Epilogus - 01.04.1955, Qupperneq 3

E P I L 0 G U S
3
hefi heyrt talað um verzlunarmál, verka-
lýðsmál, bókmenntir, jafnvægi í byggð
landsins, ferðasögur og fleira, sem ekki al-
þýðleg umræðuefni.
Ef K. R. vill tala um íþróttir, kvenrétt-
indi, bindindismál og önnur slík efni, þá
er því til að svara, að slíkir fundir verða
sjaldnast fjörugir og aldrei frumlegir, en
af orðum K. R. og iiins „verandi varaform.
félagsins“ mætti ætla, að þeir vildu helzt
tala um veðrið eða skepnuhöld og afla-
brögð. Þá er komið að spurningunni: Um
hvað á að tala á málfundum í mennta-
skóla? Svar mitt við þeirri spurningu er að
tala beri um þau efni, sem flestir ræðumenn
gela sætt sig við, því að þeir öðrum fremur
I tera uppi fundina. Margra ára reynsla
sýnir og sannar, að fjölmennustu og fjörug-
ustu fundirnir eru það, sem K. R. kallar
„Pólitískt kjaftæði“. Ekkert er því eðlilegra
en, að stjórn Hugins taki tillit til fenginnar
reynslu og velji umræðuefni samkvæmt því.
K. R. og fleiri hafa mikið talað um
skyldur félagsins gagnvart nemendum, en
aldrei minnzt á skyldur nemenda við félag-
ið.
Og eru þeim, sem hœst tala um skyldur
félagsins Ijósar skyldur sínar gagnvart fé-
laginu?
Skrif K. R. um Muninn læt ég kyr liggja,
enda málið honum næsta skylt. Hins vegar
vil ég benda K. R. á, að starfsemi leik-
félagsins hefir ekki legið niðri vegna
skorts á „hæfileikum til að gretta sig“,
heldur vegna fjárhagsörðugleika og núver-
andi stjórn málfundafélagsins hefir það
fram yfir margar aðrar stjórnir félagsins
að liafa rétt við fjárhag Hugins, sem var í
megnustu óreiðu.
Nú þegar ég læt af formennsku í Hugin,
vil ég brýna fyrir mönnum að muna vel
skyldur sýnar við félagið, því að án áhuga
félagsmanna verður ekkert gert.
Jósef H. Þorgeirsson.
Ninning
Um sumarkvöldin sátum vid ein
í sólskríkjukvaki við bæinn,
þar lœkjarsprœnan leikur við stein
og lœðist í kolgrænan sæinn.
Er linigin var sólin í sœinn,
og smábátar vögguðu hljótt,
kvöddum við döpur daginn
en draumarnir komu fljótt.
Og draumarnir eru hugaheimar
o’ní hyldjúpri nœturgjá.
I óræfqfjarlægð sálin sveimar
af söknuði fyllt og þrá.
Og nú eftir fjöldamörg umliðin ár
ég á engin silfurtár.
En tárin sem daggperlur gamlar glóa
á gullnum fífli langt út í móa.
Þau eru mín hinzta liugsun til þín
og hinzta stjarnan, sem skín.
K n ú t u r.