Heimir - 01.01.1909, Page 17
HEIM I R
i6i
“Þeir eiH komnir, og vella og flögra og gera óróa — liræSi
!ega ónæSissamir fuglarl — og strax á hæ-lumtm á þeim koma
lóurnar — eins og vant er, he, he ! i g er sagSi eg viö eina þeirra:
jæja, heillin min, ]>iö líka komnar hingaö, ha? Og, hugsib þér
yöur, hún svaiahi mér skætingi. Þessir fuglar bera enga virðingu
fyrir stööu. — Eg tilheyri þó altént húsinu hérna.”
l>á kom ungur hrafn, ölliim aö.óvörum, fram undan stromp-
imtm, settist á þakiö og sagöi hátt: “Samkvæmt skyldu tninni
geri eg hér nveö öllum kunnugt, aö áminstar lóur láta mikiö til sín
lieyra á öllum stööum og jafnvel leyfa sér aö vonast eftir endur-
nýjimgu náttúrunnar, sem kvaö eiga aö koma innan skamrns i ljós.''
“Tsjiri tsjirik," sagöi spörinn og gaut auguntnn óþolinmóö-
lega til fréttaberans.
Hrafninn kinkaöi kolli.
“ Voriö er nú þegar komiö, en hvaö yndurnýjnngu náttúrunnar
viövíkur er það aö segja, aö liún er góö, en þó aö eins meö svo
feldu móti að hún sé með fullu samþykki þeirra krafta, sem þar
eiga yfir aö ráða.”
“Sannleikur — sannleikur,” bætti hrafninn viö með áherzlu
og leit vingjarnlega til ræðuskörungsins.
"\ iö yfirlýsinguna hefi eg þvi aö bæta,” sagöi ungi hrafninn,
"aö á'öurnefndar lótir létu i ljós óánægju sína yfir því aö vatniö i
lækjunum, sem þær svala þorsta sínum meö, væri gruggugt, og
nokkrar þeirra kváöust vera svo djarfar aö láta sig dreyma uni
frelsi.”
“Þaö er nú ekki nýtt,” sagði spörinn. "Það fylgir æsk-
unni og er alls ekki hættulegt. Eg var líka einu sinni ungtvr, og
þá drevmdi mig eiunig um þaö. Samt, eins og gefur aö skilja,
í liófi, — en þaö hvarf og mig fór aö dreyma um nokkuö annaö,
ndkkuð annaö, sent hefir meiri þýöingu, lia, ha, ha, og þér getið
veriö vissir um, nokkvvð, sem var þægilegra og spörfugli, eins og
mér, ivetivr sæmandi, ha, ha.” »
“A—hennui,” heyröist i nálægö og gaukurinn tylti sér á trjá-
grein. Hann heilsaöi fuglvvnum, sem fyrir voru og byrjaöi undir
eins meö þrætugjörnum málrómi: “Hvaö, lierrar mínir, liaíiö þér
ckki fundiö sérstaka lykt i loftinu, hváÖ?”