Framtíðin - 01.04.1908, Blaðsíða 14

30.
F RA M T 1 Ð IN.
brosi. „Ekki er furöa, þó þolinmæSi þín
við mig sé á þrotum! Jeg ámæli þér ekki
fyrir þa'ð. En það sem jeg á viö er nú
þetta, a'ð þú komist a'ð ályktan þinni með
stökki, þegar þú segir, að öllu sé lokið, sem
á milli okkar hefur farið—að þú með öðr-
um orðum segir það, sem þú hefur ekki
fulla ástæðu til að segja. Þetta viltu. Þess
vegna ályktar þú, að það sé svo. Auö vit-
að getur þú sagt þetta fyrir þig, en ekki
fyrir mig. Hvað mig snertir, er nú ekki
öllu lokið. Trúlofuninni er ekki slitið.
Jeg er enn þá bundinn þér, hvað sem
tengdum þínum við mig líður.“
„En sú endemis-vitleysa 1“
„Já, er það ekki satt? En nú veistu, að
það er svo margt hjákátlegt. Og litlu mun-
ar, hvort það er einu fleira eða færra.
I’arna er nú t. d. þyngdar-löginálið. Það
er ógnar hjákátlegt, að eplið skuli dttta
niður á jörðina, í staö þess að fljúga beint
upp í loftið, sein öllum myndi finnast meiri
virðing að og veglegra. Og svo er allskon-
ar speki, og—“
„Mr. Grant!“—kallaöi nú stúlkan, og var
byrst í máli. — „Hvað áttu við? Hvað
ætlarðu þér með þessu? Verið getur, að
þér finnist þetta fyndni, en mér finst alt
annað. Ef þú vilt gera mér þann greiða,
að lilusta á mig, þá tek jeg það fram, að
mér finst það ganga ósvífni næst, að þú
skulir staðhæfa það, að trúlofun okkar sé
ekki slitiö, þcgar jeg, annar máls-aðilinn,
þvcr-neita að standa við samninginn.“
„Jeg vona — hm — að þú álítir það ekki
— lun — ókurteisi af mér, þó jeg leyfi mér
a'ð gcra þá athugasemd, — hm — að það
sé endemislegt aö staðhæfa, að trúlofuninni
sé slitið, þegar jeg, hinn málsaðilinn, þver-
neita aö láta leysa mig undan því að halda
samninginn."
„En hvernig getur þú lialdið samning-
inn, ef jeg neita að halda hann?“ — spurði
hún, og lét tælast til þess að fara að rök-
ræða málið, sem gerði liana í bili veikari
fyrir.
„Já, það er nú ráðgátan! eins og dreng-
urinn sagði, þegar kennarinn spurði hann,
hvað mikið 7 sinnum 7 væri. Þú ert betri
að ráða gátur en jeg, María! Seg þú það!
Hvað er svarið ?“
„Það er þarflaust að svara því“—sagði
hún, og var aftur einbeitt. „Tvær mann-
eskjur giftast ekki, nema báðar gefi sam-
þykki sitt. Jeg tek aftur samþykki mitt.
Jeg vil ekki giftast þér. Giftingin er þess
vegna ómöguleg, og þá getur þú ekki leng-
ur verið bundinn samningi, sem þér er ekki
unt að halda."
Maðurinn strauk sér um hökuna og var
hugsi.
„Já, þetta lætur nú ógn vel i eyrum, sem
þú segir“—sagði hann—; „en þó er jeg
þess fullvís, að það er eitthvað bogið við
það. Mig grunar, að vandræðin liggi 5
því, að jeg neita að þiggja lausnina. Mál-
ið, sem um er að ræða, er í rauninni trú-
lofunin sjálf, en ekki að eins það að halda
liana. Auðvitað hcf jeg ekkert vald til
þess að heimta að þú efnir hana. En svo
hefur þú heldur ekkert vald til þess að
leysa mig undan henni. Þú ert frjáls, af
því þú hefur kosið þér það. Jeg er bund-
inn, af því jeg hef kosið mér það. Þannig
standa sakir. Þú munt líklega skýra vina-
fólki þínu frá því, að þú hafir breytt fyr-
irætlan þinni. Og að því er ckkert að
finna. En þú verður þá að muna eitt:
Þú verður að segja, að trúlofun þinni sé
slitið, en ekki oltkar, því brúkir þú flcir-
töiu, þá neyðist jeg til „í nafni hinna ná-
kvæmu vísinda“ aö skýra frá því, að þú
hafir ekki haft neina heimild til þess að
tala fvrir mig, og að mín trúlofun standi
óhögguð."
„Endemis vitleysa !“•—hrópa'ði Miss Cav-
arly upp yfir sig fyrirlitningarlega.
„Endurtekning, góða mín !“—tók hann
fram í fyrir henni. „Þú hefur sagt þetta
áður, og—“
„Og það er ástæða til þess að segja það
aítur“— sagöi hún hranalega. „En sú
viska! Þú ert bundinn, en jeg er frjáls!
Þú bindur þig við trúlofun, sem þér er
ekki unt að halda! Þú ert skuldbundinn
að ganga að eiga stúlku, sem ekki vill eigt
þig!“
„Einmitt!“—sagði hann, og hló hjartan-