Heimilisblaðið - 01.08.1973, Blaðsíða 40

því allt af. Æskulýður bæjarins skemmti sér
við dans eða á veitingastofum á vetrum og
úti í skógi á sumrum, en Ragna sat lieima
hjá móður sinni við sauma eða las fyrir
hana sögur, eða liún fór upp á „Svörtuloft“
og tendraði bálið, því liún liugsaði með sér,
að ef vinurinn hennar lijartkæri væri á lífi,
þa kæmi hann ef til vill einhverntíma sigl-
andi, og þá skyldi hann ekki stranda á
liáskaskerinu, lieldur komast heill á hófi í
land til hennar.
Eitt kvöld, er dimmt var yfir og óskemmti-
legt veður, þá bjó Ragna sig til að fara upp
á „Svörtuloft“, en í sömu svifum var drepið
á dyr; þær voru þá komnar dætur hrepp-
stjórans, tvær saman, imgar og Rögnu mjög
kærar, og vildu nú fá hana heim til sín.
„Þú verður endilega að koma með okkur,
Ragna“, sögðu þær. „Það verður svo glatt á
hjalla lijá okkur. Óli Halldórsson, þú þekkir
liann, liann liefir verið í Ameríku, kemur
til okkar og kveðst hafa talað við Gunnar
bróður þinn þar. Gunnar bróðir þinn er þá
enn á lífi. Ertu ekki hissa? Þú getur heldur
en ekki spurt Óla spjörunum úr“.
„Eg hefði gaman af að fara með ykkur“,
sagði Ragna, „en ég get það ekki, því að ép
verð að fara upp á Svörtuloft og tendra
blysið“.
„Og þú getur nú látið það lijá líða eitt
einasta kvöld“, sögðu ungu stúlkurnar; „nú
erurn við búnar að fara svona langt þín
vegna“.
„Kæra Hjördís og Signý, þið inegið ekki
þykkjast við mig, — ég verð að fara upp
á Svörtuloft. Veðrið er slæmt í kvöld. Guð
getur ef til vill látið mig bjarga lífi margra
manna“.
„Og það er ekki á hverju kvöldi, að skip
koma undir Svörtuloft“.
„Hættið að biðja mig að koma með ykk-
ur“, sagði Ragna í bænarrómi, „því að ég
verS að hafna boðinu“.
Þeim Hjördísi og Signýju hálfþótti við
Rögnu þegar þær fóru, að mamma Rögnu
sagði:
„Það var reglulega fallegt af þeim að
ganga alla leið liingað í svona vondu veðri.
Þú hefðir víst átt að fara með þeim. Þá
hefðum við getað fengið einhverjar fréttir
af Gunnari“.
„Já, mamma, en ég finn á mér, að ég má
til að fara upp á Svörtuloft í kvöld að tendra
blysið. Vertu sæl, elsku mamma! Þú sefur
víst rótt, þegar ég kem aftur“.
Næsti dagur varð fagnaðardagur á heimili
þeirra mæðgna, því sonurinn og bróðirinn,
Gunnar, sem þær liöfðu svo lengi saknað,
var kominn. Og þá kom það í ljós, að blys-
ið, sem Ragna hafði kveikt, hafði orðið
Gunnari og félögum hans til bjargar, bjarg-
að þeim frá því að farast undir Svörtuloft-
um.
Gunnar settist nú um kyrrt, vildi nú ekki
fara í fleiri langferðir. Skipið, sem hann fór
ineð, fórst í Kyrrahafinu og hann liafði lengi
liafst við þar á eyðiey og nokkrir lagsbræð-
ur lians með lionum, þangað til skip bar þar
loks að landi og flutti þá heim. Nú keypti
hann fisk og flutti til bæjarins og græddi vel
fé á því.
Einu sinni var diinmt vfir á haustkvöldi
og stormurinn þaut í húsgöflunum og ýldi
í stráunum og kveinaði alt í kring. Ragna
tók þá yfirliöfnina sína og ætlaði að leggja
af stað, en þá heyrir hún kveinstafi úr hinu
lierberginu; liún flýtti sér inn þangað og
þá lá móðir liennar í öngviti á gólfinu. -Hún
gat með herkjum komið henni upp í rúm-
ið, en þorði svo alls ekki að fara frá henni,
því að liún liafði fengið mjög mikinn hita,
talaði óráð og vildi fara upp úr rúminu.
Ragna var alveg ráðþrota. Rróðir liennar
var farinn út í bæ og hún átti ekki von á
honum fyrr en langt væri liðið af nóttu, og
ef til vill ekki fyrr en á næsta morgni. Þarna
sat hún alein lijá móður sinni dauðveikri
og gat ekki einu sinni vitjað læknis. Og ekki
gat hún heldur komist upp á Svörtuloft til
að tendra blysið.
Stormurinn kvað sínar sorgarkviður úti
fyrir, og brimgnýrinn heyrðist svo glöggt inn
til hennar. Henni fannst eins og liún heyra
neyðaróp utan af sjónum, — nú færist ef til
vill eitthvert skipið undir Svörtuloftum, þvi
að nú væri ekki liægt að stefna á björgun-
arblysið hennar. Og allt í einu heyrðist
lienni sem unnusti sinn væri að lirópa til
sín.
Ragna féll á kné við rúm móður sinnar,
spenti greipar og bað af hryggu hjarta:
„Miskunnsami Guð, heyr mína bæn! Gef
164
heimilisblaðið