Kirkjuritið - 01.06.1940, Blaðsíða 11

Kirkjuritið.
Við orf og altari.
209
í gegnum það. Slíkum tökum getur hin hinmeska fegurð
náð á íslenzkri náttúru, hún geislar fram guðdómi sín-
um gegnum línur, liti og yfirbragð þessa lands, án þess
að hirða um, hvort það er öðrum löndum likt eða ekki.
Og ef til vill er íslenzk náttúra gagnsærri en öll önnur
jarðnesk náttúra, ef til vill grynnra á sjálfum sannleik-
anúm í tilverunni liér en ananrsstaðar. En annars ætlaði
ég ekki að gera neinn samanburð. Ég ætlaði aðeins að
reyna að láta þig skilja, vinur sæll, að landið þitt er þroska-
vænlegra fvrir lieilann og hjartað en fyrir magann. Og ef
þú getur trúað því, að það sé einhver meining, einhver til-
gangur í því, að J)ú ert Iiér fæddur og ekki annars staðar,
þá ætlast ég til, að þú skiljir nú, hvernig umhverfi þitt,
náttúra lands þíns, undirstrikar þá köllun, sem þér er
fengin.
XI.
Þar, sem tindar og höf benda trú vorri og dáð
á vor takmörk — hin fjarlægu, háu.
(Einar Ben.).
íslenzk náttúra er stórfengleg, óhlifin og harðleikin. Hún
liður ekki til lengdar þá lífsafstöðu, sem nokkuð hefir
grafið um sig hér hin siðari ár, að gera miklar kröfur til
þæginda og óhófs á erlendan mælikvarða, án þess að vilja
á sig leggja. Þetta land er ekki skapað fyrir þessháttar lífs-
afstöðu, hentar ekki þvílíkum hugsunarhætti. Það er skap-
að fyrir þjóð, sem á önnur verðmæti að sækjast eftir en
mjúk hægindin og matarlykt. Það þolir ekki smásmugu-
leg kjötkatlahyggindi, því það er mikilla sanda og mikilla
sæva, það er skapað lil mikilla lmgsjóna. Og þegar stór-
þjóðirnar sumar á meginlandinu eru teymdar á eyrunum
inn í myrkviðu hinna lygilegustu og háskasamlegustu
kenninga, eins og nú á sér stað, þá ættu íslenzk höfuð að
geta haldið sér köldum við að horfa á jöklana, hin skugg-