Heimilisblaðið - 01.11.1968, Side 6

gegn því, sem Guð liefur skipað mér, vil ég
fyrir enga muni gera það.“
Dómarinn: „Bf stríðskirkjan segir þér, að
opinberanir þínar séu villa eða sendar af
djöflinum, viltu þá beygja þig fyrir kirkj-
unnif‘
Jeanne: „Ég vil beygja mig fyrir Guði, en
ég vil ávallt framkvæma boð hans. Ég get
ekki afturkallað það, sem ég hef staðhæft,
— að ég hef farið eftir skipun Guðs.“
Dómarinn: „Alítur þú þig þá ekki undir-
gefna kirkju Guðs á jörðinni, það er að
segja páfanum, kardínálunum, erkibiskupun-
um og öðrum þjónum kirkjunnar?“
Jeanne: „Jú, ég held, að ég eigi að vera
undirgefin þeim. En fyrst Guði.“
Dómarinn: „Hafa raddir þínar þá skipað
þér að beygja þig ekki fyrir stríðskirkjunni
á jörðinni og skjóta þér undan dómi henn-
ar?“
Jeanne: „Ég mæli ekkert, sem ég segi, eftir
mínu höfði. Það, sem ég svara, er það, sem
raddir mínar skipa mér. Þær skipa mér ekki
að óhlýðnast kirkjunni. En Guði verður að
þjóna fyrst.“
Aftur hefur verið þaggað niður í dómar-
anum, og hann heldur áfram með spurning-
ar, sem engu máli skipta, um aðra hluti.
Gagnvart hótun um pyndingar heldur hún
fast við það, sem hvin hefur sagt. Ég mundi
ekki segja annað, jafnvel þótt þið limuðuð
mig alla í sundur, og ef ég segði eitthvað
annað, mundi ég segja á eftir, að þið hefðuð
neytt mig til þess með valdi.“ Jafnvel með
bálköstinn fyrir framan sig, í návist Eng-
lendinga og alls fólksins, hefur híin ekki
annað svar við langri og áhrifamikilli pré-
dikun en þetta: „Ég held enn fast við það,
sem ég hef þegar sagt. Þó að ég sæi bálið
kveikt, já, jafnvel þótt ég stæði í miðjum
eldinum, mundi ég ekki segja annað, heldur
halda fast við allt það, sem ég hef sagt.“
Þegar hún hafði látið gabba sig til þess að
skrifa undir nokkrar línur, sem hún skildi
ekki, hvað stóð í, og það var lagt fram sem
játning frá hennar hálfu, krafðist hún þess
þegar í stað að fá að koma fram fyrir dóm-
arana og sagði: „Ég hef heyrt raddir mínar
aftur. Guð hefur álasað mér fyrir svik mín.
Sannleikurinn er, að Guð hefur sent mig
— það var heilög Katharina og heilög Margu-
erite, sem tala til mín — þær koma frá Guði
—- ég hef aldrei ætlað mér að afneita þeim,
ég' skildi ekki, hvað stóð í skjalinu, sem ég
skrifaði undir.“ Þar með voru örlög henn-
ar innsigluð. Hún var yfirlýst tvisvar sinn-
um fráfallin og send á bálið.
Raddir hennar, sem höfðu fylgt henni frá
fyrstu byrjun, brugðust henni ekki heldur,
þegar hún gekk út í dauðann. Einn af síð-
ustu dögunum í febrúar spvr hún þær, hvort
hún muni losna úr fangelsinu, og þær svara:
„Eftir þrjá mánuði.“ Þær áminna hana stöð-
ugt um að gera sér ekki áhyggjur, heldur
svara af djörfung. Aðeins einu sinni svara
þær ekki greinilega. Það er þegar hún spyr
þær 12. maí hreinskilnislega, hvort hún verði
brennd á báli. Þá svara þær: „Haltu fast við
Guð, hann mun hjálpa þér.“ Það er eins og
þær vilji hlífa henni við því að fá að vita
sannleikann allt of snemma. Nóttina fyrir
dauða hennar (30. maí) tala þær til hennar
í síðasta sinn: „Vertu hughraust. Gerðu þér
engar áhyggjur. Guð mun lijállpa þér. í dag
skaltu vera í Paradís hans.“
Allt rættist, sem hún sagði: Áður en sjö
ár voru liðin frá dauða hennar (1436) misstu
Englendingar París, og þeir A'oru skömmu
síðar hraktir brott úr Frakklandi.
Sé saga hennar lesin með athygli, fer ekki
hjá því, að maður sér, að „eitthvað meira
var með í leiknum“, eins og Bertrand de
Poulengy segir í leikriti Bernhards Shaw-
Jeanne var óhagganleg í staðhæfingum sín-
um, að henni hafi verið blásið í brjóst allt.
sem hún gerði, og að hún gerði ekkert af
eigin hvötum. Þegar beðið var um sannanir
fyrir guðdómlegri köllun hennar, er htin kom
fyrst fram, svaraði hún með óviðjafnanlegri
vizku og skvnsemi: „Til hvers viljið þið
sannanir? Sannanirnar fyrir köllun minni
eru þær, að ég framkvæmi hana.“
Og við verðum að segja eins og hún. Sjálft
verkið, sem hún vann, er sönnunin fyrir
því, að guðdómleg öfl stóðu á bak við hana.

226
HEIMILISBLAÐlP