Heimilisblaðið - 01.05.1976, Blaðsíða 21

ttiundi fá. En það lýsti sér allt annað í
andliti þeirra en hann hafði átt von á.
Þótt honum virtist saga sín fremur sorg-
ui'efni, bæði fyrir hann eg ef til vill aðra,
sá hann þó eigi annað en hæðnisglott á
vörum barónsfrúarinnar og kýmnisgáska
1 hinum skæru augum hennar. Enginn
sorgarsvipur var heldur sjáanlegur á hinni
yndislegu ekkju. Hún var að vísu í nokk-
Uvri geðshræringu og rauð út undir :eyru,
en gleði og ánægja virtist miklu fremur
skína úr augum hennar heldur en hið gagn-
stæða, og prófessorinn virti hana fyrir sér
uhdrandi.
Hann hefði getað verið glaður af því
að þessi frásögn hans virtist engin von-
hrigði vekja hjá systrunum, en það urðu
allt aðrar tilfinningar, sem gagntóku hann.
^onbrigði, lítillækkun og reiði við sjálfan
s'g og hana, hina fögru ekkju, sem auðsætt
Var nú, að hafði ætlað að draga hann á
tálar. Allt þetta olli því, að hann fann til
<%andi sársauka í brjósti sínu, og honum
^annst að hann þyrfti að fara, fara langt
kurtu frá henni, sem var völd að hinum
^nikla sársauka og vonbrigðum.
>,Og þér hafði aldrei síðar.heyrt neitt
Urn aumingja konuna yðar,“ sagði baróns-
Húin seint og síðar. ,,Hafið þér enga til-
raun gert til þess að fá að vita eitthvað um
hana?“
„Hvað gat ég gert? Jú, ég hef nokkr-
Urn sinnum látið prenta auglýsingar í út-
lendum blöðum, sem hún vel gat skilið af,
að ég vildi fá að vita um hana, en allt varð
árangurslaust."
„Ó, þessir karlmenn," hrópaði baróns-
Húin með gremjublandinni glettni. „Þarna
HtiS þér þenna aumingja ungling, sem
ekkert þekkir heiminn og lífið, flækjast
einmana út í veröldina, og huggið yður
að þér hafið þó sett nokkrar auglýs-
luSar í blöðin, eins og hér væri um ein-
kvern týndan hlut að ræða. Finnst yður
þetta rétt?“
„Þér gleymið því, frú, að hún hefur
^EIMILISBLAÐIÐ
strokið frá mér,“ svaraði prófessorinn
með nokkurri gremju, „hefði hún ekki gert
það, þá hefði ég tekið hana að mér eins
og systur mína. Hún hefur sjálf kosið að
lifa einmana og forðast mig — og hlýtur
hún að hafa haft sínar ástæður til þess —
þetta féll mér illa. En þessi aðferð henn-
ar finnst mér hafa leyst mig af öllum
skyldum við hana.“
„En hún er þó alltaf konan yðar,“ sagði
barónsfrúin.
„Það get ég nú varla kannast við. Ég
var að vísu kúgaður til að giftast þessari
konu með hótunum um bráðan dauða. En
það er að öllu leyti óeðlilegt, og ætti eigi
að hafa lagavernd, að þannig tilkomið
hjónaband sé bindandi alla ævi. Og það er
óréttlátt, að ég þurfi að vera bundinn við
þessa manneskju, sem ég þekki enga vit-
und, og mér er alveg sama um, og ég ef
til vill hefði enga hluttekning fyrir eða
gæti virt, þótt ég kynntist henni. Þá væri
betra að deyja en að lifa í þeim kringum-
stæðum, þótt ég væri svo þreklaus að kjósa
heldur líf en komast í þær.“
„En hefur þetta óhamingjusama barn
komið svo fram við yður eða hegðað sér
svo, að hún verðskuli svona harðan dóm?“
sagði barónsfrúin.
„Að vísu ekki, ég þekki hana ekkert,
eins og ég sagði yður, og get því enga hug-
mynd gert mér um hana. En það litla, sem
ég veit um hana, hefur fremur vakið hlýj-
ar tilfinningar til hennar, en að vísu var
ég þá undir áhrifum þess, að ég hafði með-
aumkun með henni. Bara hún hefði ekki
strokið frá mér, mundi allt hafa lagast
fyrir okkur á þann hátt, að við hefðum
getað skilið að lögum. Það hefði nú ef til
vill ekki þótt mikill ávinningur fyrir hana,
því að hún var veik og víst mjög heilsu-
laus, og er nú að líkindum dáin fyrir
nokkru.“
„En væri hún nú samt á lífi og kæmi
nú inn til okkar heilbrigð með æskuþrótt
og yndisleik, og af náttúrunnar útbúin
93