Heimilisblaðið - 01.09.1977, Qupperneq 16

/
var þannig skapi farinn, að hann mundi
gera alvöru úr hótuninni, og' nú ákvað
hún að láta hestinn gera eins og hann
gæti. En hún gat ekki gert Bláfót að flug-
vél, og þegar hún leit um öxl, sá hú Joe
Shriner koma upp hæðina berjandi fóta-
stokkinn og á eftir allan hópinn á harða
stökki. Eftir eitt augnablik mundu þeir
byrja að skjóta.
Þá heyrði hún Benn kalla með hásri og
stynjandi röddu:
„Snúðu niður að limgirðingunni, Sylvía.
Bláfótur getur stokkið. Hann getur stokk-
ið yfir, ef hann þorir það í þessu mvrkri.
Ertu hrædd? Þorir þú það, Sylvía?“
Hún hlýddi og sneri til visttri. Þau
höfðu riðið snarbrattan fjallsrana, og fvrir
framan þau var brekka, sem endaði með
kjarri og runnum, þar næst var blettur
með limgirðingu allt í kring og svo afgirt
svæði með gaddavírsgirðingu. Það var
geysilegt hættuspil, að ætla yfir þetta í
næturmyrkrinu. En til allrar hamingju
var gaddavírinn strengdur á gilda rafta,
svo að Bláfótur átti að geta séð þetta nógu
snemma.
Einhvers konar örvæntingar-hugrekki
var komið í Sylvíu. Þessi villti flótti hafði
komið blóðinu til að fossa í æðum henn-
ar, og hugsunin um, að um væri að tefla
líf Benn Plummers, kom henni til að leggja
út í hvaða hættu sem væri. „Hvemig er
þinn hestur?“ spurði hún.
„Það er ekki hestur, það er flugvél,“
sagði Benn Plummer móður. „Það er Cap-
tain.“
Nú m.undi hún það. Þetta var Captain.
Hún gat ekki á sér setið að skotra til hans
augunum, jafnvel á þessari stundu ang-
istar og hræðslu gat hún ekki annað en
dáðst að léttleika og fegurð hans í öllum
hreyfingum. En Bláfótur, hvemig skyldi
honum takast.
„Komdu, komdu!“ sagði hún hvetjandi.
Svo þutu þau niður brekkuna eins og hvirf-
ilbylur, í áttina til limgirðingarinnar.
Það lá ekki vel á Bláfæti. Hann hægði
á, þegar hann sá girðingarnar, en sá sam-
stundis, að hraðinn var of mikill til að
stöðvast. Svo stökk hann. Árangurinn varð
sá, að hann sló með hófinum í tréspíru
og braut hana í sundur, eins og það væri
eldspýta. Hann reigði sig í stökkinu og
setti hausinn aftur. Hann var, eins og sagt
er, bálvondur. Það var ekki unga stúlkan,
sem hann var illur út í, þótt hún hefði
sífellt notað á hann svipu og spora nei,
hann var reiður við tréð, sem hann hafði
rekið löppina í. Er hann kom niður, hent-
ist hann upp aftur alveg eins og bolti-
Sylvía varð að ríghalda sér, til að hanga
á baki. Það var óskiljanlegt. hvernig dýr
með annan eins líkamsþunga gat stokkið
svona.
Alveg við nefið á þeim var önnur girð-
ing. Stökkið vfir fyrri girðinguna hafði
með ofssa hraða af reiðinni niður brekk-
una komið þeim inn í miðja girðinguna.
Captain frýsaði meira að segja um leið og
hann stökk, en kom samt mjúklega niðui'
og tölti áfram.
Þá var það Bláfótur. Hann vaggaði sér
fram og aftur, eins og væri verið að draga
upp fjöður, teygði úr langa hálsinum sín-
um, og svo stökk hann. Krafturinn vai'
svo mikill, að Sylvíu fannst hún alveg fara
upp í skýin. Á meðan hann sveif í loft-
inu, rak hann fótinn í einn raftinn og
sveif svo niðui' í falíegum boga.
Alveg á hæla honum kom sá fyrsti af
þeim, sem eltu. Hún sá hann fljúga yfit
fyrri girðinguna, en við þá næstu heyrð-
ist brag og brestir, og maður og hestur
duttu niður. Um leið hljóp skot úr skamiU'
byssunni, sem reiðmaðurinn hafði í hend-
inni. Það var Cachrane, sem féll.
Hópurinn á eftir, sem sá hann detta,
sneri til vinstri til að reyna að finna hl$
að komast í gegn um, meðan SkugginU
lá í hálfgerðu roti, svo raknaði hann við,
reis á fætur og riðaði á fótunum.
ógurleg örvænting greip hann. HanU
varð að halda áfram. Hann varð að ná
þeim, hvað sem það kostaði. Hann vaf
HEIMlLISBLAÐlP
160