Kirkjuritið - 01.10.1942, Blaðsíða 28

282
Pétur Sigurgeirsson:
Október.
Til séra Kjartans
í Gíslabæ.
riði'ð út að Hellum1). Billinn var látinn biða Sigurðar Birkis
söngmálastjóra og nemanda lians Kjartans Sigurjónssonar, sem
voru ó leið suður frá Hellum þá um kvöldið.
Er við nálguðumst Stapann á leiðinni út að
Hellum, varð á leið okkar mjó renna alla leið
ofan úr fjalli og niður að sjó. Var okkur sagt,
að vikurinn rvnni eftir þessari rennu. En vikur er, eins og kunn-
ugt er, mikið notaður nú orðið við liúsabýggingar. Við stigum
af baki og gengum fram á snös i flæðarmálinu, og runnu smá-
lækir í giljum beggja megin við þessa snös. Lækir þessir
lieita ólikum nöfnum, því að annar heitir
I.ækningaiind, og er sagt, að þar í vatni
sökum þess, að eitt sinn hefði kaþólskur prestur lagt biessun
sína yfir iæk þennan.
Veðrið var hið ókjósanlegasta, er við komum að Hellum, sem
er samnefni nokkurra bæja, og heitir einn þeirra Gíslabær, þar
sem á lieima séra Kjartan Kjartansson. Til þessa bæjar var för-
inni heitið, og séra Ivjartan gekk til móts við okkur, þegar við
Eiturlækur, en hinn
búi lækningakraftur
gengum upp bæjarhólinn hans. Áður hafði ég heyrt þess getið,
að fyrir löngu löngu, þegar sími, útvarp og önnur þægindi nú-
tímans þektust ekki á voru landi, hafi séra Kjartan verið prest-
ur í Grunnavik á Ströndum. Síðan liafði hann farið þaðan i
burtu og leitað suður á bóginn, á Snæfellsnes, og orðið prestur
á Staðarstað í fjölda ára. Fyrir nokkurum árum var séra Kjartan
hættur prestskap og settist þá að þar, sem Gíslabær heitir, og
til þessa hæjar vorum við nú komnir. Það er því varla hægt að
iá mér það, þó að ég héldi, að séra Kjartan væri orðinn maður
hrumur og sljór, en það var öðru nær, þvi að séra Kjartan var
hreint og beint unglegur að sjá, þar sem liann gekk til okkar,
röskur báeði í tali og spori. A honum sá ég alls engin ellimörk.
Þegar tími hafði unnist til að hempuklæðast, gengu kenni-
mennirnir fjórir upp túnið áleiðis til kirkjunnar. Allir voru
þeir hempuklæddir, séra Magnús Guðmundsson, sóknarprest-
urinn séra Guðmundur Helgason, séra Kjartan Ivjartansson og
biskupinn. — Þeir nálguðust kirkjuna óðum, og brátt bar vind-
blærinn óm af preludium organistans út til þeirra. Þegar inn i
kirkjuna kom, sá ég, að i sæli organistans sat söngmálastjórinn
sjálfur, sem hafði æft kór Hellnakirkju í fáeina daga. Organ-
istalaust var í augnablikinu, þvi hljóp Sigurður Birkis i
!) Annar talsmáti er á þessu orði, þ. e. a. s. Hellnum, en
fróðir menn sögðu mér, að sá n-lausi mundi réttari vera.