Kirkjuritið - 01.06.1940, Blaðsíða 14

212
S. E. Við orf og altari.
Júní.
Xerxes. Þcir þekkja ckki sjálfa sig, vita ekki að þeir eru
strá og engir guðir. En samfara þessum hamslausa of-
metnaði þróast hin hliðin á hinni nýju lífsskoðun, sú, sem
gerir manninn að viljalausu rekaldi fyrir straumi óheisl-
anlegra fýsna, dregur hann niður fvrir skepnurnar.
íslenzk náttúra selur takmörk, takmörk í tvennum skiln-
ingi. Jökulhulin eldfjöllin annarsvegar og æðandi úthafið
hinsvegar minnir á smæð mannverunnar innan um feikn
náttúrunnar, hún er ekki almáttug né einráð í tilverunni.
Hún er maður, ekkerl meira.
En hinsvegar er fegurðin og stærðin i svip landsins.
Þetta behdir upp úr duftinu, laðar mannveruna til þess að
leita út fyrir takmörk mannlegs sjóndeildarhrings, vekur
liana til vitundar um, að hún er maður, ekkert minna.
Þektu sjálfan þig, minstu þess, að þú er maður þetta er
boðskapur islenzkrar náttúru lil vor. ()g það á að verða
boðskapur vor lil þeirrar veraldar, sem er að ganga af
vitinu, þess mannkyns, sem virðist vera að varpa frá sér
vegsemd sinni.
(ritað í ágúst 1939).
Sigurbjörn Einarsson.