Heimilisblaðið - 01.08.1920, Side 14

126
HEIMÍLÍSBLAÖÍÐ
upp á skaftið við hana eflir þetta hálf-
gildings bónorð í| jólabréfinu, og hún var
næsta þakklát fyrir það, að svo fór
sem fór.
Auðvitað lét hann svo að skilnaði, sem
hann hefði eklcert bónorð í huga og að
ekkert hefði í skorist; en ekki þurfti næmt
eyra til að heyra, að það var ekki annað
en tómur fyrirsláttur hjá honum.
Þó að Lára væri hæversk við hann, þá
var hún kuldaleg og stutt í svörum og gaf
honum ekki minstu vonir um það, sem
hann hafði búist við að yrði árangurinn af
allri ferðinni.
Þeim Jörgensens-hjónunum varð það líka
fullljóst á heimleiðinni, að þetta bónorð
hans, sem þau höfðu stutt svo kappsam-
lega, hafði nú algerlega farið úl um þúfur,
en þau vissu bara ekki, hvernig á því stóð.
VI. KAPÍTULI.
Jarðarför Jósefínu litlu fór fram annan í
nýári. Kirkjan var troðfull af fólki, eink-
um ungu fólki. Langt var siðan að sálma-
söngurinn hafði hljómað svo kröfluglega
undir gömlu kirkjuhvelfingunni.
Séra Kursen var fáorður og það fanst á,
meðan hann talaði, að hann fyndi til þess
sjálfur, að hann ætti hér ekkert erindi að
reka í raun og veru, og ræða hans hafði
heldur engin áhrif á nokkurn mann þar
inni.
Þá var tekið að leika forspilið á orgelið
og þess var slcamt að bíða, að menn gengju
úr skugga um, að það væri einhver annar
en skólakennarinn, sem léki á nóturnar
núna. —
t*að var dr. Wejdel, sem lék á orgelið,
fyrst svo mjúkt og veikt, að menngátu varla
heyrt það; en alt af hélt hann sér við efn-
ið, og því næst fór hann að leika með
vaxandi styrk. Allir hlýddu á. En þegar
hann fór að spila lagið sjálft, þá gekk Lára
Jörgensen fram og söng yndislegar en
nokkru sinni áður kveðjulag Wejse og svo
hjartnæmilega, að tárin læddust fram í aug-
un á mörgum. Þau társýndu, hvilíkt undra-
vald þeir tónar höfðu, til að læsa sig nið'
ur í svo ófrjóan jarðveg, eins og hjörtu
svo margra viðstaddra voru.
Dr. Weidel var gagntekinn sjálfur,
rétti Láru hendina og þakkaði henni fyrir*
Lára komst þá svo við, að hún gat engu
orði upp komið.
Sérstök kyrð hvildi yfir öllum söfnuðin-
um. Jörgen Gadegaard skildi af hverju sú
kyrð kom, og þess vegna lét hann eklci
lengi biða að ganga fram í kórdyrnar.
Hann hóf mál sitt á því, að séra Kursen
hefði leyft sér að flytja hér kveðju frá
unga fólkinu. Því næst lýsti hann því uf
dásamlegri andagift og speki, hve sæl hin
unga stúlka hefði verið í trúnni á hinn
krossfesta frelsara sinn og Drottin. Pað
var kjarninn i ræðu hans. Ræðan öll var
eins og andblær irá æðra heimi, frá ókunn-
urn heimi. Og af því að hann gat talað af
sjálfsreynslu, þá var ræðan svo full af hh
og ábyggileg, að hún var hinn bezti boð-
skapur til unga fólksins og hinna eldri uni
leið — boðskapur um það, að nú væru
upp að renna nýir tímar og að andinn,
sem blæs, hvar sem hann vill, væri nú
þegar kominn að landamærum þeirra. Síð-
ast lýsti hann fermingarsystur sinni svo
yndislega af ástúð og trúarfjöri, að við-
staddir gátu aldrei gleymt því með öllu.
Aldrei hafði slík jarðarför farið fram i
manna minnum á þeirn slóðum, og þeU'
voru fáir,1 sem iðruðust þess, að hafa tekið
þátt i henni, og þar var alt unga fólkið*
nema Iíaren og Emil, börn prestsins. Karen
vildi ekki fara, af því að Lára álti að
syngja og Emil ekki af því, að .Törgen átti
að lala.
En áður en menn skildu við gröfinu,
lýsli Jörgen þvi yfir, að hið árlega nýárs-
boð foreldra hans yrði haldið kvöldið eftÍJ»
eftir venju; vonaði hann, að allir mundu
verða við því búnir, að hún yrði með öði-
um blæ nú en að uudanförnu.
Stðan fór hver heim til sín, en foreldrar