Heimilisblaðið - 01.11.1968, Qupperneq 28

þér sælar, ungfrii Arden. Það gleður mig
mjög mikið að kynnast yður. Eg hef heyrt
svo mikið talað um yður.“
Jill varð næstum orðlaus yfir þessari ófyr-
irlitnu kveðju. Honum var ofur vel ljóst, að
hún þekkti hann aftur. Bros hans sagði henni
það og sömuleiðis handtakið. Og hann var
livorki vandræðalegur né hlédrægur — hon-
um var beinlínis skemmt.
Jill var mjög heitt í hamsi, og hún varð
eldrauð í kinnum. „Og hver hefur sagt yður
af mér, herra Moray?“ spurði hún. „Eða er
þetta kannski nærgöngul spurning?“
„Iíamingjan góða, enganveginn!“ svaraði
Andrew og hló við. Hann hélt enn í höndina
á henni og virtist liafa gleymt því gersam-
lega. „Hvers vegna ætti það að vera svo
nærgöngul spurning? Jocelyn hefur að sjálf-
sögðu ekki gert annað en að hrósa yður síð-
an ég kom. En sömuleiðis bróðir minn hefur
sagt mér af yður — hann heitir Ninian. Mér
heyrðist, að þið hefðuð annars hitzt í ein-
hverju gestaboði — og að þér hafið haft
mikil áhrif á hann. f — London. Eða —
er það ekki rétt?“
Hann leit á hana sakleysislegur á svip og
opineygur.
Jill varð enn reiðari. Hún þreif höndina
lausa, rétt eins og hún hefði brennt sig.
„Nei,“ svaraði hún kuldalega. „Þér hafið
rangt fyrir yður. Eg hitti bróður yðar fyrst
í lestinni á leiðinni hingað, — og það var
í gærkvöldi.“
„Svo?“ sagði Andrew og þóttist verða
undrandi. „Hef ég þá tekið skakkt eftir?“
„Má vera.“
„Þið talið nú bara í gátum!“ greip þá
Joeeclyn inn í. „Ég skil ekki upp né niður,
og enginn segir mér neitt. Eða kannski mér
sé sagt frá, en ég heyri bara svona illa.“ Hún
leit spyrjandi á Jill og Andrew til skiptis.
„Hafið þið annars sézt áður, eða eitthvað
svoleiðis ?‘ ‘
Jill ætlaði að fara að segja, að það hefðu
þau gert, — þegar Andrew hristi höfuðið.
„Eða eitthvað svoleiðis?“ spurði hann ertn-
islega. „Það er ekki fjarri lagi, Joss. En ef
þú vilt vita það, þá hefur Nin bróðir slegið
mig út í þessu tilfelli. Prænka þín hefur
engan áhuga á kvæntum mönnum, sem eru
úti að skemmta sér, bvst ég við, — og ég
vona, að hún fari ekki að segja Cathrine
að ég hafi skemmt mér einum of mikið, þv|
að Cathrine myndi ekki kæra sig um það.
„Og það kæri ég mig ekki um helduÞ
prakkarinn þinn,“ sagði Joceclyn alvarleg-
„Það gleður mig að hej7ra, að Nin sló þig
eins og þú kallar það, því það er mál
komið að einhver geri það. Nin er sexfaH
virði á við þig, og það veiztu sjálfur.“
/
„Auðvitað/1 viðurkenndi Andrew hinn ro-
legasti. „Ég hef alltaf vitað það, svo þú þarft
ekki að hamra því inn í mig, kæra Joss.
Hann leit á Jill. „Úr því við vorum að minö-
ast á konuna mína, ungfrú Arden, þá vænt'
ég ekki að þér hafið séð hana, eða hvað ■
Amma mín sagði mér nefnilega, að hún v®rl
hér, en Joss hefur ekki séð hana. Og Þa®
er dálítið skrýtið, þegar maður fer að hugsa
um það. Ég á við, að enginn fer að seg,1a
Joss neitt — eftir því sem lnin sjálf segir
en maður skyldi ætla að Cathrine hefði nefut
það, ef hún ætlaði sér að vera að heimau
allan daginn, finnst yður ekki? Joss hélt
einhverra hluta vegna, að hún væri eiu-
hvers staðar ásamt yður. En auðsjáanlega
er hún það ekki, úr því þér komið svona
alein ...“ Hann leit á hana eftirvæntingar'
fullur, og að baki honum gaf Joeelyn merki
um eitthvað, eins og óð væri. Jill hikaði, °"
Andrew hélt áfram með öllu hvassari rödd:
„Ég er máski nokkuð aðgangsfrekur. En Niu
sést heldur hvergi, skiljið þér. — En haft)l
ætti þó að vera sofandi í rúmi sínu á Guise
eftir ferðalagið — og það þóttist amma vera
viss um að hann væri. En þegar ég fór inu
til hans og ætlaði að fá hjá honum sígarett-
ur, þá var hann ekki þar. Og enginn liafði
lagt sig í rúmið — frekar en í fullkomnustu
sakamálasögu. Svo að ...“ Hann þagði við
að yfirlögðu ráði: „Ég er dálítið forvitinn-
Ég vildi gjarnan vita, hvort hann hefur ver-
ið í slagtogi við yður — eða við Cathie.“
Það var stutt en spennandi þögn, og Joce-
lyn reyndi enn einu sinni að fanga augnaráð
Jills.
Jill stundi þungan. Hiin brosti til Jocceljui-
„Jæja,“ sagði hún hægt. „Nin var að heim-
an ásamt mér. Við fórum í ökuferð. Og við
...“ Hún brosti við Andrew, og þögn henu-
ar var ekki síður yfirlögð en þögn hanS
hafði verið. „Við ákváðum að trúlofa okkur,
ef þér viljið fá að vita það!“
248
H E IM IL I S B L A Ð IP