Heimilisblaðið - 01.11.1968, Side 34

gestaboði í Chelsea ásamt Andrew — lijá
þessari hefðarkonu, sem Jocelyn þekkir —
listakonunni Pauline Delage. Þessi Arden-
stúlka var þar líka.“ Hún beit á vör sér um
leið og hún bætti við : „Samt sem áður cjetur
hann ekki verið ástfanginn af henni, það
er óhugsandi.“
„Og því ekki það?“ spurði frú Guise
afundin. „Þii heldur þó ekki, að Nin hafi ein-
livern áhuga á þér, giftri konunni? Nei,
heyrðu mig nú, Cathrine, hættu þessum grill-
um, og það sem fyrst. Þú varst trúlofuð Nin,
en þú giftist Andrew, og það er nóg fyrir
Nin. Þú hegðar þér eins og krakki — að
strjúka á brott eins og þú gerðir og skilja
eftir harðorða orðsendingu til eiginmanns
þíns. Það var lán Andrews, að Elspeth fann
hana og lét mig fá hana í hendur. Vesalings
pilturinn, það hefði knosað lijarta hans ger-
samlega!“
„Hvar er orðsendingin ?“ spurði Cathrine
óttaslegin. „Eg ... ég ætla að brenna henni.“
„Það hef ég þegar gert,“ fullvissaði gamla
frú Guise. „Það var of áhættusamt að láta
hana liggja á glámbekk. Þegar Andrew kem-
ur, verðurðu að finua upp á einhverri af-
sökun fyrir fjarveru þinni. Écj sagði hon-
um að þú hefðir farið til Farquliar, svo að
])ú verður að finna eitthvað annað upp.
Nefndu það ekki, að þú hafir hitt Nin.“
„E get sagt, að ég hafi farið upp í heiða-
löndin,“ sagði Cathrine kæruleysislega.
„Eg held að ein lygin geti verið eins góð
og önnur. Mér er sama hvað þú segir, svo
lengi sem þú særir ekki Andrew eða eyðilegg-
ur fyrir honum, því að slíkt á hann ekki
skilið af þér, það veiztu vel. Hann er hollur
þér, en mér finnst þú fara illa með hann.“
„Það geri ég þó ekki,“ svaraði Cathrine.
Henni rann í skap: „Og ef ég geri það, þá er
það honum sjálfum að kenna. Þú getur aldr-
ei séð hlutina frá mínu sjónarhorni, húsfrú
góð — það er Andrew hér og Andrew þar
— liann er fullkominn í þínum augum. En
Nin kemur til með að bregða þegar hann
sér búreikningana og sér, hversu Andrew
hefur sólundað miklu. Ef hann hefði ekki
keypt Bentleyinn .. .“
Gamla frúin greip fram í af myndugleika:
„Andrew gat farið með búið sem sína eigin
eiím á meðan við héldum öll. að Nin væri
dáinn. Það myndi Nin sjálfur viurkenna
fyrstur manna. Hann er ekki maður ágjarib
og liann myndi viðurkenna, að kringumstæð-
urnar voru nokkuð sérstæðar. Sem eiginkoua
Andrews ættir þú að leiða allt þetta hja
þér, sízt af öllu segja nokkurn lilut sem g®tj
valdið vandræðum milli bræðranna. Ef Þu
getur ekki verið heiðarleg og hlutlaus, Cath-
rine, þá ættirðu að minnsta kosti að liugsa
um að halda þér saman.“
„Ég skal ekki segja orð,“ svaraði Cath-
rine þykkjuþung. „Þú þarft ekkert að ótt-
ast það, frú mín. En ég hef raunverulega
áhyggjur vegna trúlofunar Nins, því að . • •
Hún stundi þungan og leit dreymnum aug-
um út um gluggan, framhjá augnaráði frU
Guise: „Nin hefur nefnilega ekki breytzti
þrátt fyrir allt. Hann er nákvæmlega sá sam1
og fyrr, og tilfinningar hans í minn gai'ð
eru þær sömu. Ég veit það. Hann reyndi
láta sem það væri ekki þannig, en ég
það! Og ef þú neyðir hann til að kvænast
aðeins vegna þess að þú lieldur, að það sam-
eini okkur Andrew — þá hefurðu rangt fyr'
ir þér. Fyrir alla muni trúðu mér, því að
nú segi ég sannleikann.“
„Stúlka mín góð, hvílíkar grillur þii hef'
ur fengið í kollinn!“ sagði frú Guise í mild'
um umvöndunartón. „Eins og ég vildi —'
eða gæti — neytt Nin til að kvænast, 'ef hann
kærði sig ekki um það! Það er f jarstæða. Og
enn meiri fjarstæða er að ímynda sér það.
að Nin sé enn ástfanginn af þér! Það er hann
alls ekki. Auk þess sem hann hefur sagt mér-
að hann sé það ekki, þá myndi liann ekk1
hafa biðlað til Jill Arden, ef hann væri að
hugsa um þig. Ef hann bæri einhverjar ást-
artilfinningar til þín —- sem ég held hann
geri ekki — hefði liann frestað bónorðinn
þangað til hann var búinn að hitta þig, eða
hvað helddurðu sjálf? Nei, Catlirine, þú ert
alveg ótrúlega einföld og óheiðarleg. Þú hef'
ur verið gift Andrew í rúmt ár, og þú hef-
ur s\ukið hann á allan hátt — ekki livað
sízt með því að neita honum um að eignast
barn, því að aðra ástæðu get ég ekki ímynd-
að mér fyrir því að þið eruð enn barnlaus.
Á þínum aldri átti ég tvo hrausta stráka,
og þeir og maðurinn minn voru mín lífs'
fylling, og liusrur minn var svo bundinn við
þá, að ég hafði engan tíma til barnalegra
gruflana eins og þú gerir til að breiða yf*r
vangetu þína og mistök.“ Framh.
254
H E IM IL I S B L A Ð Ip