Heimilisblaðið - 01.06.1941, Qupperneq 8

100
HEIMILISBLAÐIÐ
BEI8K HEFND
Það var æfinlega óreiðá á bænum hans
Karis Justesens. Honum var ómögulegt að
halda hlutunum í röð og reglu. Á meðan
hann tók til á einum stað, fór allt í hræri-
graut á öðrum stað.,
Sérstaklega varð þaö afleitt eftir að hann
komst í séknarnefndina, og varð oft að
vera að heiman. Því að yinnufólk nix á dög-
um [hefir vitanlega hugann við all,t ann-
að fremur, en vinnuna, sem það á að af-
kasta. Plógur gleymdist á akrinum, hey-
Ijár hékk aljan veturinn uppi í tré og ryðg-
aðf, vágnarnir voru látnir standa úti í alls
konar veðri, og það var aldrei að vita, hvar
aktýgin voru niður kpmin, þegar á þeim
þurfti að halda.
Um nýár var einu sinni ekki búið ao
koma þessiu öllu í hús, hvað þá heldur að
gera við allar hinar brengluðu loikur á
hurðum og gluggum. Unga fólkið notaði
■sér þetta. Allir hlutir, sem Karl Justesen
átti, voru á víð pg dreif. Það var víst ekki
of mikið sagt, að ekki veitti af heilu ári,
til þess að safna þeim heim aftur. Því aði
afleiðingin af óreglunni var sú, að hlut-
anna var ekki saknað, fyrr en á þeim þurfti
að halda.
Allir í sókninni gerðu gysi að honum. Ao
síðustú gekk það svo langt, að allan vet-
urinn var verið að glettast við Karl Juste-
sen út af þessu án þess, að hann gæti gert
sér grein fyrir hverjir ættu upptökin að
því. En hann grunaði Pál Mikkelsen, ná-
granna sinn um að leggja á ráðin um
framkvæmdirnar. Að vísu voru þessir ná-
granar engir óvinir,, en Mikkelsen haföi
allt af verið mesti ertnisgoggur. Þar að
auki var hann öfundsjúkur yfir því, að
hann skyldi ekki sjálfur hafa komizt í
sóknarnefndina.
Justesen var meira en lítið um hugað
EFTIR ERIK BERTELSEN
að hefna sín, aðeins að hann gæti gert
það, svo að ekki bæri á. Það var sannarlega
ekki svo auðvelt. Heima hjá Mikkelsen var
allt í röð og’ reglu. öll verkfæri voru und-
ir þaki, þegar þau voru, ekki nctuð, og dyr-
unum var vandlega læst á kvöldin.
Svo var það einu sinni í rökkrinu, þeg'-
ar Justesen var á leið heim af sóknarnefnd-
arfundi, að hann sá hvar einn af vinnu-
mönnum Mikkelsens var að aka fjaðra-
vagni inn í skúr. Það gekk ágætlega, og'
jafnskjótt og vagninn var kominn inn, var
dyrunum skellt aftur og vinnumaðurinn
flýtti sér srðan inn, sennilega ji 1 þess að
borða kvöldmatinn.
Loksins fékk Justesen tækifæri til þess
að koma fram hefndum á hendur Mikkel-
sen. Enginn myndi sakna hans: heima, þvl
að fólkið hafði ekki h.ugmynd um, hvenrer
fundurinn yrði úti, Án þess að hugsa si£
um, fór hann yfir að bæ nágranna síns-
Fyrst gekk hann úr skugga um, að fólkiu
væri að boi’ða, síoan opnaði hann skúrdyru-
ar og kippti vagninum gætilega út, lo'k-
aði á eftir sér og ók honum burt. I fyrst'
unni fór hann mjög gætilega, til þess að
forðast óþarfa hávaða á gaddaðri jörðinn'-
En þegar hann var kominn nokkuð fra’
tpk hann til fótanna eftir veginum, sen1
lá í aflíðandi halla, niður að tjörninni. Á
þeirri leið þ«rfti hann ekki að óttast uin'
ferð, eftir að skyggja tók. Og jafnvel þúlt
vagnski’öltið heyrðist frá bænum, mynC''
fólkið naumast gefa því nokkurn gaunn
Langt úti í tjörninni var svolítill hólm1’
sem venjulega var erfitt að komast aC*'
Þangað ætlaði hann að koma vagninum-
Ennþá var þykkt lag af ís alls staðar, en
hann fann á sér, að veðrið myndi bráðlega
breytast. Það var jafnvel. trúlegt, að fy1’11,
næsta morgun yrði erfitt að komast út 1