Kirkjuritið - 01.12.1961, Blaðsíða 10

440
KIRKJURITIÐ
lialdi. Þetta er lífsins sjálfvirka viðbragð. En þar sem trúin á
Guð í Jesú nafni er lifandi op vakandi, þar er lífiS í essinu
sínu . . .
Er þá sú trú svo að segja með öllu liorfin úr lieiminum, iir
því að svo virðist sem þjóðirnar séu nokkurn veginn agndofa
gagnvart vetnissprengjunni og þeirri Mannkyns-söguþróun,
sem hún er sprottin upp úr? Ekki hygg ég það. Hitt er satt,
að sú trú ræður næsta litlu um veraldlega stjórn heimsmál-
anna og afstöðu almennings landanna um, nærri því að segja,
livað’ sem er. En þetta er ekki neitt nýtt. Andi Jesú Krists
liefur, enn sem komiö er Mannkyns-sögunni, aldrei komizt í
yfirráðaaðstöðu gagnvart veraldarmálunum — sízt í ríkismál-
efnum — allra sízt viðskiptum ríkja sín í milli.
Þó verð ég að játa, að mér virðist raunverulegum áliugamönn-
uni um kristni mjög hafa fækkað í gamalkristnum löndum;
svo og að andleg sjónarmið, yfirleitt, liafi mjög misst tök á allri
alþýðu manna og stjórnmálamönnum; sá tími, sii athygli,
sem menn tíma nú orðið almennt að sjá af til trúariðkana,
liefur áreiðanlega takmarkazt hreint út sagt skelfilega frá því
sem áður var. Svo mjög liefur allur almenningur, liáir sem
lágir, látið sér í augum vaxa liinar svonefndu ,,framfarir“, —
sem líka væru framfarir, ef rnenn hefðu ekki látið þær vaxa
sér svo í augum, að þeir fyrir þær sakir fetuðu í fótspor mann-
anna sem Jesús sagði um, í dæmisögunni af hinni miklu kvöld-
máltíð, að þeir hefðu ekki þótzt mega vera að því að sinna
dýrlegu hoði vegna smásálarlegrar áfergju að ýmsu tagi. Al-
menningur hinna svonefndu kristnu landa liefur á síðustu tím-
um látið glepjast til að skipa andlegum sjónarmiðum, trú-
rækni sinni, á óæðra bekk. Tíminn, sem heimurinn ver nú
orðið sínum andlega manni til uppbyggingar, lífi sínu til and-
legrar leiðbeiningar og styrkingar, gefur honum, heiminum,
vitnisburð, sem ætti (ásamt hræðilegri þróun heimsmálanna)
að gela opnað augu lians til viðurkenningar á ástandi sínu og
liorfum. Þekking almennings á kristnum fræðum er að sjálf-
sögðu í hraðri rýrnun, svo mun og hæfnin til hænar og trúar-
lífs yfirleitt. Utkoman verður: Sífellt minnkandi magn — ef
svo mætti að orði kveða — kristinnar trúar í kristnu löndun-
um svonefndu.
Samt eru margir kristnir menn enn til í lieiminum. Þeir eru