Heimir - 01.03.1906, Blaðsíða 7

H E I M I R
■3
Lesar i n n.
EFTIB
M AX I Al GORK.1.
-------------
Þaö var komin nótt, er eg bjóst heiinleiöis þaöan sein eg
haföi verið aö lesa fvrir kunninga inína fyrstu söguna eftir mig,
sein birzt haföi á prenti. Eg haföi fengiö heihnikiö hrós fvrir
hana og var eg því í góöu skapi, eins og gefur aö skilja, og í
tilefni af því hneigöist eg aö ýmsum þægilegum hugleiðingum,
íinnandi þá til þess í fyrsta sinni á æfinni, er eg lötraöi sem leið
lá eftir þögulum götum borgarinnar, aö þaö var þó gleöilegt
aö vera til.
Þetta var í Febrúarniánuöi. Þaö var hreinviöri og ský-
laus himinn, sveipaður stjörnuljóss hjúpi, loft var svalt og
hressandi, jörðin þakin þykkri nýfallinni lognmjöll. A limum
trjánna stirndi í snjóinn í tunglsskininu, en neöan undir þeim
hi á leið minni skugganna margvíslegu myndakerfi. Engin lif-
andi vera sást nokkursstaðar og ekkert heyrðist utan marrið í
snjónum undir fæti mér hvar sem eg sté. Þaö hljóö var þaö
eina, sem rauf þögn þessarar nætur, sem mér er svo minnis-
föst.
Virkilega er þó talsvert í það varið aö vera ekki sá líti!-
mótlegasti af meðbræörunum, kom mér þá til hugar og hug-
mynda hagvirknin málaöi meö ósviknum litum framtíö mína.
„Jú, þaö er ljómandi, þaö sem þú hefir ritaö. Víst er um
þaö", kvaö við rödd rétt fyrir aftan mig, og lá alvara í rómn-
um.
Eg hrökk saman og leit viö.
Dökkklæddur maöur, lítill vexti, vék sér aö hliö mér,
góndi framan f mig og athugaöi inig náiö og slóst í för meö
inér. Eg tók eftir því að hann glotti við og viö svo undarlega
napurlega. Alt var útlit og vaxtarlag hans skarpt og afinark-
að, augnaráð hans, kinnbeinin, hakan og hökutoppurinn,— og
virtist mér skuggamynd þessa litla manns einstaklega einkenni-
leg. Hann gekk léttilega og eins og hann liði yfir snjóinn. Eg