Heimilisblaðið - 01.06.1941, Síða 25

heimilisblaðið
117
^111'- og- loksins komumst vér til hallar-
lr>nar.
Hún virtist diynm og- tóm. Vér gengum
uni mörg herberg-i og fundum blóðferil á
Solfínu. Orme benti á hann örvinglaður
ruddist fram eins1 og- óður væri. Loks
, 01uum vér inn í þann gang-, sem lá ad
einkaherbergjum Maquedu og hnutum þar
am dána menn og deyjandi. Einn þeirra
elt a ufskornum talsímaþræði í hendimu.
^ hygg hann hafi verið drepinn í sömu
andránni og hann skar hann sundur. Vér
uddumst inn í forstofuna. Par loguðu ljós
°6' þar var fyrir mér sjón, sem ég mun
rei gleyma. Þar lágu margir menn dauð-
1 Wónustubúningi Jósúa. Að baki þeim
st%Kvik sitjandi á stól. Hann virtist bók-
a eSa vera höggvinn í parta. Maqueda
v hlið honum og baðaði höfuð hans í
ga ni> Að öðru leyti er ekki vert að lýsa
aarum hans. Higgs stóð og hallaði sér upp
Ve8'gnum særður líka og alveg örmagna.
Hvik deyjandi lauk upp augunum, tók
g,m enni sér til að skyggja fyrir ljósið og
^ arp‘ svo á oss. Svo stóð hann upp og benti
, . sinn á sér til að sýna, að hann gæti
m talað, heilsaði Orme og benti á Maq-
u’ hueig' svo niður með björtu brosi og
1 þegar örendur. Það var göfugur dauð-
a8i> sem Kvik fékk.
að er enginn hægðarleikur að lý6a því,
fí'amvegis bar til. Vér vorum allir
agau Vlð oss af angist og sorg. En ég man,
sk ^rrne og Maqueda féllust í faðma, og
gveyttu- ekkert þeim, sem viðstaddir voru.
0 rétti hún sig upp með því konunglega
^ 11 bragði, sem henni var eiginlegt, benti
hef' °8 ,sag®: ^ur113 lig&ur sa> sem
^ 11 sýnt oss, hvernig vér eigum að deyja.
^ann var hetja, þessi landi þinn, Oliver.
Halda minningu hans í háum
(j ^Vl 1131111 bjargaði mér frá dauða
k trá því,
sem er verra«.
hve !'me nn Higgs að skýra fyrir sér,
Sa8t S'en8'ið til. Var oss þá
’ a® efíir sprenginguna, sem þeir höfðu
1 • hefði Jósúa komið einn síns liðs og
sagt, að hamragoðið væri eyðilagt. Hann
bað síðan Maquedu að k-oma með sér til
hallarinnar í »ríkismálaerindum«. Hún
neitaði að fara með honum, en er hann
ámálgaði það aftur og fékk afsvar, varp-
aði Higgs honum út úr höllinni. Hann
hvarf, en eftir fáar mínútur kom örva-
drífa inn í ganginn, og einhverjir hrópuðu:
vHeiðingjarnir deyi! Bjargið Rósinni í
Múr!« Þeir skutu aftur, en Kvik fékk ör
á öxlina. Þá varð hann alveg óður, hjó og
lamdi til hægri og vinstri og tókst að reka
fjendurna út. En vér vissum, hver endirinn
mundi verða. Og vér lyftum upp líki vors
hrausta Kviks, með meirl1 sorg.en hægt sé
ao lýsa, og bárum það, að boði Maquedu
inn í herbergið hennar og lögðum hann í
rúmið hennar, þar skyldi sá hvíla, sem
hafði bjargað lífi hennar með því að fórna
sínu eigin lífi, sagði hún. Það var undar-
legt að sjá þenna gamla, illa útleikna her-
mann liggja þar og sofa síðasta svefni í
hinni skreyttu hvílu Maquedu, sem var lögð
gullii með silkiábreiðum og tjöldum, með
ísaumuðum gullstjörnum. Gott og vel. Ha.nn
átti þenna heiður skilið. Hann dó á varð-
stáðnum. Friður sé með minningu hans!
Hið næsta, sem vér svo urðum að hugsa
um, voru sár prófessorsins, og ég batt um
þau. Til allrar hamingju var ekkert þeirra
hættulegt.
»Kæri vinur!« sagði Maqueda, »hér er
ekki lengur óhult að vera. Frændi kemur
bráðum aftur, með þúsund manns að baki
sér og þá —«
»Flýr þú frá Múr?« spurðii Oliver.
»Hvernig get ég það«, svaraði hún, »þar
sem menn Jósúa gæta fjallskarðsins? Aba-
tíarnir hata ykkur og nú er þér hafið lok-
ið starfi yðar hér, þá hugsa ég, að þeir
válji drepa yður, ef þeir geta, Æ, hví hefi
ég leitt yður hingað til þessarar vanþakk-
látu þjóðark Og hún fór að gráta og vér
störðum umkomulausir hver á annan.
Þá gekk Jafet fram. Hann hafði allt af
setið á gólfinu og róið sér, örvinglaður af
sorg yfir láti Kviks, sem hann hafði unn-