Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1925, Qupperneq 4

— 2

Stína og briiðan.
sœ
EIsu hjét stúlku, og hún var nýorðin
hjúkrunarkona í stórum kaupstað. I kaup-
staðnum var engin sunnudagaskóli, en þar
voru mörg börn. Elsu langaði til Jiess að
stofna sunnudagaskóla, og af ])ví hún bjó
í svo stóru herbergi gat hún hoðið börn-
unum í kaupstaðnum lieim til sín einu
sinni á viku.
í fyrstu komu ákaflega mörg börn heini
til Elsu, en er á leið týndust sum úr lesl-
inni. bó varð eftir töluvert stór llokkur,
sem hjelt. trygð við Elsu og skólan liennar.
Hún kendi ])eim að syngja marga fallega
sálma, og hún sagði þeim úr biblíusögunum,
en þá varð altaf röddin hennar Elsu svo
mjúk og fögur að steinhljóð varð í stof-
unni. Annars var ekki altáf jafnliljólt í
stofunni, er öll börnin voru samankomin,
og það var mest að kenna Stínu litlu. Slína
var ekki þæg og kyrlál eins og flest hinna
barnanna. Hún gat ekki setið kyr stund-
inni lengur, altaf var hún að hvísla og
flissa, og stundum kleip bún í handlegginn
á sessunaut sínum. Ef hún gal ekkert
annað aðhafst, þá reif lnin hárbandið úr
tiárinu, — nei, Stína var ekki siðprúð lítil
stúlka.
„Jú, jú,“ sagði mamma Stínu, „])að
held jeg hún arti sig ekki betur í barna-
skólanum." Elsa liafði komið að rnáli við
liana, ef koma mætti einhverju tuuli við
Stínu. „Ekki lætur hún betur heima fyrir,
en hvað á jeg að gera? Jeg er altaf önnum
kafin og hefi ekki tínra til þess að sinna
henni mikið, stelpukindinni; stundum hirti
jeg hana, en það stoðar lítið, “ sagði
mamina Stínu.
Elsa vissi ekki hvað hún átti til bragðs
að taka með Stínu. Henni þótti leiðinlegt
að geta engin góð áhrif haft á hana, oft
hafði hún reynt að ávílu hana fyrir ólætin,
— en Stína sat við sinn keip eftir sem
áður.
Stundum datt Elsu í hug að betra væri,
að Stína sæti heima og kæmi ekki í sunnu-
dagaskólan. Hún hjelt að svo gæti farið
um síðir, að hin börnin færu að dæmi
Stínu og Ijetu illa i tímunum. En Stína
hjelt áfram að koma á hverjum þriðjudegi,
og hvern þriðjudag varð Elsa að stríða við
hana.
En nú nálguðust reyndar jólin, og Elsa
hafði ákveðið aö bjóða öllum börnunum í
jólaveislu upp á súkkulaði, kökur — og
jólutrje. Annan i jólum átti veislan að
fara fram.
Skömmu fyrir jól segir Elsa við börnin:
„Jeg ætla að láta ykkur öll vila, að jóla-
kveld fæ jeg ljómandi fullega brúðu, og
þessa brúðu ætla jeg að gefu ykkur. Nú
getið þið reyndar ekki öll fengið sömu
brúðuna, svo jeg hefi ákveðið nð það ykkar,
sem getur rjett upp á hvað brúðan heitir
fær huna, en hin fá einungis kökur og
sælgæti.“ Börnin urðu ákuflega hrifin af
þessu og fóru straks að gelu sjer til hvuð
brúðan hjeti. „Asa,“ sagði lílil stúlka.
„Signý,“ sagði önnur, „nei, Helga,“ — og
þunnig hjeldu þau áfram að geta
Þegar börnin fóru heim í þetta sinn
var Stínu undarlega kyrlát og siðprúð.
Foreldrar Stínu voru fátæk. Stundum
hafði faðir hennar ekki vinnu, og bömin í
kotinu voru mörg. Stína var elst. Jjítið
var um jólaveislur í kotinu, og ekki fengu
börnin margar jólagjafir. Þó hjó mamma
Stínu sig undir jólin eftir föngum, og stund-
um bukaði hún kleinur og jólaköku, en
það var ekki altaf að efnin leyfðu það.
„Þuð væri ógn gaman að fá brúðuna,“
hugsaði Stina, „bara að jeg gæti fengið
stóru, fallegu brúðuna.“
Hvernig skyldi hún annars líta út?
Skyldi hún geta lokað augunum? Skyldi
hún hafa hár, og ef til vill er lnin í fín-
um, fínum peysufötum ineð skotthúfu á
höfði.
Hvað skyldi hún heita? Bara að hún
gæli getið upp á því. Um kveldið er Stína