Heimir - 01.03.1906, Blaðsíða 10

58
H E I M I R
Þeir sameinuöust þar í svörtuin bletti, sem ókst áfram eft-
ir götunni. Og fanst mér, er eg virti þá fyrir mér, að eitthvaö
myndaðist þ.rnnig í huga mínuin, eins svart og samtengt eins
og þeir, og eins og þá sá eg það framundan mér. Samferða-
maður minn hafði veriö hljóður um hríð, svo hóf hann raust
óhikað og með myndugleik, eins og sí sem fult vald hefir yfir
hugsun og máli.
„Ekkert í lífinu er sérkennilegia né eftirtektaverðara en
orsakirnar til mannanna breytni. Er ekki svo?"
Eg samsinti.
„Þú felst á þá skoðun. Sv.o skulum við þá tala bert og
skorinoit. Töpum ekki tækifærinu, en tölum eins og okkur
býr í brjcsti, því þú ert enn svo ungur".
Undarlegur er hann, hugsaði eg og fór að verða forvitinn,
svo eg spurði: „Hvað eiginlega áttu við?--Svona í svip.—Um
hvað eigum við að tala?"
„Því ekki um það sem (yrst verður hendi næst?" svaraði
hann strax og einbl'ndi framan í mig, og tók svo til orða svo
alúðlega eins og væri hann aldavinur minn: „Tölum um til-
gang bókmentanna".
„Eins og þér sýnist", sagði eg.— Þó það sé nú orðið nokk-
uð framoröið að inér virðist".
„Hvað? Það er ekki í ótíma fyrir þig".
Mér þótti þetta svar nokkuð kynlegt.
Þessi orð voru sögð í slíkri alvöru og fullvissu að þau
hljómuðu eins og goðspá. Eg stansaði og var búinn að hugsa
mér spurningu, er eg ætlaði að leggja fyrir hann, en þá tók
hann mig við hönd sér ofur lipurlega, en þó ákveðinn, og sagði:
„Stansaðu ekki, því með mér ert þú á réttri leið".
„Nógur formáli! Segðu mér hver er tilgangur bókrnent- p
anna? Þar er þitt verksvið og því átt þú þetta að vita".
Undrandi varð eg nú enn ineira en áður af nærgengni þessa
ínanns. Hvers æskti hann? Hver var hann? 1
„Heyrðu", sagði eg. „Lofaðu mér því, að það sem okk-
ur fer hér á milli"......—
„Hafa eitthvað sér til réttlætingar, trú þú inér. Það skeð-