Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1925, Side 5

— 3 —
Var háttuð, spenti hún greipur, hálf klauf-
alega þó. Elsa hafði ámint börnin um að
biðja kveld- og mórgunbænir, en Stína
hafði ekki nærri altaf rnunað eftir því. Nú
hvíslaði Stína: „Góði Guð, mig langar svo
fjarska mikið til þess að eignast fallegu
brúðuna, viltu ekki hjálpa mjer að geta
hvað hún heitir?“
Svo sofnaði Stína.
Næsta kveld spenti hún aftur greipar,
en alt í einu mundi hún eftir því að hún
var ekki þæg eða siðprúð í sunnudaga-
skólatímunum. Ef til vill myndi Guð alls
ekki vilja lilusta á hana, en þá kom Stínu
til hugar, að Elsa liafði einhverju sinni
sagt, að Guði þætli einnig vænt um þá
sem ekki altaf væru jafn þægir. Hálf
eifitt átti Stína með að trúa þessu þann
svipinn, samt spenti hún aftur greipar og
hvíslaði: „Góði Guð, jeg hefi verið óþæg
stundum, en þú mátt ekki vera mjer reið-
ur fyrir það. Elsa segir að þjer þyki
einnig vænt um óþæg börn, og mjer þætti
svo vænt uin, ef þú vildir hjálpa mjer að
geta upp á nufni brúðunnar. Jeg skal
reyna að verða góð stúlka og þæg.“
Svo rann upp skír og fugur annar
dagur jóla. Stínu var kynlega órótt allan
þann dag. Síðustu dagana hufði hún verið
svo þæg og hæg, uð nmmma hennar hnfði
°ft spurgt hana hvort nokkuð gengi að
henni.
Þegar Stina kom heiin til Elsu það
kveld, voru öll hin börnin komin, og stóð
allur hópurinn i anddyrinu, en eftirvæntingin
skein út Úr hverjum svip.
Loks vur lmrðinni lokið upp, og ljóm-
undi geisladýrð lagði út á móti börnunum.
Jólatrjeð stóð á miðju gólfi. Nálægt því
stóð lítið borð, en á borðinu lágu myndir
°g myndubækur, sem börnin átlu að fá í
jólagjöf, og svo stóð þar stór karfa full af
góðgæli. En mitt á borðinti lá sjálf brúðan,
og það var nú brúða í lugi! Stína gat
ehki af henni litið alt kveldið.
Aftur spenti hún greipar og hvlslaði
undurlágt: „Góði Guð, mig langar svo til
þess að eignast brúðuna, hjálpaðu mjer nú
að geta!“
„Heims um ból, helg eru jól,“ söng
allur hópurinn. Síðan las Elsa upp jóla-
guðspjallið og talaði um barnið í jötunni.
Stína litla hafði oft áður heyrt jólaboðskap-
inn, en í kveld var eins og hún heyrði
hann í fyrsta skifti á æfinni.
Þegar búið var að úthluta myndabók-
unum og börnin höfðu gætt sjer á súkku-
laðinu og kökunum, rann upp hátíðlegasta
augnablik kveldsins. Elsa lók brúðuna í
fang sjer, og öll börnin byrjuðu að geta
upp á hvað hún hjeti.
Olal nöfn voru nefnd, en Elsa hristi
stöðugt höfuðið. Engin gat fundið nafn
brúðunnar.
„Jeg verð víst að lijálpa ykkur dálítið,“
sagði Elsa. „Nafnið er ekki ákaflega al-
gengt. Munið Jiið ekki eftir neinu stúlk-
unufni í bibliunni, sem byrjar á „R““.
Nú var heldur en ekki hugsuð sig um
í stofunni!
Af tilviljun varð Elsu litið utar til
dyranna þar sem Stína litla stóð, og í
fyrsta skifti tók hún eftir því live Stína
hafði fnlleg augu. Stína horfði stórum
löngunarfullum augum á brúðuna og tárin
konm fram í báðum augnukrókunum.
„Stína litla hefur víst nldrei eignast
brúðu,“ lmgsaði Elsa, „jeg gæli vel unnt
henni þess að fá brúðuna.“
Alt í einu hrökk Stína við og kafroðnaði.
Það var eins og eitthvað væri að brjótasl
fram áyfirborðið í meðvitund hennar. Hvernig
á þessu stóð eða hvernig í því lá vissi
hún ekki, og fjekk heldur uldrei að vita,
en alt í einu lirópaði lmn, og röddin titraði
af ákafa:
„Rakel!“
I sömu svifum lá brúðan í fangi hennar,
og hún þrýsti henni fast upp að sjer, eins
og hún vildi ekki láta liana af hendi
framur.
Er Stína fór heim til sín um kveldið,
(Framhald 5. síðu).