Heimir - 24.12.1904, Síða 3

H E1 M IR
"5
Ánægjuleg jólanótt
SMÁSAGA EFTIR
fOPHUS SCHANDORPH.
I.
amli múrarinn sat tvívega yfir kyrkjumænirinn og var aS
leggja á hann nýja þaksteina í staö þeirra, er brotnir voru.
Vikakarlinn hans stóS íyrir neöan vegginn. Þegar karlinn uppi á
þakinu gaf honuin bendingu, klifraSi hann upp stigann og rétti
honum stein. Þannig haföi verkiö gengiö upp aftur og aítur frá
því um aöfangadagsmorguninn og þangaö til fariö var aö rökkva.
Rigningarhlákuveöur var og þokuslæðingur. Stígarnir í kyrkju-
garðinum voru rennbiautir, vatnið seig hæg.t niSur eftir fitugljá-
andi trjábolunum, en greinarnar stóöu grafkyrrar og grásvartar
út í blýgrátt ioftið.
Múrarinn var aldurhniginn, hár og stórbeinóttur, meö ljós-
leita skinnhúfu á höfðinu, snjóhvítu fyrir hærum, skarpleitur, og
andlitið ofuriiði borið af nefinu, sem var afarbreitt að neðan en
rann fram í háan og hvassan brodd. Þótt hann væri fæddur í
smákauptúni spöikorn frá sveitaþorpinu og danskan hans bæri
dálítið sjálenzkan keim, hét hann samt Kosciuzko. Um ætt sína
vissi hann ekkert. Hann var vita heyrnarlaus.
Vikakarlinn var lítill, kryppuvaxinn og holdgrannur, skropp-
inn upp í hrygg, mjófættur, rauður á hár og lítið eitt hærður,
andlitið liðugt eins og togleður, b.rukkótt eins og fúið epli; hann
var tannlaus og munnvíður, og sý'ndist allt af hlæja. Þess vegna
var hann kallaður Giott-Jens.
Steinarnir voru nú aliir búnir, og hann reyndi að gjöra það
inúraranum skiljanlegt meö því að hrista höfuðiö við bendingum
hans. En múrarinn kinkaði kolli út í loftið, en leit ekki á Jens.
Þegar enginn steinninn kom, gaf hann aöra, þriðju og fjórðu
bendinguna með þeirri einstökustu þolinmæöi. Við þriðju bend-
inguna hrópaði Jens svo hátt, aö röddin sprakk: „Steinarnir eru
búnir!"-- I fjórðu atrennunni sagði múrarinn fjarska rólega: —
„Réttu mér stein, Jens." —„Steinarnir eru búnir!"—„Réttu mér
stein, Jens." Jens öskraði af öllum lífs og sálar kröftum: „Stein-