Epilogus - 01.04.1955, Qupperneq 7

E P I L O G U S
7
Ég gekk eitt vorkvöld, slðla, upp í kirkju-
garð. Ég var aleinn og reikaði innan um
leiðin eins og vængbrotinn, einmana fugl.
Þá sá ég allt í einu leiði, dálítið afsíðis,
og það var lítið og lágt. Prékrossinn, sem
eflaust liafði eitt sinn staðið uppréttur,
var fallinn, og ég tók ltann upp og þurrk-
aði af honum moldina. Og skyndilega, þeg-
ar ég stóð þarna með krossinn í hendinni.
og í hinni skringilegu stígandi og liníg-
andi, sem svo mjög einkennir kirkjugarða
ásamt hinni þrungnu kyrrð, þá greip mig
hrífandi, og þetta kvæði varð til.
BVÍ8L
Eg heyri röddu hins þreytta og fagnandi manns
hjá þúsundum blóma og Ijósálfafans......
— Eg lief beðið og hlustað við lítið leiði
og langað að vila hvað vœri á seyði.
Eg hef jundið bœnirnar blíðu óma
og bergmál í nœsta kletti hljóma.
Eg hef séð inn í draumanna hyldjúpu heima.
þar sem hundruðir anda í loftinu sveima.
Eg hef hlustað og skynjað stráin hvísla
og horft út í myrkrið sem einmana hrísla.
Eg lief heyrt í mér hjartað slást og hoppa
í hlíðunum fjallalœkina skoppa. —
Nú veit ég, að maður, sem lágt var lagður
í litla gröf og dáinn sagður.
Eg veit, að hann lifir í holti og hæðum
þótt hungraður sé og sviptur klæðum.
— Því set ég á leiðið lárviðarkrans
í lofsverðri minningu lítils manns.
KNÚTUR.