Heimilisblaðið - 01.08.1920, Side 6

118
HEIMILISBLAÐIÐ
mömmu sinnar, þvi að Andrés haíði sagt
honum, að Jesús hefði sjálfur einu sinni
fastað i fjörutiu daga á eyðimörkinni, og
lifað það af. En þá var hann auðvitað
yngri; nú var hann svo þreytulegur og
magur, og hann var sá eini, sem starfað
hafði þessa daga. Hann hafði altaf verið
að fræða þá. En þeir höfðu aðeins hlýtt á
og legið i grasinu. Pessvegna þarfnaðist
hann helzt næringar. Og svo gat vel verið
að þeir yrðu vinir um leið. Því að hann
hafði svo lengi langað til að kynnast hon-
um persónulega, en honum hafði ekki hug-
kvæmst neilt til að spyrja um. Nú gæti
hann ef til vill líka bjargað lifi Meistarans.
Það vildi svo vel til, að hann mætti
Andrési. Hann var hvort sem var ekki viss
um að hann mundi áræða að ganga fyrir
spámanninn sjálfan og segj a honum frá
þessu. En hann þekti Andrés og féll svo
vel við hann. Andrés var svo karlmannlegur.
— Finst þér ckki að eg ætti að gera
þetta?
Jú, það l'anst Andrési.
— Viltu þá nefna það við hann fvrir
mig?
Andrés var fús til þcss. Æ, það hrekkur
þvi miður skamt, hugsaði Andrés. Hann
hafði séð það á svip margra, sem hann
mælti um morguninn, að sullurinn var tek-
inn að sverfa að. —
En Jesús hafði lika lekið fasla ákvörðun
og vissi hvað hanu ætlaði sér.
Hann hafði talað við Guð uppi á tindin-
um þessa nótt. Og þar hafði hann fundið
það, að sér mundi óhætl að biðja um brauð
handa öllum þessum mannfjölda. Að Guð
mundi gela honum það. Hvernig það mætti
ské, það vissi hann ekki, en honum mundi
eflaust verða gefið merki um það, þegar
timi væri til kominn.
Hann hafði sjálfur svelt og gat aldrci
gleymt þvi. Þetta kveljandi máttleysi, þeg-
ar fætur hans urðu sem blý, og þessi feikna
löngun i brauð, þegar hann hafði ekki get-
að hugsað um annað en brauð, brauð,
brauð. — Og svo þegar röddin hvislaði að
honum: Sérl þú sonur Guðs, fátæki sveinn,
sem ráfar hér og erl að hniga niður af
sulti, þá bjóð þú þá að steinar þessir verði
að brauði.
Guði sé lof, að eg þá yfirbugaði hinn
sterka!
Hann sá, að ef hann hefði farið að orð-
um þessarar raddar þá, og tekið sér sjálfur
vald, þá hefði hann gert kraftaverk fyrir
tilmæli djöfulsins, til þess eins, að stytia
þjáningar sjálfs sín, — þjáningar, sem andi
Guðs hafði lagt á hann.
Hér var öðru máli að gegna. Hér mundi
faðir hans gefa honum gjöf. Og hér var
það til þess að bjarga lifi fjölda fólks.
Þegar hann var að hugsa um þetla, sá
hann að einn vinur hans kom til hans. Það
var Filippus, — dyggur maður, cn fremur
skilningssljór.
Og Jesús, sem var frá sér numinn af glcði
yfir þvi, sem gerast átti um daginn, spurði
Filippus: Jæja, Filippus minn, hvar hefirðu
nú hugsað þér að kaupa brauð, svo að
fólkið geti fengið eitthvað að borða?
Fólkið — það voru þúsundir manna,
sem um var að ræða! Hvar þeir æltu að
kaupa brauð handa þeim — og það voru
margar milur til næstu brauðsölustaða.
Filippus vissi, að þó «0 þeir ættu 200 dcn-
ara virði af brauði, mundi það ekki einu
sinni verða nóg, þó að hver maður fengi ekki
nema einn munnbita. Hann leil ráðþrota
lil Andrésar, sem var kominn til þeirra.
Hann var vanur að leita til hans, þegar
hann var i vanda sladdur.
En nú var lækifæri lil að Ijúka erindinu
fyrir Mikkael litla. Andrés leiddi Mikkael
til Jesú.
— Hér er ofurlitill drengsnáði, sem á finun
byggbrauð og tvo smáfiska — en hvað
hrekkur það, handa svona mörgu l'ólki.
Jú, það mundi fyllilega nægja. Þetta var
merkið frá Guði. Þvi að börnin voru bcztu
bandamenn Guðs.
— Látið fólkið seljast.
Og aldrei gleymdi Mikkael þvi, sem uú
skeði. Hvernig allur þessi sægur hreiðraði