Heimilisblaðið - 01.11.1968, Síða 16

Fylltu hann á barma, það er ein míla niður
í botn!”
Yeitingamaðurinn fyllti bikarinn á barma.
Drykkjusvolinn starði niður í hið rauða
djúp vínsins, eins og það væri stöðuvatn,
sem hann ætlaði að stökkva út í, en skyndi-
lega ýtti hann bikarnum niður á gólfið með
snöggri hreyfingu.
„Yínið ! Vínið !“ hrópaði þriðji maðurinn
upp. „Þú hefur fleygt því niður á gólf!“
„Gott vín,“ sagði drykkjusvolinn hlæj-
andi. „Látum það bara renna út á gólfið.
Eg er ekki lengur þræll þess. Eg hef drukk-
ið nóg, og nú — nú stendur nýr heimur mér
opinn.“
Hann fleygði tveim siklum á borðið og
geklt út úr kránni.
Þriðji maðurinn, sem var skelfdur vfir
því, að góða vínið skyldi fara svona til spill-
is, stóð mállaus. Veitingamaðurinn fór aft-
ur að sópa og sagði við hann:
„Það skiptir engu með vínið. Hann hefur
borgað fyrir það. Það hefur þú ekki gert,
en samt gremst þér það. Já, ég veit það -—■
en hvað ætlar þú þá að gera við þá, þegar
þú ert dáinn?“
„Við hverja
„Við peningana þína! Þú hefur ekki gert
annað alla ævina en að raka og nurla sam-
an peningum, en einn góðan veðurdag fleyg-
ir einhver annar þeim eitthvað út í busk-
ann. Þú færð enga gleði af ágirnd þinni.“
„Ágirnd?“ Munnur hans stóð upp á gátt.
„Já, þú og ágirndin eru ein og sama per-
sónan. Á ég í raun og veru að segja þér
það, sem þir veizt þegar ?“
„Ég vinn, spara og heyi baráttu fyrir þau,
og samt kallar þú það ágirnd?“
„Hjá þér er það ágirnd. Spurðu hvaða
barn sem vera skal hér í götunni. Þú ert
maurapúki, og börnin þín bíða bara eftir
því, að þú deyir.“
„Og þá verður öllum peningunum mínum
sóað ?“
„Já — fleygt í allar áttir eins og víninu
á gólfið!“
„Ég trúi þér,“ svaraði maurapúkinn eftir
stutta þögn. „Og ég yfirgef þig nú. Þú sérð
mig seinna, en fyrirlíttu mig ekki á meðan.“
Blindi Sál heyrði, er maurapúkinn gekk á
brott úr kránni, og hann flýtti sér áfram
til þess að ná ókunna manninum.
Þegar blindi Sál hafði gengið nokkur skref
lengra eftir götunni, lieyrði hann reiðileg
köll og hávær hróp. Maður nokkur, frávita
af reiði, var að skamma konu sína. Konan for-
mælti manninum og lét það koma niður a
barni sínu, sem hún kleip og barði. Maður-
inn hrópaði og skammaðist, konan svaraði í
sömu mynt, og barnið orgaði.
En skyndilega varð allt hljótt, eins og
hendi væri veifað.
Svo fór maðurinn að hlæja og sagði blíð-
lega og rólega: „Miðdegisverðurinn er seint
tilbúinn, súpan er orðin köld, og ég get ekki
haft taumhald á reiði minni, og hver er ár-
angurinn ?‘ ‘
„Alveg satt, alveg satt,“ svaraði kona lians
með grátstafinn í kverkunum. „Þú verður
svo æstur, og ég formæli þér, af því að þú
vilt ekki láta þér segjast. Potturinn brotn-
aði, og ég hellti helmingnum af súpunni nið-
ur, áður en mér tókst að hella lienni yfir í
heilan pott. Það er þess vegna, sem miðdeg-
isverðurinn er ekki tilbúinn á réttum tíma.
Oréttlæti reiði þinnar kemur grinnndinni til
þess að reka upp hausinn.“ Hún faðmaði
að sér barnið, sem hún hafði áður verið að
klípa og berja, og hún grét fögrum tárum
og kyssti í kærleika sínum andlit barnsius
hundrað ástúðlega kossa.
„Við erum miklir heimskingjar," sagði
maður hennar. „Fvrirgefðu mér!“
Blindi Sál gekk áfram og var allt í einu
staddur á miðju torginu. Nokkrir voru að
kaupa, aðrir seldu, menn voru að þjarka
um verðið. Raddir bárust að eyrum hans úr
öllum áttum.
Ut úr þessari ringulreið heyrði hann allt í
einu rödd, sem kom frá sölubúð skammt frá:
„Bíddu,“ sagði rödd kaupmannsins. „Ég
skrökvaði að þér. Ég gaf upp of hátt verð.
Hér er rétta verðið. Það er satt, sem ég segi-
Taktu vöruna eða láttu hana liggja. Ég hef
oft logið, en í dag kom mér allt í einu í liug,
að ]iað hefur ekki neinn góðan tilgang. Á
ég að láta umbúðir utan um þetta?“
„Já, láttu umbiiðir utan um það — ég vissi,
að þú varst að skrökva!“
Og frá öðrum stað hevrði blindi Sál, að
gömul kona kallaði einn af viðskiptavinum
sínum aftur með orðunum: „Bíddu svolítið!
Það er ekki sú tala eggja í körfunni, sem
236
HEIMILISBLAÐIP