Epilogus - 01.04.1955, Síða 5

E P I L O G U S
5
Að leiððrlohum
Þessi vetur hefur nú senn runnið sitt
skeið á enda og því tímabært að skyggnast
inn í félagslíf skólans og atlniga hver úl-
koman verður að leiðarlokum.
Oviðkomandi maður, sem liorft hefði,
sem hlutlaus áhorfandi á félagslífið myndi
vafalaust segja, að það hefði verið fjörugt,
og hefði að talsverðu leyti á réttu að standa.
Heil kynstur skemmtana og samkoma hafa
verið haldin (af mjög misjöfnum gæðum),
mikill fjöldi allskonar aðalfunda, íþrótta-
móta, skákmóta, bókmenntakynninga, skák-
funda og málfuuda að ógleymdum ósköp-
unum, hinum nærri vikulegu böllum, en því
miður liefur þelta allt átt mjög takmörkuð-
um áhuga nemenda að fagna.
Það liggur því ljóst fyrir, að eitthvað
hlýtur að vera bogið við það, að svo fjöl-
breytt félagslíf skuli ekki geta haldið áhuga
manna vakandi. Það verður ekki koinizt hjá
að sjá hversu gleðisnauðar skemmtanir í
skólanum eru orðnar og er algjör undan-
tekning ef maður sést, sem getur kallast
glaður.
Mér virðist það eitt af táknum tímans,
að hin sanna heilbrigða gleði er að hverfa.
Aður fyrr glöddust menn af hjarta yfir
litlu, en nú er nærri sama hversu vel er gert.
Allt er mælt á mælikvarða fullkomleikans
og ekkerl stenzt mál. Menn eru óánægðir
með allt og telja jafnvel heiðri sínurn því
aðeins borgið, að þeir séu aldrei ánægðir
og sýni þannig heiminum, að þeir séu mikl-
ir karlar, sem hafa efni á að gagnrýna.
Mitt álit er, að félagslífið sé í öldudal,
þó að nokkrar skemmtanir vetrarins hafi
getað talizt góðar. Ástæðnanna fyrir þessu
ástandi er fyrst og fremst að leita í þeirri
afstöðu manna, sem áður er nefnd, sem svo
hefur þær afleiðingar að menn missa áhug-
ann og enginn nennir að gera neitt, eða
verkið lendir á fáum mönnum. Oft vill
brenna við, að menn séu feimnir að koma
með skemmtiatriði, sem ekki eru þannig,
að þau séu hæf á svið í Þjóðleikhúsinu.
Mönnurn finnst þeir verða sér til skammar
fyrir barnaskap, ef allt er ekki fullkomið.
Oft er þó hlutum svo farið, að ófullkom-
leiki þeirra gefur þeim gildi, þó að sjálf-
sögðu verði hann að vera innan takmarka.
Sem dæmi má nefna, að Winston Churchill,
sem frægur er fyrir sína ræðusnilld, hefði
aldrei orðið það, ef hann liefði flutt ræður
sínar gallalaust, eins og góður þulur.
Góðir skólafélagar! Nú verður það ykk-
ar hlutverk að rétta við skútu félagslífsins,
sem nú rekur undan vindi og sjó, og snúa
henni upp í vindinn, til að verjast áföllum
og sækja svo móti veðrinu. Ekki er því til
að dreifa hér, að ekki séu fyrir hendi nógu
miklir hæfileikamenn; hér eru fjölmargir
sem góða hæfileika hafa til slíkra hluta og
auk þess allgóð aðstaða, þar sem meira en
hálfur skólinn er samankominn í heimavist-
inni.
En umfram allt verðið þið að varðveita
með ykkur hæfileika barnsins, til að gleðj-
ast, því án gleði getur félagslífið aldrei
orðið lifandi.
Ó. S.