Jólakveðja til íslenzkra barna frá dönskum sunnudagaskólabörnum - 24.12.1931, Side 13

— 11
Það mættust 20 Jólakveðjur hjá bók-
bindara og litu forvitnar hver á aðra.
»Kjólarnir« þeirra voru allavega litir,
— eða kannske það hafi verið kápur-
nar, — sumir gráir, aðrir gulir eða
bláir, og hálfóhreinir voru þeir sumir
og rifur sáust í þeim. Aðrir voru hrein-
ir, báru vott um snirtimensku eigand-
ans.
Þegar Jólakveðjurnar voru búnar að
skoða liver aðra í krók og kring, fóru
þær að segja æfisögur sínar, — og þá
har nú margt á góma. Sumar liöfðu
verið í eftirlæti, en aðrar í skúmaskoti.
Sumar höfðu verið í stimpingum, þegar
t. d. 3 börn á sama bæ fengu ekki nema
eina bók. Ein hafði huggað sjúkt harn
í banalegu þess, og orðið síðan eftir-
Iæti móður barnsins, — o. s. frv. Sem
sagt, sögurnar voru margar og fróðleg-
ar, sem þær höfðu að segja. — En nú
er ungum lesendum ætlað að geta i eyð-
urnar, eða skrifa eina eða tvær »Jóla-
kveðjuæfisögur«, og senda mjer fyrir
næstu sumarmál. Ef þær eru stuttar
og góðar má reyna að koma einhverj-
um þeirra i Jólakveðju 1932.
S. A. G í s 1 a s o n.
er í slæmu skapi. Gunna litla liafði
»puntað« hana í gær, og Iátið l'allegt
band um hálsinn á henni, sem snotur
bjalla hjekk í. Kisa var i fyrstu kátyfir
því hvað hún væri fín, en kætin fór út
um þúfur, þegar hún ætlaði að t'ara
að veiða. Hún vissi bæði af mýslum og
fuglum, sem hana langaði í, en óhræsis
bjallan hafði svo hátt, að allir heyrðu
þegar kisa kom. Hún gaf bjöllunni
utan undir með löppinni lyrir hávað-
ann, en þú getur ímyndað þjer áhrifin
af því.
Daginn eftir kom kisa hálfskælandi
inn og sagðist ekki vilja vera fín, og
þá tók Gunna af henni hálsbandið og
orti dálitla vísu um kisu. Vísan var
svo klaufaleg, að jeg get ekki birt hana,
en vera má að þú getir sent Jólakveð-
junni góðar vísur um kisu með bjöll-
una.
,'nr.y^ w- v w sep ^ ,'w.
W LITLA BAKNFÓS¥RAM. Jf
^ wWWWWW Iwwwwws
Henni leiddist að gæta hróður síns og
óskaði að hann færi að sofa, svo að
hún kæmist út að leika sjer. Jeg held
hún sje að horfa út um gluggann á
börnin, sem cru komin út. Henni finst
líklega að lnin sje hálfgerður fangi, að
mega ekki fara l'rá litla drengum. —
Mjer kemur í hug að jeg sá einu sinni
reglulegan fanga í Betrunax-húsinu,
sem gat sjeð út um gluggann sinn inn
í stoí'u á næsta húsi. Við stofuglug-
gann var borð og á borðinu sat lítil
stúlka að leika sjer. »Það er eina dæg-
rastyllingin mín lijerna,« sagði fan-
ginn, »að horfa á barnið leika sjcr«. —
Honum hefði víst þótt vænt um, ef
hann liefði mátt gæta lilla »Bóbó« á
þessari mynd.