Heimilisblaðið - 01.06.1945, Blaðsíða 9

11EIMI LI S B L A Ð 1Ð
109
Guiian að' þessari spurningu og nefncli mér
■uif'i þeirra aura j)au Ixétu Sigríður, Guðrún,
nSÍborg og Lars.*)
^cr gat ég látið fara mjög notalega um
eins og ég ævinlega leitast við að gera,
"ernig seilx umliverfið er, ef ég fæ aðeins
Vera ein. En mér til mikillar gremju þyrpt-
'sl allt fólkið í kringum mig, ekki aðeins úr
J'cssurn kofanum, lieldur einnig liinum. Og
j'arna tók það sér stöðu, sumt í mínu lier-
e,'gi og sumt í næsta herbergi, svo að ég var
<n,i vendilegar umsetin heldur en ég liafði
Pó verið í Krísuvík. Það var eitthvað í útliti
ln'n,i, sem kom fólkinu svo nýstárlega fyrir
;i(|nir, að það þreyttist aldrei á því að stara
lnbt- Konurnar urðu brátt svo hugrakkar,
I,a?r þorðu að þreifa á fötum mínum og
|.j 'a hverja flík, sem ég var í, en börn lögðu
llrein höfuðin í keltu mína. Þetta var sann-
n,lega ferlegur söfnuður. Sóðaskapurinn var
nialaus, svitinn bogaði af fólkinu, það var
*t að taka í nefið (þó að engir væru vasa-
iitarnir) og hrákarnir gengu í allar áttir.
s°kn ])ess kvaldi mig meira en lengsta
•asta.
. g konist að raun um, að fólk hjóst við
j ég byggi yfir kunnáttu, sem venju-
ega er aðeins á færi karlmanna. Það hélt
°sýnilega, að útlendar konur hlytu að vera
e,,is lærðar og karlmenn. Prestarnir ávörp-
/ 11 niig alltaf á latínu og virtust falla í stafi,
tð'^ar bristi höfuðið. Almenningur leit-
l< 1 bjá mér ráða við hvers kyns vandræðum,
_ k einu sinni, þegar ég slangraði inn í kofa
krennd við Reykjavík, var ég leidd fyrir
eru) sem ég áttaði mig varla á, að væri
Jnanneskja. Þetta var eitt af illa leiknum
^Urnardýrum holdsveikinnar. Hendur og and-
°S allur líkaminn var þakinn sárum og
vaunuin og mátti raunar heita, að ekkert
o..ni ef,ir af líkamanum nema beinagrindin.
j^'j_ 1 fyrirbæri liefði kannski vakið áhuga
nis’ en ég sneri mér undan með liryllingi.
amkvæmt sálnaregietri Gilshakkasóknar árið
jjjnu Cru sex körn þeirra Þnríðar og Árna þar á heim-
gj ’ eru nöfn þeirra þessi: Þorsteinn 12 ára,
9 ,j|'r ^ ára, Helga 13 óra, Sigríður 10 ára, Guðrún
lu,ara, fnEÍhjörg 5 ára. Önnur börn voru ekki ó
‘le,mihnu. — Þýð.
Og nóg um það! Látið mig heldur lýsa
engilshöfði, sem ég sá í Kalmanstungu —
harni, tíu til tólf árQ gömlu, svo yndislega
fallegu og elskulegu, að ég gat ekki annað
en óskað þess, að ég væri málari, til þess að
ég gæti þó liaft það heim með mér á strig-
anum. Andlitið var svo mjúklegt, augun svo
geislandi, spékopparnir svo fallegir. En ef til
vill er allt bezt eins og það er. Kaldhæðin
örlög liefðu kannski fært næmgeðja æsku-
manni þessa mynd upp í hendurnar, og síð-
an liefði hann tekizt á hendur pílagrímsferð
um heiminn í leit að f.yrirmyndinni, líkt og
Don Sylvio de Rosalba í skemmtisögu Wie-
lands. Það er ekki sennilegt, að liann liefði
nokkurn tíina lagt leið sína til Islands, því
að liver væntir þess að finna fullkomnunina
á þeirri útsköfu linattarins? Og þá hefði þe6si
óliamingjusami elskliugi orðið að flækjast
fram og aftur alla ævi og verða sífellt fyrir
vonbrigðum.
Framli.
SKRÍTLUR
í veizlu sat rithöfundur lijó ungri og fallegri stúlku.
Ilann braut upp á ýmsutn umtalsefnum, en samtnlið
gekk stirt. Loks segir hann:
„Ilafið þér nýlega lesið nokkrar góðar hækur?“
Hún: „Já, ég las fyrir skömmu ljómandi góða hók“.
Hann: „Hvað hét hún?“
Hún: „Nafninu ó henni er ég alveg húin að gleyma“.
Hann: „En um hvað var hún?“
Hún: „Ja, því miður man ég það nú ekki“.
Hann: „Og hvað hét höfundurinn?“
Hún: „Höfundurinn? Það er mjög kunnur maður.
En ég man ekki í svipinn nafnið hans“.
Eftir dálitla þögn segir hún allt í einu: „Eitt rnaji
ég þó að minnsta kosti. Bókin var í mjög fallegu
rauðu leðurbandi“.
Kona kom til sóknarprcsts síns og hað hann um
skírnarvottorð yngsta barnsins síns.
Presturinn (sezt og hýr sig undir að fara að skrifa):
„Látum okkur nú sjá. Það er víst sá átjándi“.
Konan (grípur fljótt fram í): „Nei, nei! Blessað-
ur verið þér, prestur minn. Það er ekki neina fjórði
krakkinn“.
Dóniari: „Hvernig stóð á því, að þér skiptuð yður
ekkert af því og skárust ekki í leikinn, þegar mað-
urinn réðst á tengdamóður yðar“.
Kœriii: „Mér fannst það ekki viðeigandi, að' tveir
karlmenn færu að róðast á eina konu“.