Heimilisblaðið - 01.08.1973, Blaðsíða 21

— Indæl? endurtók Jocelyn eilítið þurr-
lega.
Hannali virti hana vandlega fyrir sér.
—■ Já, það eruð þér, og því myndi enginn
neita. En útlitið er bara ekki nóg fyrir ung-
an mann sem allt sitt líf hefur getað fengið
allt sem hann vill, en er nú kominn að þeim
krossgötum í lífi sínu þar sem hann þarf að
fara að sjá fyrir sér sjálfur. Hvorugur yngri
Fitzgeraldbræðranna erfði neitt, þegar faðir
þeirra dó; ólíklegt er að Lucien kvænist eða
eignist börn, en hann getur haldið í pening-
ana sína, og það er almennt vitað, að hann
hefur enga samúð með lifnaði bræðra sinna
. . . og sjálfur getur liann lifað í mörg ár
enn.
— Já, auðvitað getur hann það, svaraði
Jocelyn og lyfti brúnum.
— Hannah, hvað áttu við með lifna&i
þeirra bræðranna?
— Ja, eins og ég viti neitt um það, sagði
Hannali um leið og hún setti verðmætt postú-
línið á bakkann ásamt silfurskeiðunum og
gætti þess að þær rispuðu ekki. — Þeir liafa
til dæmis dálæti á hestum og veðreiðum, og
það er dýrt sport; og svo er það kvenfólkið,
sem stöðugt hangir á þeim og það er ekki
alltaf kvenfólk af góðu tagi!
—- Já, þannig lagað, gegndi Jocelyn lágt.
— En ég vænti þess, að ekki hafi orðið neitt
opinbert hneyksli?
Hannah svaraði ekki.
Jocelyn varð hugsað til Blaize; hún gat
séð hann fyrir sér þar sem hann virti fyrir
sér postúlínið og silfrið eins og hann væri að
verðleggja það í huganum, og liún gat heyrt
hann tala um möguleika húseignarinnar með
öllu sem í því var . . . en svo hristi hún höf-
uðið. Blaize var ekki svona einfaldur. Það
ldaut að liggja eitthvað dulið undir þessu yf-
irborði, sem hann sýndi umlieiminum.
Næstu dagana gafst henni tækifæri til að
hvílast eilítið í hinu .nýja umhverfi sínu
Kona læknisins var sú fyrsta sem kom í heim-
sókn til hennar. Það var vingjarnleg og geð-
þekk kona, sem átti það áliugamál að koina
veikum börnum úr borgunum út í sól og sum-
ar sveitanna. Jocelvn lét sitt ríkulega af mörk-
um til þess málefnis. Síðan kom sóknarprest-
urinn, séra O’Donell í heimsókn og þáði
síðdegiste. Hann sagði sögur frá Irlandi og
hafði mörg orð um forna og merka fortíð
landsins — já, hann staðhæfði að þarna stæði
hin raunverulega vagga guðs kristni, og sarna
væri hvað yfir landið hefði gengið á liðnum
öldum — alltaf myndi því skjóta eins og
korktappa upp á yfirborðið hér eftir. sem
hingað til og verða einn góðan veðurdag að
miðdepli allrar heimsins byggðar. J'ocelvn
hafði einkar mikla ánægju af þeirri heim-
sókn. Presturinn var siðmenntaður í meira
lagi, skemmtinn og í hæsta máta elskulegur
í framkomu. Það var sönn ánægja að tala við
hann, og hann hafði spurt af áhuga Iivorl
hún hefði nokkrar framtíðaráætlanir, og
hvort henni fyndist einmanalegt að búa í
húsinu.
— Mér finnst það eiginlega of stórt fyrir
svona litla og fíngerða dörnu eins og yður!
sagði hann og brosti elskulega. Það gæti ver-
ið niðurdrepandi, ha?
— Ég hef hugleitt, hvort ég gæti ekki hag-
nýtt það í einhverju skynsamlegu sjónarmiði
— ef til vill sem hvíldarheimili fyrir börn
eða eitthvað í þá átt. Hér eru svo mörg her-
bergi og nóg landrýmið . . .
— Það myndu guðirnir banna, svaraði
séra O’Donnel spaugsamur. Það myndi
gamla frú Fitzgerald aldrei fyrirgefa yður,
og svo er ég handviss um, að liún gengur aft-
ur hér í liúsinu, og hún vill alls ekki láta
breyta neinu — allt á að vera eins og hún var
vön að hafa það allt sitt líf, og það held ég
að hafi verið ástæðan til að hún lét engan af
ættingjum sínum fá húsið. Hún hefði aldrei
verið örugg um, nema þeir tækju upp á því
að selja það til þess að fá peningan fyrir það.
— Nei, lialdið þér það? sagði Jocelyn hrif-
in.
— Ehm. Það sem þér ættuð að hugleiða,
er að finna yður góðan eiginmann, mælti
prestur vingjarnlega og þó eilítið glettnis-
lega. — og þá getið þér fyllt liúsið með eins
mörgum börnum og þér viljið — yðar eigin
— og þá veit ég að velgjörðarkona yðar mun
sitja á litla skemlinum sínum á himnuni og
gleðjast í hvert sinn sem hún lítur niður til
yðar — því að sitt litla sæti hefur hún ör-
ugglega fengið þar efra, það er ég viss um!
Jocelyn brosti enn hin ánægðasta með orð-
ræðu prestsins. Það gladdi hana hversu ó-
HEIMILISBLAÐIÐ
145