Morgunblaðið - 08.08.1964, Qupperneq 20

MORCUNBLAÐIÐ
’ Laugardaíur S Sgúst 1964
20
land snöggt upp. Yfir þvera stof
una gat hún séð sína eigin
mynd í speglinum á hinum
veggnum. Hendurnar skulfu og
hún var náföl. Svo tók hún að
æða fram og aftur yfir gólfið,
eins og villidýr í grindum. Hvað
18
— Þessi er ósköp einföld og
tekur lílinn tíma, sagði Bassett
— Því er ég fegin.
Lögreglumaðurinn hallaði sér
fram, rétti fram höndina með
lófann upp. — Gæti það ýerið,
að þessi hringur væri yðar eign,
ungfrú Hoiland?
Yvonne -Holland leit á fátæk-
lega litla hringinn, rétt eins og
einhver illur þefur hefði borizt
að vitum hennar. — Eruð þér
að gera gýs að mér? Það kann
vel að vera, að demantar séu
beztu vinir ungrar stúlku, en þá
þurfa þeir að minnsta kosti að
vera ekta.
— Þér eigið hann þá ekki . . .
og hafið aidrei borið hann?
— Ég held nú síður. Hvaðan
kemur hann s,vo sem?
— Það segi ég ekki á þessu
stigi málsins, svaraði Bassett
einbeittlega.
Yvonne Holland sveiflaði fót-
unum fram af legubekknum. •—
Nú, þér ætlið að klína einhverju
á mig, eða hvað? Funduð þér
þetta kannski einhversstaðar
nærri_ líkinu?
— Ég er nú ekki tiibúinn að
segja neitt um það, svaraði Bass
ett varfærnislega.
— Ef þér hafið eitthvað að
segja, þá segið það! Það er kom-
ið fram yfir háttumál hjá mér.
Og úr því að þér eruð hér á
annað borð, þætti méf vænt um
að heyra, hve lengi þið ætlið að
halda í þetta vegabréf mitt.
Þessi sjónvarpsmynd er farin í
hundana, og ég er ekki viss um,
að ég sé neitt sérlega hrifin af
þessari borg ykkar.
Bassett leit á armbandsúrið
sitt. — Svo að þér eruð þá að
hugsa um að fara frá- London,
ungfrú Holland?
— Jafnvel. Hún sagði þetta í
vandlega kæruleysislegum tón.
— Og þér eruð viss um, að þér
hafið aldrei borið þennan hring
eða neinn honum iíkan. Eg skal
segja yður, hversvegna ég er
svona forvitinn um það atriði.
Eins og þér sáuð og sögðuð, er
þetta ómerkilegur, lítill hringur,
og hægt að fá annan eins í ann-
arri hverri búð. . .
— Já, og hvað um,það?
Bassett hélt áfram: — Ég hef
eytt meirihluta eftirmiðdagsins
í áð horfa á myndina af viðtali
ungfrú Holland við Paul Spain.
Mér var bent á að gera þetta,
af ungum marmi, sem er kunn-
ingi ungfrú Susan Barlow, og
heitir Joe Burton.
— Eins og þér vitið, heldur
ungfrú Barlow því fram, að það
hafi verið hún en ekki þér, sem
átti viðtalið víð Pául Spain, og
það hafi verið notað, hve nauða
líkar þið eruð. Þarna var ekki
nema ein nærmynd —ég athug-
aði það nákvæmlega — þar sem
hægri hönd stúlkunnar kemur
inn i myndina í nokkrar sekúnd
ur. Ég vil ekki hgida því fram,
að ég hefði tékið eftir þessu,
hefði mér ekki verið bent á að
gæta að því.
— Þarna var hringur á baug-
fingri hægri handar, ungfrú Hol
land, hringur nákvæmlega eins
og sá, sem ég var að sýna yður.
Susan Barlow ber alltaf svona
hring. Meira að segja sagði hún,
að þér hefðuð sjálfar séð hann
~ð|; talað um hann. Og þar sem
þér eruð viss um, að þér hafið
aldrei átt eða borið slikan hring,
þá verðið þér að játa, að það
sé rokrétt hjá mér að álykta, að
það sé satt, sem(ungfrú Barlow
heldur fram, að það hafi verið
hún, sem átti viðtalið við hr.
Spain.
Yvonne Holland lyfti hendinni
upp að hálsi sér og augun urðu
óeðlilega stór.
— Ég held, að ungfrú Barlow
hafi góða og gilda fjarverusönn-
un lauk Bassett máli sínu og
stakk hringnum í vasa sinn.
— Svo að þér viijið halda því
fram, að ég hafi myrt Laurence
Banyon.
Bassett hristi höfuðið. —
Engan veginn , ungfrú Holland.
Ég er aðeins að segja yður, að
ungfrú Barlow er laus allra
mála. Meðan allt var í óvissu um
þessa fjarverusönnun, óðum við
reyk. En nú fer okkur að miða
eitthvað áleiðis.
— Og hvað um vegabréfið
mitt?
— Það geta orðið einhverjar
tafir í sambandi við það. Auð,-
vitað getið þér leitað til ame-
ríska sendiráðsins, ef þér eruð
óánægð, og það sér auðvitað um,
að allt gangi rétta leið. Góða
nótt- Hann hneigði sig snöggt og
gekk út.
Um leið og hurðin laukst aftur
á eftir Bassett, stóð Yvonne Hol
hafði hún gert? Og hvað gat hún
gert? Fyrir mörgum árum hafði
móðir hennar sagt henni, að
skapofsi hennar mundi verða
henni til falls. En þá hafði hún
hlegið að því.
Síðan hafði hún hlegið oft og
mörgum sinnum, þegar hún
hafði skelft aðstoðarkonurnar
j sínar eða bölv'að^elskendum sín-
I um eða mölvað ”dýra postulíns-
griþi, bara að gamni sínu. En
i þarna hafði hún sleppt sér einu
| sinni um of. Hún var í gildr-
unni og hún vissi það vel sjálf
— úr því að stelpukrakkanum
hafði tekizt að snúa sig út úr
i Því . . . .
Hún kveikti sér í vindlingi og
gekk inn í svefnherbergið sitt.
| Þar fleygði hún sér á stóra rúmið
| og hugsaði með sér, að líklega
ætti hún ekki betra skilið fyrir
að fara að binda trúss við
skepnu eins og Larry Banyon.
En það þýddi ekki neitt að
hugsa um þetta.
Hún opnaði skúffu í náttborð-
inu sínu og tók þaðan skraut-
öskju, sem hún geymdi svefn-
töfiurnar sína í. — Jú — hún
átti nóg af þeim. Þetta mundi
duga henni.
— Hvert erum við að fara?
spurði Jill Harrison, þegar hún
var sezt upp í bíl Jim Parkers
og ballaði sér að honum. Það var
liðin næstum vika síðan sjálfs-
morð Yvonne Holland hafði ver-
ið á forsíðum blaðanna .Mestan
hluta þessarar viku höfðu þau
tvö verið önnum kafin að ganga
frá rústunum af hinni fyrirhug-
uðu sjónvarpsmynd ,um Tower.
— Hvert langar þig að fara?
spurði Jim, lágum rómi.
Hvort það nú hefur verið
vegna hins nýja sambands Jims
við JHl, eða þá af hinu, að hann
var hræddur um að missa at-
vinnuna sína, þá var það að
minnsta kosti vist, að hann var
orðinn breyttur maður og alls
ólíkur hinum hranalega, sjálfs-
örugga manni, eins og hann var
fyrir fáum vikum.
Jill teygði sig til hans, svo að
hann gæti kysst hana. — Við
skulum fara út í sveit, Jim. Við
skulum aka í alla nótt og reyna
að losna algjörlega við London
úr huganum.
— En ef atvinnan mín fer nú
fjandans til, eins og iíklegast
er, að hún geri?
— Hún gerir það ekki, sagði
Jill örugg. — Og ég veit það
eins vel og þú, að þó að okkur
langi núna mest til að sleppa
burt frá henni, þá langar okkur
bráðum eins mikið til að kom-
ast í hana aftur. En mig langar
mest til að fara til vesturstrand-
arinnar. Það gæti verið gaman
að gera Sue og Joe steinhissa
með því að koma þeim á óvart.
Við gætum meira að segja talið
þau á að gifta sig strax og vrea
ekkert að tvínóna með það!
Það var farið að skyggja. Jim
glotti til hennar. — Það gæti
verði ráð. En þú skilur auðvitað,
að ef við förum að telja þau á
þetta, þá getum við eiginlega
ekki verið þekkt fyrir annað en
gifta okkur sjálf og það í hvellL
Jill hló. Auðvitað er mér það
ljóst. Langar þig kannski til að
sleppa?
Hann svaraði þessu með þvi
1 að setja bílinn í gang, með miklu
braki og brestum. (Sögulok).
BYLTINGIN
RUSSLANDI 1917
ALAN MOOREHEAD
rænan með okkur þangað“.
Þessi röksemdarfærsla er ná-
kvæmlega sú sama, sem hafði
fært Lenin sigurinn á fyrri
flokksþingum, en aðeins er tónrt
inn orðinn breyttur: hann er
óþolinmóður, næstum rellóttur,
það er tónn kviðins manns. En
vissulega var Petrograd hreint
ekki neinn öruggur staður fyrir
bolsjevíkana. Áframhaldandi
ókyrrð á strætum útí, var eins
og spegilmynd af allri þeirri upp
lausn, sem ríkti í öllu landinu
og breiddist út. Við hvert upp-
þot, síðustu átta mánuðina, höfðu
allar fangelsisdyr opnazt á gátt,
og það voru ekki pólítiskir fang-
ar einir, sem fengu frelsi sitt,
heldur einnig glæpamennirnir.
Síðustu vikuna í nóvember var
stöðug ókyrrð, og hún varð að
meiriháttar uppþoti, þegar múg-
urinn brauzt inn 1 vírtbúðirnar.
Drukknir hermenn börðust við
drukkna rauðliða, og byltingar-
hermálanefndin í Smolny varð
að senda út vélbyssusveitir til
að skjóta á uppþotsmennina,
áður en kyrrð yrði komið á. En
það var ekki drykkjuskapurinn
einn, sem var undirrót þessarar
ókyrrðar. Mikil gremja var kom-
in upp milli setuliðs og rauðlið-
anna. Nokkur fylki, sem höfðu
sjálf veitt bolsjevíkum lið í fyrst-
unni, höfðu uppgötvað, að þau
voru ekkert hrifnir af nýju hús-
bændunum en þeim gömlu, og
einkum var þeim illa við hið
vaxandi vald vopnaðra verka-
manna, pólítisku herdeildanna.
í Smolny voru bolsjevíkarnir
fljótir að taka eftir þessari hu.g-
arfarsbreytingu, og enn tóku
þeir að gera það, sem þeir höfðu
áður sagzt ekki mundu gera:
þeir vísuðu nokkrum óánægðum
herdeildum út úr höfuðborginni
og settu í þeirra stað erlenda
hermenn, sem voru pólitiskt trú-
verðugri. Ókyrrðardagana, sem
framundan voru, þá voru bol-
sjevíkarnir í Petrograd verndað-
ir af lettneskum, eistneskum og
finnskum hersveitum.
Og nú var megurinn málsins
settur undir prófraun sína. Hinn
25. nóvember hófust kosningarn-
ar til löggjafarþingsins. í fjöru-
tiu ár, að minnsta kosti, hafði
rússneska þjóðin beðið þessa
dags og hugmyndin um frjáls-
lega kosið á þing hafði legið til
grundvallar hverri stjórnmála-
stefnu í hverjum flokki, frá hæg
fara hægri til yzta vinstri. Bol-
sjevíkarnir höfðu stutt þetta.
„Lengi lifi löggjafarþingið!“
hafði Trotsky æpt, þegar rann
gekk út af forþinginu í október,'
og einmitt undir þessu vígorði
höfðu bolsjevikarnir risið gegn
Kerensky.
Kosningaúrslitin komu eins
óg reiðarslag. Af 47.7 milljónum
greiddra atkvæða fengu bolsje-
víkarnir ekki nema 9.8 milljónir
— 24% eða í mesta Iagi 29%,
ef vinstri sósíalbyltingai-menn
eru talair með þeim. Jafnvel í
Petrograd og Moskvu, jafnvel í
her og flota, fékk Lenin ekki
einu sinni helming atkvæða.
Sigurvegarar urðu sósíalbylting-
armennirnir með næstum 21
milljón eða 58% greiddra at-
kvæða. Hvað mensjevíkana
snerti, voru þeir næstum horfn-
ir af sjónarsviðinu, og borgara-
flokkarnir náðu ekki í nema
1.80% atkvæða samanlagðir.
Þetta var eftirtektarverð opin-
berun. Jafnskjótt sem úrslitin
urðu kunn, tóku and-bolsjevisku
flokkarnir að draga sig saman,
til þess að tryggja það, að þegar
þingið kæmi saman, yrðu þeir
viðurkenndir hinn eini rétti
stjórnarmeirihluö í RússlandL
En bolsjevúkar voru jafnfljótir
að átta sig á því, að þeir hefðu
nú réyndar enga trú á frjáls-
kjörnu þingi. Nú var vígorðið:
„Niður með löggjafarþingið“.
Lenin hafði af forvizku sinni
fljótt séð, hvernig kosningarnar
mundu fara, og reyndi að draga
þær á langinn en féiagar hans
höfðu þar borið hann atkvæð-
um. En nú hafði hann hinsvegar
aðstöðu til að segja: „Hvað
sagði ég ykkur?“, og gekk nú að
því með oddi og egg að spilla
þinginu og neytti þar alls ofsa
síns og einbeittni. Nú hataði
hann löggjafarþingíð meir en
hann hafði nokkurntíma hatað
keisarana, og til þess að splundra
því var hann reiðubúinn til hvers
sem væri. Langur og vandlegur
undirbúningur hans undir marx-
istaþingin, forðum daga, voru
hjóm eitt samanborið við þær
ráðstafanir, sem hann nú framdi
til að veikja og hallmæla þing-
mönnunum, jafnvel áður en þeir
komu til Petrograd. Útlegðar-
dómur Cadetanna og skipunin
um að handtaka mensjevíkafor-
ingjana og aðra foringja, voru
ekki nema hreinustu bláþræðir
í öllum þeim vef.
Lenin gerði sér ljóst, að það
fyrsta, sem gera þurfti, var að
hindra, að þingið kæmi yfirleitt
saman, og því var samkonnu þess
frestað frá því snemma í desem-
ber til einhvers óákveðins dags
í janúar. En hinsvegar gat hann
ekki hindrað, að þingmennirnir
streymdu til Petrograd úr hverj-
um krók og kima landsins, og
11. desember ákvað hann að
halda óformlegan fund. Sorokin,
einn þingmannanna, segir svo
frá: „Hinn löglegi samkomudag-
ur þingsins rann upp, bjartur
og fagur. Blár himinn, hvítur
snjór, hentugur bakgrunnur
fyrir heljarstórar auglýsingar,
sem voru festar upp hvarvetna.
„Lengi lifi löggjafarþingið,
stjórnandi Rússlands". Hópar
fólks, berandi þessi spjöld, buðu
velkominn æðstráðanda Rúss»
lands — hina sönnu rödd rúss-
nesku þjóðarinnar. Þegar þing-
mennirnir nálguðust Taurishöll-
ina, fagnaði múgurinn þeim með
hvellum ópum. En þegar þeir
komu að hallardyrunum, sáu
þeir, að þær voru varðar af lett-
neskum bolsjevíkadátum, gráum
fyrir járnum.
„Eitthvað varð til bragðs a3
taka, og það tafarlaust. Ég klifr-’
aði upp á járngirðinguna um
Fáskrúðsfjörður
F R Ú Þórunn Pálsdóttir er
umboðsmaður Morgunblaðs-
ins á Fáskrúðsfirði og hefur
með höndum þjónustu við
kaupendur blaðsins í bæn-
um. í söluturni hjá Marteini
Þorsteinssyni er blaðið selt
í lausasölu.
Á öllum helzfu
áningasfööum-------

FERÐAFÓLKI skal á það
bent, að Morgunblaðið er til
sölu á öllum helztu áninga-
stöðum á hinum venjulegu
ferðamannaslóðum, hvort
heldur er sunnan lands, á
vesturleiðum, norðan lands
eða austan.