Kirkjuritið - 01.06.1940, Blaðsíða 6

204
Sigurbjörn Einarsson.
.Túni.
inu, meðan niðurinn nísti hverja taug? Var það ég einn,
sem gerði það? Var enginn liræddur, nema ég? Fann eng-
inn til þess, nema ég, hvað sveitin var lág og fjöllin dular-
full og liafið feiknarlegt? Ég veit það ekki. En annað veit
ég: Meðan ég man eftir dunum hrimofsans í skammdegis-
myrkrum harnsáranna, meðan eimir eftir af kendum 7
ára barnsins gagnvart iiamförum Kötlu liaustið 1918, með-
an man ég eftir því, að jörðin er ekki annað en fljúgandi
fis, i æðiferð í geigvænum geimi, húandi yfir örlögum,
sem enginn getur ráðið i. Á mesta augnahliki getur hún
skifl um form, splundrast eins og' dropi á steini. Og það
væri í sögu efnisins, frá sjónarmiði alheimsins — ef stærða-
hlutföllin ein eru tekin með i reikningirin, eins og vera
her, úr því að við eigum að vera vísindalegir — alveg tíð-
indalaus athurður, hversdagslegur og „óinteressant“, svo
talað sé á mannlegan liátt. Einn blossi í geiminum, engiu
bylting i heimi efnisins, aðeins smávægilegur, „lokal“ al-
burður — og svo er.alt eins og áður. En hvað verður um
okkur, mig og þig?
Og svo göngum við úl þetta fagra kvöld i nóvember og
teigum svalan hlæinn, heiðan og tæran, og sjávarniðurinn
verður ef til vill aðeins djúpur, samróma undirtónn í hinu
mikla samspili, sem náttúran ómar af, mitt í þögninni,
hann rennur á undarlegan hátt saman við glit himins og
jarðar. Nú á fegurðin engin einstaklingsleg form, hún er.
Er það ekki einmitt eins og Platon segir? Hversu ljóst verð-
ur það ekki einmitt á slíku kvöldi! Fegurðin er ekki dimm-
hlá víkin með mána- og stjörnugljáa, hún er ekki hrím-
glitið í sinni óendanlegu margbreytni og tindrandi álfa-
leik, hún er ekki livolfið, djúpt og djásnum greipt, lnin er
ekki heldur ferðafélaginn, sem gengur við hlið mína, þög-
ul og tilbiðjandi. Nei, fegurðin er ekki tengd við neitt sér-
slakt af þessu, á þar ekki rætur sínar né uppruna, þetta
er hennar ríki, en þetta er ekki hún. Hún er hið virkilega,
kemur handau úr virkileikanum fyrir utau jörðina, slær
sprota sínum á snautt efnið, fyllir fátæka mannssálina og