Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1913, Síða 11

Snemma beygist krókurinn
að Því sem verba á.
Fyrir rúnum 80 árum var dálítil stúlka
á gangi i stórum skógi nálægt þorpi einu
á Englandi. Stúlkan hét Florence Nigh-
„Það hafa hrekkjóttir drengir, sem eru
að leika sér hérna skamt frá, kastað steini
í hann, og brotið annan frainfótinn á hon-
um; nú verð eg að láta hánn liggja heima,
þangað til eg kem frá smalamenskunni í
kvöld, fyr hefi eg ekki tirna til að lóga
honum, aumingja Snali, þetta eru launin
fyrir hvað þú hefir verið mér tryggur.“
tingale (framber Flórensa Nætingal) hún
fylgdist með bróður sinum, sem var miklii
eldri en hún og nýlega orðinn prestur. All
i einu lieýrðu þau átakanlegt vein, og
stuttu seinna mættu þau gömlum smala-
nianni, sem þau þeklu vel, með hund í
fanginu.
„Hvað gengur að hundinum þínum?“
spurði presturinn.
Smalinn klappaði hundinum og gekk liálf-
grátandi leiðar sinnar.
Nokkru síðar gekk Flórensa og hróðir
hennar framhjá kofa smalamansins, þau
heyrðu svoddan ýlfur þar inni, að það gátu
ekki stilt sig um að opna luirðina, til þess
að sjá hvað um væri að vera. Þegar þau
komu inn fyrir dyrnar, fundu þau hundinn
liggjandi í bæli sinn, hann eingdist sundur