar með nafni og ártölum, sem
sýndu tuttugu til þrjátíu ára dánardægur
þeirra er þar hvíldu. Það var gamla sag-
an. Menn komu til Kína. Þeir höfðu aldrei
haft jafn mikið fé milli handa, voru góð-
ir félagar og veittu hvor öðrum óspart
viský, og svo ehdaði það hér.
Að vísu var þetta döpur tilhugsun, en
Reynold gat eigi að sér gert að brosa,
er hann hugsaði til þess, hve marga at
þessum ungu mönnum hann hafði »drukk'
ið undir borðið«. Þegar hann hugsaði uni
alla þessa framliðnu félaga, fyltist hjarta
hans fagnaðarkend. Hann hafði leikið á
þá alla — þeir voru dánir, en hann naut
lífsins.
Þegar hann vék inn á hliðarveg, koffl
hann auga á tvo verkamenn, sem voru
ao taka gröf. Hann nam staðar undr-
andi, því að hann hafði ekki heyrt, að
nokkur maður væri dáinn meðal Englend-
inga þar í bænum.
»Hverjum ætlið þið að hola þarna nið-
ur?« sagði hann hálf hátt. Verkamennirn-
ir litu ekki við;' gröfin var orðin djúp
og þeir héldu áfrarp að fleygja moldinni
upp á barminn.
Jafnvel þótt hann hefði verið þetta
lengi í Kína, skildi hann ekki kínversku.
Það var ekki nauðsynlegt fyrir Englend-
inga að læra það hrafnamál. Hann spurði
verkamennina á ensku, fyrir hvern grof-
in væri tekin, en þeir svöruðu á kín"
versku, sem hann ekki skildi, og hann
skammaði þá fyrir fáfræði og heimsku.
Hann vissi að htla dóttir hans Broor-
nes hafði verið veik. Ef til vill var hún
dáin. Hann hefði hlotið að frétta það-
Auk þess var þetta ekki barnsgröf, held-
ur fyrir fullorðinn mann. Þetta var óvið-
feldið! Reynold óskaði að hann hefði geng'-
ið einhverja aðra götu. Góða skapið hans
var farið út um þúfur, og hann flýtti sér
út úr kirkjugarðinum og settist í burðar-
stól sinn.
Þegar er hann var kominn inn í skrii'
stofu sína, hringdi hann á þjóninn.
»Heyrðu, Pétur, hver er dáinn?« sagði
hann.
Pétur hafði ekkert um það heyrt.
Reynolds kallaði á einn af. hinurn kín'