Heimilisblaðið - 01.11.1968, Síða 40

Fjársjóðurinn í Silfurvatni
— eftir Karl May
19. „Ég er svo aldeilis — þetta er Cornel, Cornel
sjúlfur! ‘ ‘ Það var Woodward, aðstoðarforingi þorp-
aranna, meS liina sem undan komust. Hver þeirra
tók þau vopn, sem hann þarfnaSist úr geymslunni.
SíSan var eldur borinn i og þegar logarnir stóSu
út um þakið, voru þorpararnir á iiraðferS niður a
ánni, þar sem bátarnir biðu. Dúndurlúka gamli ge.ys^’
ist áfram með vinum sínum á eftir þorpurunum-
20. Of seint! Landsliornamennirnir reru nú af
öllum kröftum upp ána í skugganum af bakkanum.
Þeir sem elt liöfðu, stóðu nú við brennandi kofann
og bölvuðu brennuvörgunum í sand og ösku. „Hættið
þessu,“ sagði Dúndurlúka gamli, „og komið meS
mér til klettavatnanna í fjöllunum — til Sigurvatns-
Þar eru gamlar námur, sem á að opna aftur. Og l,af
að auki ætlaði þessi landsliornalýður einmitt þa°®
að líka.‘ ‘ „Gott og vel/ ‘ sagði Svarti Tommi, »ri
fylgjum þér!“
21. Það var enn þá mistur yfir sléttunni, þegar
flokkurinn lagði leið sína um lirjóstrugt landið i
áttina að fjöllunum. Þegar þeir voru komnir upp,
stanzaði Dúndurlúka gamli snögglega. Indiáni reið á
harðasppretti yfir grasið og á eftir honum voru
nokkrir reiðmenn. Veiðimaðurinn hrópaði hátt °S
hvellt: „Menaka tanka! Bróðir niinn getur kom1
til livíta vinar síns!“ Indíáninn bar kennsl á þaUl1
sem kallaði og reið í áttina að lionum. EftirreiSat
mennirnir komu líka.
260
HEIMILISBLAÐlP