Kirkjuritið - 01.12.1961, Blaðsíða 26

456
KIRKJURITIÐ
Ein eru þau, að' eiifiin sé vandiun, ef boðiS sé upp á eitl-
livað léletít, hvað |>á spillandi. Ekki þurfi annað en skrúfa
fyrir . . . Sleppum nú því hvernig þetta ráð liefur frá fvrstu
tíð gefizt varðandi útvarpið. (Þar lieyrisl stunduin m. a. lík-
söngur óma í strætisvögnum o. s. frv.). En ekki ætti eftir
þessu að vera niikill vandi að afnema ofdrykkjuna. Drykkju-
sjúklingarnir þurfa ekki annað en að láta vera að kaupa víuið!
Eins er Ijóst að síst ber að óttast áhrif sorprita — hara
sjálfgefið að menn kaupi þau ekki!
Þá á ekki heldur að vera nein hætta á því, að börnin læri
illt af sjónvarpinu, eða það kunni að vekja þeim ugg og
ótta. Ekki þarf annað en skrúfa fyrir í tíma . . . Það getur
svo sem aldrei orðið í ótíma! Öll eru þau svo lilýðin . . . Og
ef foreldrarnir skyldu ekki vera Iieima, passa þau það auð-
vitað sjálf að láta það ekki bregðast að sjá ekki hryllings-
mynd, né neitt, sem gæti nálgast það að vera klúrt eða ósiðlegt.
Erlend reynsla mun þó ekki styðja þessa bjartsýni. Þar er
mikið vandamál foreldranna að toga börnin frá sjónvarpinu
og fá þau til að læra lexíurnar sínar og fara út sér til liressingar.
Það versla við þetta „fyrirskrúfunarráð“ er, að það reksl
á staðreyndir og er þar af leiðandi algerlega út í hött.
Onnur luiggun sumra meðmælenda þess, sú að móttökutækin
séu svo dýr að aðeins þeir, sem ríkir séu geti keypt þau og notið
dýrðarinnar er lithi skárri, ef hún er tekin alvarlega.
Þá vilja þessir forsvarsmenn herútvarpsins bandaríska ekki
hevra það nefnt að íslenzkri menningu geti stafað hætta af
því. Henni má bjóðast brattara, segja þeir, eða eitthvað á þá
leið. En Stephan G. sagði þetta, sem enn er óhrakið:
„ið greiðasta skeið til að skrílmennta ])jóð
er skemmdir á tungunni að vinna“.
Og tungan her þess sannarlega merki hvað erlendir kvik-
myndatextar liafa mikil áhrif. Hvað verður þá hér, þegar börn-
in hevra daglega erlent mál klukkustundum saman? Þetta er
tilræði við tunguna.
Menn geta barið höfðinu við steininn og afneitað því í
hlöðum og útvarpi — en það er jafn satt fyrir ]>ví.
Eg skal slá hér einn varnagla, ef einhver vildi núa mér