Heimilisblaðið - 01.09.1977, Blaðsíða 11

Um var að mæta, þar sem Bastholm skip-
stjóri var! Eða var Kristine kannski ekki
uógu góð lianda honum?! Átti hann þá
0 vera að kyssa hana, úr því hann meinti
launverulega ekkert með því?
Bastholm þaut upp tröppurnar og'
llugdi dyrabjöllunni. Roskin kona kom
1 úyra. Hún gat varla annað verið en
m°ðl1- piltsins.
»Er stýrimaðurinn heima?“ spurði Bast-
holm.
»Já, hann er alveg nýkominn heim,“
svaraði konan. ,,Ef þér þurfið að tala við
lann, þá getið þér gengið beint inn til
lans- h’að eru þessar dyr hér.“
»Ja, það megið þér bölva yður upp á,
a< ág þarf að tala við þann pilt,“ sagði
astholm með áherzluþunga.
Eiels Lund sat við skrifborð sitt. Hann
eiS úr sæti, þegar skipstjórinn steig inn
íyrir.
»Jseja, ungi maður,“ mælti Bastholm
0g! re.Vndi að hafa stjórn á gremju sinni.
ÖUr en við tölum nánar saman, vil ég
^lavnan vita, hvort þér þekkið mig?“
»Ef ég þekki yður rétt, þá eruð þér
astholm skipstjóri,“ svaraði Niels.
»Rétt,“ svaraði skipstjórinn. ,,Áfram
Uieð
Ur
. sruJörið. Þér þekkið ef til vill dóttur
mma líka?“
Eiels lét sem hann yrði vandræðaleg-
• »J-aá,“ sagði hann. „Ég kannast að-
Glns við hana.“
^_»Áðeins!“ þrumaði Bastholm. „Samt
aggu mikið til þess, að þér leyfið yður
-yssa hana, er ekki svo? Ekki einu
Uni, heldur hvað eftir annað, ha? Lausa-
eills og þér þarf víst að eiga kærustu
gosi
ei ri höfn! En ef þú heldur, að ég sætti
j,- Vlð Það, að þú gerir hana dóttur mína
aile^aða 1 kollinum, þá skjátlast þér hrap-
|a, hvolpurinn þinn.“
sk i ^ yður er það svo mikið í mun, þá
við areiðanlega láta það ógert að tala
lana eftirleiðis,“ svaraði Niels Lund.
®J'a. svo þú heldur að þú sleppir þann-
^ E 1 M I L I S B L A Ð I Ð
ig frá öllu saman,“ hrópaði Bastholm. „Þú
veizt auðsjáanlega ekki, við hvern hér er
að eiga. Ég skal svei mér kenna herra-
manni eins og þér, hvernig hann á að haga
sér! Viltu giftast stúlkunni?“
„Giftast henni Kristine? Ekki hafði ég
nú hugsað mér það,“ svaraði pilturinn.
„Og hver er kominn til með að segja, að
hún kæri sig nokkuð um mig?“
„Það segi ég,“ mælti skipstjórinn með
þunga. „Og ég er ekki vanur að fara með
fleipur. Líttu á hann þennan — þetta er
sterkur stafur; og ef þú semur ekki skikk-
anlega í þessu máli, þá skaltu fá að kynn-
ast honum nánar. Ég læt ekki leika á mig!
Svona, út með sprokið! Viltu fá stúlkuna,
eða viltu fá vel útilátin högg?“
„Hlustið á mig, skipstjóri. Ef ég geng
ekki að eiga dóttur yðar, ætlið þér þá að
slasa mig með þessari kylfu?“
„Einmitt það ætla ég mér, lagsmaður,“
svaraði Bastholm og sveiflaði stafnum
ógnandi.
„Ef ég trúlofast henni, ætlið þér þá að
hætta öllum slíkum látum og ógnunum —
og ekki bera frekari kala til mín?“ spurði
Niels hinn öruggasti.
„Vissulega,“ svaraði Bastholm. „Ef þú
hagar þér skikkanlega.“
„Jæja,“ mælti Niels. „Þér getið þá hætt
að sveifla prikinu. Ég tek við stúlkunni."
Með sigurbros á vör leiddi Bastholm
piltinn heim í hús sitt.
„Nú ferð þú inn til hennar rakleitt og
berð upp bónorðið,“ mælti hann ógnvekj-
andi. „Og reyndu ekki að koma með nein-
ar vífillengjur!“
Brosandi gekk Niels út á garðpallinn.
Kristine hljóp upp um hálsinn á honum.
„Hvað hefur eiginlega komið fyrir?“
spurði hún. „Pabbi var svo skrýtinn áð-
an — og nú ert þú kominn!“
„Faðir þinn hefur þvingað mig til að
biðja þín,“ hvíslaði Niels og brosti. „Ef
ég geri það ekki, þá ætlar hann að rota
mig með kylfu. En ef þú segir já, þá get-
155