Heimilisblaðið - 01.05.1976, Blaðsíða 18

Forlagaglettni
(EFTIR H. WILD.)
Það komu tár í augu barónsfrúarinnar,
þegar hún sagði þessi síðustu orð, — en
hinn harðsvíraði prófessor þagði jafnt og
þétt. Og hvað gat hann svo sem sagt? Gat
hann gefið þessari vingjarnlegu og hjart-
anlegu bendingu svo harðleikið svar, sem
það að segja: „Náðuga frú, ég skil yður
mjög vel, en það er mér því miður ómögu-
legt að reyna að láta hina yndislegu syst-
ur yðra verða hjónabandshamingjunnar
aðnjótandi, því ég hef þegar í fjögur ár
verið í hjúskaparböndum, sem eigi væri
hægt að slíta með vilja eða vitund kon-
unnar, af því að hann hefði enga hugmynd
um, hvar hún mundi niður komin, og því
síður gat hann slitið þessu hjónabandi,
þar sem kona hans hefði farið með hjú-
skaparsamninginn og hann gat ómögu-
lega sannað það sjálfur að hann væri gift-
ur maður.
Það var eigi að sjá, að barónsfrúin hefði
minnstu hugmynd um þjáningarnar, sem
hún olli förunaut sínum með sinni vin-
gjarnlegu hreinskilni og opinskáu frásögn.
Margir píslarvottar hafa eflaust þolað
meiri líkamlegar þjáningar, en andlegar
kvalir prófessorsins líktust þeirra, sem eru
rétt við takmarkið að ná sinni eftirþráð-
ustu ósk, en glettni örlaganna hamlar því
að óskin verði uppfyllt. Þessi gönguför
varð því langt frá því að vera prófessorn-
um til hressingar. Hún þvert á móti jók
á þunglyndi hans og hugarangur. Hann
læsti sig því inni í herbergi sínu, þegar
hann kom heim, og lét tilkynna frúnum,
að hann væri lasinn og gæti því eigi orðið
þeiiTar ánægju aðnjótandi að heimsækja
þær um kvöldið.
Honum leið mjög illa um nóttina og
varð ekki svefnsamt. Um morguninn fór
hann á kreik og mætti þá frúnum á morg-
ungöngu þeirra. Barónsfrúin starði á hann
óttaslegin, og það komu tár í augun á syst-
ur hennar, sem hún reyndi þó að dylja-
Hún gekk til prófessorsins nokkuð hik-
andi, og leyndi sér eigi, að hún var á báð-
um áttum, lagði höndina á handlegg hon-
um og bað hann að koma með sér til að
skoða nokkur sjaldgæf blóm, sem hún hefði
fundið þar í nánd daginn áður. Jafnskjótt
og þau voru komin afsíðis, fór hún feimn-
islega, en þó með viðkvæmnislegri blíðn
að biðja hann að fara varlega með sig»
og gæta sem bezt heilsu sinnar. „Það mundi
mjög hryggja systur mína og mág minn,
ef þér yrðuð veikur hér, og mig‘„ bætti
hún við í hálfum hljóðum í innilegum og
mjúkum róm, og roðnaði við.
Prófessorinn komst mjög við af þess-
ari alúð og umhyggjusemi, og hann fann
að þessi feimna og og óframfærna kona
mundi hafa tekið það nærri sér að láta
honum í ljósi jafn ástúðlega umhyggju og
hluttekningu, og henni mundi þykja, að
hún með þessu gæfi hinum ástfangna og
þreklitla elskhuga undir fótinn, svo mikið
sem mögulegt væri; svo að honum fannst
það vera heilög skylda sín að segja þessan
göfuglyndu og elskulegu konu satt og rétt
um alla hagi sína.
En þetta var hægra að hugsa en fram-
væa, og hann fann til þess, hve saga hans
var í raun og veru hlægileg. Hvernig mundi
hún svo taka þessu, mundi hún einu sinm
trúa honum. Og yrði það eigi til þess, að
báðar systurnar fyrirlitu hann og forð-
90
HEIMILISBLAÐIÐ