Heimilisblaðið - 01.06.1941, Síða 21

HEIMILISBLAÐIÐ
113
^ milli holanna voru hér um bil tutt-
fet, Ef tími hefði unnizt til að lengja
þá hefði fjarlægðin á milli holanna
yj vei'a að minnsta kosti helmingi meiri
, Þess að sprengiefninu. hefði áunnist
^ftur til að verka á stærra svæðl. Sam-
stærðfræðilegum reikningum Oliv-
l s att.u. holurnar að vera undir miðri
^^’a^setturinni og- hér um bil 30 fet fyrir
j.. an hinn eiginlega skrokk hins liggjanda
ns. f raun og veru voru þessir útreikn-
að vifiausir> Þar sem það kom í ljós,
hleðslurnar væru lagðar lengra til- aust-
„ °&' Kærra upp að höfoi vættarinnar, en
Ur)lver hafði haldið. En þetta voru engin
r-,. Ur‘ þegar litið er á, hve tækin voru
^orn'n- það var í raun rétti miklu
. faverðara. að hann komst þó svona ná-
Wnu rétta.
sk i ° Var fyrirætlunin, að sprengingin
va;i'‘ ^aia ^ram Þa aé^tina, er tungliö
fallt. Njósnarmenn vorir staðfestu
. > að brúðkaupsveizlán yrði haldin í
Harmac þá nótt. Soldáninn hafði
UpS akveðið þann dag, af því að hann bar
Þ S. samá. tíma ;og uppskerunni var lok-
að Þeim degi í'ðnum ætlaði hann svc
verfa áhlaup sitt, á Múr. Oss virtist þetta
p kePpilegur dagur, af því að flestir
Ungar
°g - myndu þá vera utan heimila sinna
w,• aka þátt í veizlunni. Þar mundi sonur
hpi i a° mir>nsta kosti koma, og vér vildum
.CIdur ftu.: _____ • •... ,•
■oft
Ur ekki sprengja fleiri veslings Funga
uPp en nauosynlegt, væri.
(ja °Þs ranr> hann upp, þessi örlagaþrungni
it|! '■ Þræöirnir, s.em áttu að leiða spreng-
hej, na ier>g'ra, vo.ru leiddir inn í litla her-
haf>? ' Samla musterinu, þar sem Faraó
Ur a^ cirePÍð Shadrach,. Og hver þumlung-
Vejtt ^essum Þræöi var nákvæmlega varð-
sér U.1, að ekkert óhapp eða svik gætu átt
Rafnmagnshlaðarnir tveir voru
Þr8eð’lr’ 6n eÞÞl voru Þeir enn tensdir við
Vorulna' Þarna stóðu, þeir á gólfinu og
fjórire’-nkar sakleysislegir, en við sátum
um a •-! kringum þá, eins og galdramenn
e' sf af sinn, og biðum þess, hvað vei'ða
mundi. Kátir vorum vér ekki. Hver gat
verið kátur í öðrum eins feikna spenningi?
Orme var orðinn magur og fölur og virtist
vera úttaugaður, gat hvorki borðað mat,
nó rey.kt, okkur tókst aðeins með naumind-
um að fá hann til að dreypa ögn á víni.
Að loknum miðdegistíma hjá oss, lagði
hann sig fyrir og svaf marga klukkutíma.
Hér um bil kl. 4 tókum við Higgs lamp-
ana okkar og fórum að líta eftir leioslu-
þráðunum. Allt í einu hittum við Jafet,
hann, sem allan þenna tíma hafði veriö
potttur og panna okkur til handa. Hann var
fölur að sjá og ringlaður.
»Hvað er um að vera?« spurðum vér.
»ö, doktor, ég þarf að tala við Orme«,
sagði hann hátíðlega.
Vér fórum með hann til Orme og vökt-
um hann óðara.
»Hafa Fungarnir skorið sundur leiðslu-
þráðinn?« hrópaði hann upp lafhræddur.
»Nei, göfugi Orme, verra en það. Ég
hefi komist að því„ að Jósúa prins hefir
gert samsæri í þeim tilgangi að ræna
henni, sem ber það nafn, sem er of hátt
til að nefna«.
»Hvað ertu að fara. Burt með allar um-
búðir«, sagði Oliver.
Loks gátum vér þá fengið hann til að
segja eins og var. Frændi Jafets einn, sem
var í vist. hjá prinsinum, hafði sag't ho.n-
um, að; pfinsinn vildi sín og' þjóðarinnar
vegna, að vætturin væri eyðilögð; þess
vegna höfurn vér til l>essa fengið að vera
í friði. En hann er hræddur um, að ef
þetta tækist í raun pg veru, þá mundu
Abatíar, ef til vill, finna upp á því af ein-
skærri þakklátsemi: við oss, að gera oss
að miklum mönnum. Og einkum er hann
hræddur um, að svp geti farið, að niðji
konunganna léti þakklátsemi sína í ljós
með því að sýna einum af oss frábæra
sæmd. Vegna þess hefði hann lagt snöru
fyrir oss.
»Hvers konar snöru?« spurðum vér.
»Ég veit. ekki og ég h.efd, að frændi minn
viti það ekki almennilegar En svo mikið