Kirkjuritið - 01.10.1942, Blaðsíða 31

Kirkjuritið.
„Ljósið á ,Helgafelli.“
285
„Það brýlur altaf á honum“, sagði fólkið.
Að ástæðulausu var það ekki, að hér þætti mörgum fegurst á
Snæfellsnesi.
Hádegið nálgaðist, og var okkur tilkynt, að það sæist til ferða
hreppstjórans Ólafs Bjarnasonar með hestana. Tími þótti því
kominn til að ferðbúast, og upp úr hádeginu lögðum við af
stað. Biskupinn hafði strax og þetta ferðalag var ákveðið tekið
það loforð af séra Magnúsi Guðmundssyni, að hann færi með
sér þessa leið, og var séra Magnús lika kominn til þess að efna
það. Kom það brátt í ijós, að ekki var til ónýtis að liafa liann
ineð i förinni, því að hann kunni deili á öllum sköpuðum hlut-
um á ieið þessari og sýndi okkur alt það, sem markverðast þótti
að sjá.
Síðasti dagur-
inn hans á
Einarslóni.
Við komum á tvo hæi á leiðinni, Dagverðará
og svo eftir langa reið þaðan og slæma að bæn-
um Einarslóni, mér liggur við að segja ævin-
týralegum bæ, verandi rétt við Jökulinn á sjáv-
arbakkanum, en þó svo, að ekki sást til sjávar frá bænum, því að
hár malarkambur huldi útsýn á sjóinn. — Fjörgamall maður
gekk til móts við okkur niður túntroðninginn. Hann var kom-
inn með ellihærurnar, en augun tindruðu, og góður var svip-
ur hans. Hann kvaðst heita Jón Ólafsson.
„Ég er búinn að vera liér á Einarslóni, á „afskekta bænum
undir Jöklinum“, eins og hann er rétt nefndur, í 58 ár og heii
búið aldur minn svo að segja allan á þessum stað og alið hér
upp börn mín. Það liefir oft verið erfitt hér að lifa“.
„Hvað hefir þér þótt erfiðast við búskapinn þinn?“
Hann liugsaði sig um andartak, en varð svo að orði:
„Það var erfitt, drengur minn, er ég lá úti um nætur og sat
fyrir tófunni i fjörunni i öllum veðrum. Það var oft napurt þá,
en ég mátti til, því að það var mín björg að skjóta tófurnar og
selja til Ólafsvíkur fyrir 12—18 kr. stykkið. Ekki var um nema
tvent að velja fyrir mig. Annaðlivort að duga eða drepast. Flest-
ar skaut ég 14 tófur í einu, og það þótti vel af sér vikið“.
„Hérna stóð kirkjan á Einarslóni“, hélt gamli maðurinn á-
fram og benti á hól við bæinn. „Mikið þótti mér h.itt, að lnin
skyldi vera rifin. Það var svo hátíðlegt að vera í kirkjunni Ég
man eftir því, er ég seinast fékk tækifæri til þess að vera i henni,
áður en hún var lögð niður. Þá var ég 12 ára. Og hvað klukk-
urnar hringdu fallega!"
„Hefir yður ekki þótt einmanalegt hér um ævina?“
„Ó jú, það hefir verið það. En stöku sinnum koma liér ferða-
menn við á leið sinni fyrir Jökulinn, líkt og þið núna, þó að