Fríkirkjan - 01.09.1901, Blaðsíða 8

152
segja ykkur, sem eg vil ab þið munið æfinlega,.......... Eg
fer nú bráðum frá ykkur. Eptir fáar vikur sjáið þið mig ekki
framar hér“.
Lengra komst hún eigi fyrir grátstunum og andvörpunum
allra, er við voru staddir, sem yfirgnæfðu aigjörlega hina veiku
rödd hennar. Hún þagði í nokkur augnablik, og sagði svo
með málróm er stöðvaði grátstunur allra:
„Það er enginn ykkar á meðal, sem ekki heflr ætíð verið
góður við mig; og mig iangar til að gefa ykkur eitthvað, sem
minnir ykkur á mig í hvert skipti, sem þið lítið á það. „Eg
ætla að gefa hYerjum ykkar lokk úr hárinu mínu, og þegar þið
horfið á lokkinn þá eigið þið að hugsa um það, að eg elskaði
ykkur, og er farin til himnaríkis, og eg vona að sjá ykkur
þar öll.“
Það er ómögulegt að lýsa þvi, er allt fólkið safnaðist
umhverfis barnið, og tók á móti hinni seinustu gjöf hennar,
er bar svo mjög vott um kærleika hennar. Það féll á kné
við legubekkinn, grátandi og andvarpandi og kysti faldinn
á kjólnum hennar.
Ophelía benti sérhverjum sem hafði tekið við sinni gjöf,
að fara út úr herberginu, hún óttaðist að þessar miklu geðs-
hræringar kynnu að hafa ill áhrif á sjúklinginn.
Að síðustu voru allir farnir nema Tómas og gamla
fóstran.
„Hérna Tómas frændi," sagði Eva, „hér er einn faliegur
handa þér“. Ó, Tómas, eg er svo glöð af að hugsa til þess
að eg skuli sjá þig aptur á himnum, því eg er alveg viss um
það; og fóstra — elsku, góða, kæra fóstra min!“ sagði hún og
vaíði handleggjunum blíðlega utanum hálsinn á gömlu fóstru
sinni — „eg veit að þú kemur þangað líka“.
„Ó, ungfrú Eva, eg veit ekki hvernig eg get lifað án yð-
ar“, sagði gamla konan, og grét hástöfum.
Ophelía opnaði dyrnar og ýtti þeim Tómasi frænda og
fóstru Evu góðlátlega út, og hugsaði að nú væru allir farnir;
en er hún sneri sér við, sér hún að Topsy stóð þar.
„Hvaðan kemur þú barn?“ spurði hún.
„Eg var hérna inni,“ sagði Topsy og þurkaði tárin af