Framtíðin - 01.01.1910, Blaðsíða 6

FRAMTIÐIN.
W6
il <) I,
'i i!
rómi, “það er svo gaman að lieyra
sögur.”
..laðurinn brosti blíðlega framan
í börnin og sagði þeim svo langa
í'allega sögu. Var sagan um lítið
óþa gt lamb, sem viltist frá mömmu
f-'i.mi og fjárhirðinum. Hann sagði
þeim', að það liefði jafnvel farið
svo langt, að langan tíma liefði
fjá: birðirinn verið að finna, það.
i i :■ irinn bafði ekki saknað lambS-
ins fyr en myrkrið var skolHð á —
( g l'ó nóttin hefði verið vindasöm
rg þrumur og eldingar ásamt regni
hefði dunið ýfir, hcfði liann þó eigi
gefist upp — heidur leitað og leit-
að þangað til að það var fundið.
Þá tók hann lambið í fang sér og
bar það heiin á kvíarnar.”
Þegar sögunni var lokið kölluðu
börnin: “Segðu. okkur aðra
ý, aói.a; >
Jesús — Kristur — er — minn —
hirðir. Mundu nú þetta! Minn!
Það kemur á fjórða fingurinn.”
Síðan kvaddi hann drenginn og
fór leiðar sinnar.
Ári síðar átti maður þessi leið
urn liinar sömu slóðir. Uisti hann
þá á bæ í bygðarlaginu og spurðist
þá fyrir um. litla smaladrenginn.
Vildi þá svo til, að hann var ein-
mitt staddur á heimili drengsins.
Sögðu foreldrar hans honum þá
raunasögu, að fyrir rúmum mán-
uði liefði sonur þeirra hrapað nið-
ur fyrir björg og beðið bana af.
En þegar líkið fánst, hélt hægri
hönd hans fðstuin tökum um baug-
fingur vinstri handar. — —
Þes’si saga urn hjarðsveininn,
sem niundi það seiþ mest reið á,
hún er sönn, og géi’ðist í Amerík|U
sbgii.
()ii þegar lmnn liaíði gert það fyrir nokkrum árum, vestur í
kvaddi hann og fpr, leiðar sinnnr. Kléttáfjölluúi:'ugrto jr.
Seinna'^pnijust börnin að raun - — N'ýtt Kirhjublað.
., uni, að Vr,,er sögqjrnar haf'ði. sagt rc
peím, var Jesús Kristur —barna-
yinurinn mikli.” . y
r'ÍQU
tÓi.
Um íram alt rétt.
íir*‘»
*ían

:V'g"!
05.1..

tj ■ X
i ' jil
'íi'do
oii'tmí
j:(t—Sólin. var íarin að'ilækka álofti frBsC¥ii vi'éffif að það væri
—kveldskuggarnir færðust óðf'lugá 'fétt,,',,'sagði Sigurður litli í hálfum
yfif. Síðustu geislarnir féllu *' á hljóðuni'við jálfan áig,1 þ'egar hann
glób.jart liöfuð Jjtla drengsin^, Sém rhafði ItMð við dæúíið sítt og var
húfan hafði fa)Ji,ð af., < Ijfann Must- að 'fará á stað méð það til kennar-
aði enn með athygli .á, sögumann.' áilS.
Að lokuin sagði ókunnj maðurinn:1 ■11 “Það gerir ekkert til!” livíslaði
“Jeg býst eigi ýjð, áð þú munif alt Þjótur að honúm, drenglmokki,
það er jeík.'Hef^saét J>er', en -éinu ^séM sat fyrir aftan liann. “Farðu
mittu sámf'éig]'þíeymá. Það* éru bai-Ú með dæmið. Tlún liefur svo
'!áð eins fimm orð ’,— ’og við gétum mikið Úð híigsa ura, að hún gáir
talið þau á fingnVní''okkar. -^'Þáu ekkfí!að því, hvort það er rétt lijá
eruiþessi: Jösús Kri'átur efiiiw# JSéT'éða éltki!.,t,'"i
nihtrðiúw^-rþví KriStUr eii þinn líifðir “Því vá'fstu að hvísla .þessu að
,.eiag«j síðui’ en Telchi'' nú mér?” spurði Sigurður Ljót þegar
sjálfur orðin á Ííhgrunum! Svoná : þeir fóru út úth kensluþléið.
»i(jif ið’fm mc-'í- ðr ' ; ííi ■tiuvinniiíi iés.'g n
oóee Bf;- ').</ ■tiiiR L.xrn
.rinmkni : ðJis
ol'jjfm ötif a»tán. ð*i■<>■■