Kirkjuritið - 01.12.1961, Blaðsíða 21

KIRKJURITIÐ
451
liugsunarlaus og heimskur. Ég finn enn til þess. Hann í þunn-
um strigajakka, snjáðum og skjóllitlum, með húfupottlok á
höfðinu, kaldur og hungraður, með smápening í vasanum. Ég
í þykkum og skjólgóðum fötum, með loðhúfu á höfði og meira
að segja að liugsa um, rétt áður, að kaupa aðra fallegri loð-
húfu, með næga peninga í vasanum. Stórauðugur í saman-
hurði við hann.
Og ég hrindi frá mér barninu, sem er að berjast fyrir lífinu,
kannske ein af stórum allslausum barnahópi fátækrar móður.
Enginn gerir það að gamni sínu að norpa úti á götum bæjarins
og selja póstkort í þessu veðri. Víst var það. Miskunnarlaust
og hugsunarlaust var það af mér að gefa barninu ekki eitt-
livað. — Hann liafði karlmennsku, kærleika, stórmennsku lil
Jiess að gefa því aleigu sína!
Hann liafði snúið sér frá mér og gekk vestur fyrir hornið
á Austurstræti og Aðalstræti, stefndi vestur í bæ. Ég fálmaði
niður í vasa minn og náði þar í nokkra skildinga og fékk stúlk-
unni. Það var auðvitað örþrifaráð, einskis virði úr því sem
komið var, en þó fannst mér það betra en ekki neitt að gera
það. Svo hljóp ég á eftir honum og náði lionum neðst á Vest-
urgötunni.
Hevrðu Pétur, sagði ég, er ég kom á hlið við hann. Hann
sneri sér að mér, vingjarnlegur. Sjálfsagt liefur honimi fyrst
dottið í hug að liér væri um einhverja vinnu að ræða og þá
um leið lífshjörg. En þegar hann þekkti mig, þá var eins og
andlitið stirðnaði upp, þar var ekkert að sjá nema fyrirlitn-
ingin og hörku. Það gagntók mig óhugnanlega.
Ég þarf að fá mann til að gera handarvik fvrir mig, sagði ég,
mér datt í hug að spyrja yður hvort þér getið tekið það að yður.
Nei, sagði liann, stuttlega.
Jú, gerið þér það, sagði ég. Eg vil einmitt fá yður til jiess,
ég------
Nei, greip hann fram í fyrir mér, ég vinn ekki fyrir yður.
Látið mig í friði, — og farið jiér yðar leið.
Ég fór aftur niður í bæ og liitti hinn manninn á sama götu-
horninu og áður. Af einhverjum óskiljanlegum ástæðum stóð
hann jiar enn, norpandi í kuldanum.--------Hvað heitir ungi
maðurinn, sem var hér hjá yður áðan? spurði ég.
Áðan? Nú, híddu við, jú, Jiað var liann Pélur Arnljótsson“.