Framtíðin - 01.01.1910, Blaðsíða 7

Framtíðin - 01.01.1910, Blaðsíða 7
FRAMTÍÐIN. 167 “Með því ínóti er auðveldast að komast áfram,” svaraði Ljótur. “En jeg' er ekki að liugsa um það, sem auðvelt er,” sagði Sig- urður. “Mig iangar til að það sé rétt, sem jeg geri. Ef jeg geri ekki rétt það, sem jeg á að gera, þá iief jeg ekkert gagn af því, þó það fari fram lijá kennaranum. Jeg vil vei’a viss uin, að jeg sé réttur.” Mikilmenni eitt sagði einu sinni: “Jeg' vil lieldur liafa a réttu að standa, heldur cn vera forseti Ba'ndaríkjanna.” — Smánienhi í andlegum skil'niíigi hefði pgt: “Heldur vil jeg komast áffam ineð sem léttustu móti. lieidur eír jvera réttur.” — Sá drengur, sem riiéira hugsar um það, að komast ein- livern veginn í gegn, heldur en Um það að vera réttur, er líldegur til jiess að verða andlega litill maður og lélegur, hvað ríkur sem hann y.erður og lieppinn í fyrirtækjum sfnum. (Þýtt). — Litlar flækjur. ... ..j Einu sinni var konungur í ríki sínu. Hann var mikill, og vistaði til gfn fjölda af fólki, og lét það vefa fyrir sig. Hann lagði til uppi- stöðu og ívaf úr hesta efni, og feg- urstu munstur. Eu liann vonaðist eftir því, að vinnufóik hans ynni vel oí>' dyggilegíi. Iíann var mjög eftirlátur við það, og sagði því að senda til sín, hvenær sem það væri í vanda statt og þyrfti hans við. Hann skyldi hjálpa. Það þurfti ekki neitt að óttast að ónáða hann. Því væri heimilt á hvaða tíma sem væri, að biðja hann um hjálp og leiðbeining. Á meðal fólksins, karla eg kvenna, sem var að vinnu sinni við vefstóiana, var stúlkubarn, eitt. Konungurinn áleit hana ekki of unga til þess að vinna. Ilún var oft ein við verkið sitt, en var á-' valt glöð og þolinmóð. Einu sinni var fólkið í riiestu vandræðum út af því, livað illa gekk og öfugt. Þræðirnir fóru í flækjur, og vefn- aðurinn var öfugur við munstrið. Þá kom það til litlu stúlkunnar og sívgði við haria: “Segðu okkur, hveiirig á því S^endur, að þú ert alt af svo giöð við verkið ])itt? Við ermn einlægt í vandræðum.” —tr “Því seiidið ]iið þæ ekki til kon- ungsins?” sagði litli vefarinn. “Ilann sagði okkur að við mættum gera það.” J ‘+Við gerum það, kvöld og morg- mi.” “Ójá!” sagði barnið. “En jeg geri það undir ein« og flækja kem- ur, hvað lítil sem hún er.” (Þýtt.) Boðskapur nýarsins. Jeg árið nýja baS um arö, sem leitt mig áfram gæti’, og hvatt, og veg minn greitt. riaö veitti svar, og vildi síst mig lilekkja: ,,GuÖs vilja’ aö þckkja." “riú, nýja ár ! er þetta alt, sem þarf? lír þekking ein á vilja guös mitt starf?” Þaö svarar mér: “Þinn vilji þarf aö vera, Guös vilja’ aö gera.” “Þú, nýja ár! er þetta svar ]útt alt?” jeg aftur spyr. ÞaÖ svárar: “Muna skalt, þú þarft — og um fram alt ]ia'Ö átt aö skilja — a'ö clska' hans vilja.” Þvtt.

x

Framtíðin

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Framtíðin
https://timarit.is/publication/460

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.