Heimilisblaðið - 01.11.1968, Qupperneq 32

... að það er víti að vera giftur þeim, sem
ekki elskar mann. Eg veit, að það er ekkert
hægt að gera fyrir Cathie og mig — hún
getur ekki gifzt bróður mínum, enda þótt
ég myndi vilja samþykkja það, því að lög-
in myndu ekki leyfa slíkt. Eg veit líka að ef
Nin kvænist, þá hjálpar það Cathie til að
viðurkenna, að hún hefur misst hann fyrir
fullt og allt. En ég vil ekki, að þú verðir
fyrir því. Og þetta meina ég af innsta hjart-
ans grunni. Ef þessi trúlofun er ekki annað
en uppátæki, eins og ég held, þá er hún ágæt
út af fyrir sig. Haldið bara áfram að vera
trúlofuð, og það gerist ekkert illt. En ef
þetta er alvara ...“ Hann þagnaði og sleppti
liendi hennar. „Er það alvara?“ spurði hann.
Jill svaraði ekki. Þess í stað spurði hún
varfærin:
„Andrew, hvers vegna kvæntistu Catli-
rine ?‘ ‘
„Hvers vegna?“ Andrew hló gleðivana
hlátri. „Drottinn minn, ég hélt það lægi nú
í augum uppi fyrir stúlku með þína greind!
Að sjálfsögðu vegna þess að ég elskaði
hana!“ Hann leit undan áður en hann hélt
áfram: „Við Nin höfum sams konar smekk,
og okkur fellur vel við næstum alveg sama
fólkið. Við erum líka hrifnir af sömu kon-
unni, en það er hlutur, sem getur orðið al-
varlegur. Einkum þegar svo er komið, að
liann elskar Cathie og hún er gift mér. Ég
myndi draga mig í hlé frá þessu öllu, ef ég
væri í þínum sporum, Jill. Það er öruggt
mál. Látið þetta standa í eina eða tvær vik-
ur — slíttu svo trúlofuninni og farðu aftur
til Parísar. Þú verður öruggari þar, því að
þetta hér er eins og í grískum harmleik —
og ef þú hefur eitthvert vit í kollinum, þá
hefurðu ekkert gott af því að vera áhorf-
andi að honum, því síður þátttakandi".
Hann opnaði bílhurðina. „Vertu sæl -—• og
mundu, að ég hef varað þig við.“
„Ég skal muna það,“ svaraði Jill. „Vertu
sæll, Andrew.“ Iíún horfði á eftir honum
aka brott, sneri sér síðan við og gekk hægt
inn í húsið.
Nú varð hún að standa augliti til auglitis
við Jocelyn, og það yrði ekki auðvelt að
fara á bak við hana með nokkurn hlut. Hún
var heldur ekki viss um, að sig langaði yfir-
leitt til að fara á bak við hana. — Henni leið
illa eftir það sem Andrew hafði sagt, og
hún hugleiddi allt það sem hún liafði nú
komizt að raun um varðandi hann — °=
vildi gjarnan fá góð ráð hjá Jocelyn. Huö
hafði alls ekki gert ráð fyrir því að neina
samúð með Andrew eða geðjast hann á nokk-
urn hátt ,en nú átti hvort tveggja sér stað
að vissu leyti. Og af fullkominni ástæðu,
fannst hennij því að lífið hafði ekki reynH
honum eins auðvelt og ætla hafði mátt aö
órannsökuðu máli. Enda þótt hann væri eyði-
lagður af eftirlæti og nautnasjúkur maður,
þá var hann ekki þrjóturinn í leiknum... Þu’ö
var komið illa fram við hann, rétt eins og
hann kom illa fram við aðra. — AndreU-
hafði verið særður, en hann kaus að láta svo
sem sér stæði á sama um það ...
Joeelyn var í símanum, þegar Jill kom inn-
Hún lagði tólið á og leit á Jill: „Þetta var
gamla frú Guise. Hún sagði, að Nin hefð'
komið heim meg Cathie, og hún bað mig
segja þér, að það gleddi sig að heyra um
ykkur Nin. Að sjálfsögðu langar hana til
að sjá þig við fyrsta tækifæri, enda bauð
hún okkur í mat á morgun.“
„Ó,“ sagði Jill og fannst jörðin gliðna
undan fótum sínum. „Sa-sagðirðu henni að
við myndum koma?“
„Já, elskan mín, auðvitað gerði ég það-
Jocelyn starði á hana. „Ég hélt þú vild'1'
það. Þú hlýtur líka að hitta hana fyrr eða
síðar. Og hún er ekki eins hættuleg og fólk
segir. Ég er viss um, að hvúi verður raj'og
elskuleg í þinn garð, og þú munt komast vel
af með hana. Hún er nefnilega mjög ánægð
með trúlofunina, get ég sagt þér.“
„Er hún það ?“ sagði Jill veiklulega. Sv°
greip hún í handlegg Jocelyn: „En Joss • • •
Joss, hver sagði henni af trúlofuninni ? Gerð-
ir þú það?“
„Ég? Nei, hamingjan góða. Ég fékk ekkj
tíma til þess. Ég geri ráð fyrir að það hafi
verið Cathrine. En hvað í ósköpunum afflar
að, Jill? Þú varst þó eltki á móti því, að hún
vissi þetta? Og úr því þií sagðir Andrew það
sjálf, þá hélt ég það væri ekkert leyndar-
mál.“ Hún fitjaði upp á nefið. „Jill, ég
finn brunalykt. Það er steikin, ég hlvt að
hafa gleymt að skrúfa fyrir, þegar síminn
hringdi.. Komdu, ég verð að fá að heyra
alla söeruna um Nin og þig!“ Rödd hennar
hljóðnaði um leið og hún lét aftur eldhns-
dyrnar á eftir sér.
252
HEIMILISELAÐl®