Heimilisblaðið - 01.05.1976, Blaðsíða 11

tojög efnaður. Að hugsa sér, — hann ekur
°kkur heim í hvert skipti sem hann fer út
ttieð okkur. 1 gær borgaði hann meira en
tuttugu og fimm franka fyrir kökurnar og
kaffið ...“
Huguette starði hugsi fram fyrir sig og
sagði:
„Faðir hans hefur mjög góða stöðu, en
hann á bróður og tvær systur, og sjálf-
ui’ hefur hann ekki mikil laun í bankan-
llm þar sem hann starfar."
„Hefurðu tekið eftir fallega sígarettu-
vestkinu hans og gullpennanum ?“ sagði Lé-
°uie. „Hann hlýtur að vera ríkur.“
Huguette dáðist að André, og henni
fannst mikið til um það að fara út með
svona glæsilegum og viðkunnanlegum ung-
Ulu. manni.------
Svo leið að jólum, og Huguette var oft
^úin að láta í það skína, að hana lang-
aði til að iegnast fallegt armbandsúr.
André virti hina ungu benrskuvinkonu
sína blíðlega fyrir sér; nú var hún orðin
Húlvaxin og falleg stúlka. Hann dáðist
að starfslöngun hennar og góðu skapi —
hún hafði þó alizt upp við betri kjör og
ekki búizt við því forðum daga, að hún
þyrfti að vinna fyrir sér.
Svo var það eitt kvöldið, þegar André
sá Huguette koma út úr verzluninni, að
kann hrópaði upp:
„Hugsið yður, Huguette litla, að fyrir
andartaki hitti ég jólasveininn — og hann
afhenti mér þennan pakka til yðar. En
þar sem ég þarf að snæða kvöldverð hjá
ÚRimu minni í kvöld, get ég ekki verið lengi
^eð yður núna, en fæ þó vonandi að fylgja
yður heim á leið.“
Þegar þau voru stigin upp í vagninn,
°Pnaði Huguette litla pakkann, er hann
kafði rétt henni; í honum var forkunnar-
fagurt armbandsúr.
„Ö, André, þetta er alltof fínt fyrir
*Pig! . . . Hvernig getur yður dottið í hug
E I M I L I S B L A Ð I Ð
að gefa mér svona stórfenglega gjöf!‘“
hrópaði hún og ljómaði af gleði.
André svaraði hinn ánægðasti:
„Það gleður mig, ef ég hef valið eftir
yð,ar smekk, Huguette. Ef yður langar
til, þá getum við máski skroppið í Marc-
aeu-bíóið á morgun, þar sem sýnd er mynd
sem ég veit að að yður langar til að sjá,
hm ?“
Kvöldið daginn eftir, þegar þau Hugu-
ette og André sátu í bíóinu, sagði hún
allt 1 einu:
„Viljið þér ekki lána mér sjálfblekung-
inn yðar, André, svo ég geti skrifað hjá
mér prógrammið daginn, sem mér var
gerið þetta fallega armbandsúr.“
André roðnaði og stamaði upp:
„Ég . . ég er ekki lengur með pennann . .
Ég hlýt að hafa týnt honum ... eða gleymt
honum einhversstaðar . .. “
Þegar þau gengu út úr bíóinu, dró hann
sígarettupakka upp úr vasanum. Hugette
elti undrandi á hann og spurði:
„Hvers vegna ertu ekki með sígarettu-
veskið þitt?“
André brosti og svaraði:
„Eg hef ekki notað það lengi ... Mér
fannst það óþarfi . . . Ég losaði mig við
það.“
Huguette þorði ekki að hugsa þá hugsun
til enda, sem nú skaut upp í kolli hennar.
Hafði André selt bæði gullpennann sinn
og sígarettuveskið, til þess að geta boðið
henni á dýru veitingahúsin og bílferð-
irnar?
„Hvers vegna ertu svona hugsi, Hugu-
ette litla?“ spurði André með blíðri röddu.
„Hvar finnst yður að við ættum að drekka
teið ?“
Huguette leit beint í augu honum; hún
vildi fá að vita sannleikann, og rödd henn-
ar skalf þegar hún sagði :
„Segið mér satt, André; hvers vegna
hafið þér selt dýrgripina yðar-“
Það þyrmdi yfir svip André, sem áður
hafði verið svo bjartur og glaðlegur. En
83