Kirkjuritið - 01.06.1940, Blaðsíða 28

226
Þorsteinn Briem:
Júni.
Það væri að vísu fávíslegt að hneykslast á því viðlagi
ýmsra fyrri skálda vorra, því að það sýnir aðeins, live ])au
liafa á sínum tíma skilið vel þjóðarlijartað og lagað sig
eftir þörfum ])ess, þegar landsfólkið varð að styrkja sig
við þenna óð þolinmæðinnar í þjáningum sínum og nauð-
um.
En nú á dögum getur sá óður orðið of einhæfur.
Gefa þarf „activu“ dygðunum, svo sem liugrekki, starfs-
dug og elju meiri gaum, einnig í sálmasöngnum, svo sem
hinar enskumælandi þjóðir hafa einkum gjört.
En einnig í því efni mun M. .1. viða geta fylt skarð, el'
vandlega er leitað.
Þá mun liann og geta bætt að nokkuru úr því, sem áfált
er i sb. vorri um sálma og lniggunarljóð við barnamissi
og' ungmenna. Sorg er oft bvað sárust, er börn deyja ung.
Oft viðkvæmari en svo, að orð prests nái til hjartans, þó
að til sé vandað. Ritninguna sjálfa lesa þeir ekki, sem þá
skortir mest styrk. Þá ná sálmar og Ijóð út af samskonar
sorg oft helzt til hjartans.
Séra M. .1. hefir verið meistari í því að bugga þvílíka
syrgjendur, enda er eitt fegursta vers bans í ljóði eftir
eigið barn.
En séra M. .1. er ekki ávalt í sinni fylstu bæð. Sálmar
bans og trúarljóð enda t. d. ekki ávalt í hámarki. Allviða
eru einstök vers, er mundu lengja sálm, en eigi bæta. Þvi
mundi þurfa vandað val, er taka ætti sálma eða vers úr
trúarljóðum bans og tækifæriskvæðum inn í sb.
Eitt kemur næstum óvænt í ljós, þegar trúarljóð M. .í.
eru öll lesin. Það er, að þar getur engin sérstök trúar- eða
guðfræðistefna belgað sér liann.
f sínum beztu trúarljóðum er bann bvorki nýr guðfræð-
ingur né gamall. Hann er þar livorki „spiritisti“ né „])iet-
isti“, „deisli“ eða neinskonar „isli“, heldur er hann þar
fyrir ofan þetla alt.
í sínum innilegustu trúarljóðum og sáhnum er M. .1.
eins og liann lýsir sjálfum sér í Söguköflunum, er liann