Heimilisblaðið - 01.11.1918, Síða 11

HEIMILISBLAÐIÐ
169
»Það held eg ekki, lávarður«.
»Það er þó ekki ætlun yðar, að hann
hafl haft eitthvað saman við yður að sælda«,
spurði Eastling, og varð nú enn órórra út
því, hvað þjónninn var ákveðinn.
Þjónninn hristi höfuðið.
»Það er nú ekki svo vel, lávarður«,
öiælti þjónninn, »hann er kænni en svo,
að vér getum haft hönd i hári hans«.
Eftir stundarþögn spyr Eastling: »Segið
mér, hvað sá maður heítir, sem þér hyggið
hann vera?«
Þjónninn ypti öxlum og svaraði rólega
°g blátt áfram : »Það er hann Syd Tom-
kinson, falsarinn«.
III. KAPÍTULl.
Eyrsla tilfinningin, sem þessi vísbending
vakti i huga hins unga lávarðar, var megn-
asti mistrúnaður, eins og eðlilegt var, og
saman við það blandaðist sérstök hneyksl-
Un, sem þetta hlaut að valda svo tignum
tnanni.
Þvi hvað var það í raun og veru, sem
hann hafði fengið visbendingu um? Það
Var nú hvorki meira né minna en það,
að sá maður, sem hafði sme)rgt sér inn á
heirnili jarlsins og verið tekinn í löguneyti
jarlsfólksins og fengið aðra dóttur jarlsins
fy>'ir konu, væri hreinn og beinn bófi og
glæpamaður og undir eftirliti lögreglunnar.
En það gat nú ekki átt sér stað! Eastling
avarður leit reiðulega til lögregluþjónsins,
Sekk fáein spor aflur á bak, eins og frá
C!_nhverju, sem óhreint væri, sneri sér svo
'ið og hvarf út í manngrúann.
Lögreglumaðurinn hét Redding og var
ni'maður leynilögreglunnar. Hann lét East-
jlug fara og veitti honum alls enga eftirför,
egar Hann sá, að visbendingu hans var
j.a lekið, þá kastaði hann bara kveðju á
avarðinn og gekk svo burt, en hann æll-
! !!ávai-ðinum að hugleiða sögusögn sína í
kyrþey.
^g þess var ekki langt að bíða, eins og
að líkindum lætur, að sögusögn hans vekti
lávarðinum unga bitrar hugsanir. Hann sá
nú fyrst og fremst, að hann hafði farið
næsta illa að ráði sínu að laka visbend-
ingu lögreglumannsins á þennan hátt. Lög-
reglumanninum gat ekki gengið annað til
að gefa honum hana, en það, að hann
vildi vera honum til aðsloðar og gagns i
vandasömu og hörmulegu máli. Skjátlaðist
manninum og hann var nú ekki nema
maður, svo það got vel átt sér stað — þá
átti hann það á hættu, að hann fengi meið-
yrðamál á hálsinn. Lávarðurinn fann, að
hann hafði verið fram úr öllu hófi van-
J þakklátur við manninn.
En ef hann hefði nú rétt fyrir sér ? Guð
komi til! Hvað þá? Iíann varð sem þrumu
loslinn við þá hræðilegu tilhugsun.
Hann] stóð nú slundarkorn fyrir utan
bókasölubúð eina, ringlaður og örvinglaður,
og gat ekki hugsað neitt. Væri nú þessi vís-
bending sönn, þá varð hann að leggja blátt
bann fyrir, að systir hans færi af landi
burt með slíkum manni. Hún varð, hvað
sem það kostaði, að fá að vita, að á manni
hennar lá sá grunur; það varð að hefta
för liennar, þangað til allar upplýsingar í
þessu máli væru fengnar. Það stóð á sama
hverjum brögðurn væri beiít til þess, eða
hvað borið í vænginn.
Og hvað svo ? Kæmi það nú upp úr
kaftnu, að þelta væri missýning ein, þá
mátti ábyggilega gera ráð fyrir, að Payne
mundi eigi gera sér far um að láta mág
sinn sæta ábyrgð fyrir það, sem í hefði
skorist. Enginn hefir sérlegar mætur á því,
að það sé gert heyrum kunnugt, að hann
sé haldinn vera glæpamaður og sizt af öllu
brúðgumi, sem ætlar að ferðast með brúði
sinni. Þá mundi koma upp talsvert af
skýringum og afsökunum, hann mundi
reka í rogastanz og verða ef til vill dálítið
þykkjuþungur, en úr því yrði ekkert
hneyksli. Og þá hinsvegar, ef alt væri salt,
þá yrði að komast til bolns i þessu máli
sem allra fyrst, þá væri ekki liægt að sam-
þykkja hjúskap lafði Úrsúlu og manns,