Heimilisblaðið - 01.05.1976, Blaðsíða 23

einn af hótelsþjónunum til að grennslast
eftir, hvort yngri systirin væri mikið veik,
en fékk þau boð aftur frá þjónustustúlku
beirra, að frúrnar væru ekki viðlátnar.
Uni morguninn reyndi hann eins vel og
hann gat að fjarlægja áhrifin, sem þessi
þjáningafulla vökunótt hafði haft á útlit
hnns. Hann fór í bað og klæddi sig í ný
föt, settist síðan að morgunverði og reyndi
að hressa sig á hinum Ijúffengu rétt.um,
þótt matarlystin væri lítil. Eftir morgun-
verðinn sá hann ekkert til þeirra systra í
skemmtigarðinum, þar sem þær voru þó
vanar að vera um það leyti á morgnana.
ffann skundaði því til herbergja þeirra
sjálfur og gerði boð fyrir barónsfrúna,
en hún gerði honum afsökunarboð að hún
gæti eigi talað við hann, því hún mætti
eigi fara frá systur sinni, og við þetta sat
þar til síðari hluta dagsins, þá fór hann
i annað sinn að leita eftir að ná fundi
hennar, en allt fór á sömu leið. Hann sá
1 fremra herberginu töskur og ferðaskrín-
Ur. sem búið var að taka fram, og mátti
af því marka, að þær systur byggjust til
bi’ottferðar, enda var þjónustustúlkan að
iáta dót ofan í sumar þeirra. Og hún sagði
honum að maður frúarinnar væri vænt-
anlegur að sækja þær, honum hefði verið
Sent símskeyti þá um morguninn.
Þarna fékk hann svar upp á sína hrein-
skilnu játningu. Lússía skoðaði hann sem
^vsentan mann, og hugsaði eigi um annað
en flýja hann.
Slíkan endi mátti þetta mál eigi fá. Hún
Varð að fá að vita, að hann unni henni
hugástum, og án hennar væri hann ham-
^gjulaus maður. Það kviknaði í brjósti
hans von um, að ekki væri ómögulegt, að
hann gæti losað af sér hjúskaparfjötrana,
um það, að geta fengið Lússíu fyrir
þ°nu; þeirri von vildi hann eigi sleppa
ÍVrr en hann væri árangurslaust búinn
að reyna til þrautar að losa sig.
Hann sneri aftur til herbergja sinna,
Settist við skrifborðið og ritaði brennandi
^EIMILISBLAÐIÐ
ástarbréf, talaði um ást sína til Lússíu,
og hann mundi einskis láta ófreistað til
að losa sig, til þess að geta boðið henni
hönd sína og hjarta. Hann talaði um sorg-
lega einveru, og að lífið þá yrði sér óbæri-
legt, og bar síðan fram þá bæn og ósk
að mega tala við þær systur.
Svarið kom von bráðar aftur, að baróns-
frúin biði hans, og hann fór þegar á fund
hennar með mikilli geðshræringu. Hann
varð að styðja sig við stólbrík, meðan her-
bergisþernan tilkynnti komu hans.
Barónsfrúin lét ekki lengi bíða eftir sér.
Prófessorinn sá þegar, að þessi glaðlega
kona var mjög alvarleg, hnuggin og þreytu-
leg.
„Hvernig líður henni systur yðar?“
stamaði hann.
Frúin svaraði með dauflegu brosi: „Hún
er miklu betri. Eg held að engin hætta sé
á ferðum.“
Svo þagði hún litla stund fremur vand-
ræðaleg, en tók svo til máls:
„Hreinskilni yðar neyðir okkur til að
sýna sömu hreinskilni. Það væri órétt
gagnvart yður að þegja lengur um leynd-
armál systur minnar, og Lússía óskar þess,
að þér fáið að vita það. En þér megið ekki
gleyma því, að þetta er fullkomið leynd-
armál, sem henni og okkur hjónum er við-
kvæmt, og að við segjum yður það, af því
við treystum göfuglyndi yðar fullkom-
lega.“
Svo þagnaði hún enn vandræðalegri en
áður, en herti þó upp hugann og sagði:
„Systir m.ín er ekki ekkja, maðurinn
hennar lifir, en hann er því miður skilinn
við hana.“
Walter varð náfölur, hann hafði eigi bú-
izt við þessum tíðindum.
„Þegar systin mín giftist," hélt baróns-
frúin áfram í lágum róm, „var hún stödd
á Italíu hjá föður sínum, og þér vitið að
þar vaða sum ár uppi ræningjar og óbóta-
menn. Hjónavígslan fór fram úti á landi,
en naumast var þeirri athöfn lokið, fyrr
9 5